Gemis

Vandaag ben ik weer in mijn oude huis geweest. Twee van mijn lieve stiefkinderen waren aanwezig en het voelt voor mij nog steeds als thuiskomen. De een at snel een boterham om daarna naar het station te racen en de trein te halen en de ander werd langzaam wakker om de dag op zijn manier fris te beginnen. En ik? Ik liep er een beetje tussendoor, met mijn ziel onder mijn arm, ik hoor daar niet meer, pakte mijn allerlaatste spullen (sorry mam, nog meer laarzen en kleren!), en bedacht me dat ik het mis…..

Hoe kan ik omschrijven dat ik mijn oude leven soms mis maar tegelijk niet meer terug wil? Dat ik mijn stiefkinderen mis en met hun aan tafel wil zitten om tijdens een lekkere maaltijd alle wilde verhalen te horen. Dat ik de vertrouwdheid van mijn maatje mis, het samen boodschappen  doen, rommelen in en om huis, ons huis… Dat ik mijn schoonfamilie mis, het delen van de kleine ergernissen en de gekkigheden van de familie waar we zo vreselijk om kunnen lachen, of niet..

En hoe kan ik uitleggen dat ik nu zo geniet van het zelf bepalen hoe ik mijn week indeel, niet meer hoef te overleggen wat we vanavond moeten gaan eten, wat de een wel lust en de ander niet. Dat ik blij ben dat ik gewoon kan gaan sporten zonder dat ik me schuldig voel dat ik weer een avond niet thuis ben. Dat ik alleen mijzelf hoor denken, niet bezig hoef te zijn met wat de ander denkt of voelt bij wat ik zeg/doe of niet zeg/niet doe. Dat ik wil dansen tot mijn voeten zeer doen, gewoon omdat het heerlijk is, en nee niet om zomaar met andere mannen te flirten (hoewel ik dat nu wel doe natuurlijk 😉 ). Dat IK beslis wat er in mijn leven gebeurt, verantwoordelijkheid neem voor wat ik doe en wie ik ben, en me daar heel goed bij voel!

Het gemis, nu ik naar mijn idee pas écht alleen ben, gaat ver. Het gaat verder dan mijn relatie die ik heb afgesloten begin dit jaar. Ik mis meer; vrienden die ik al een tijd niet meer gesproken heb, mijn eigen huis waar ik onder de douche heerlijk mee kan zingen op mijn favoriete muziek (klinkt écht niet slecht hoor!), het gieren van het lachen met schoonfamilie omdat we elkaar tijdens een idioot bordspelletje proberen af te troeven. Die onberispelijke piste als ik ’s ochtends vroeg de besneeuwde bergen op mijn ski’s betreedt, de geur van de Loosdrechtse plassen in de zomer, de snijdende kou tijdens een heerlijke schaatstocht, de erwtensoep of borrel daarna, het samen koken met iemand die me aan het lachen maakt. En zo ook die mooie man met wie ik deze zomer heb doorgebracht, avonden sterren kijken, lange wandelingen door de Gooische bossen, de Engelse ontbijtjes samen…. Of de man die ik kort geleden nog tegen kwam, het idee dat ik wellicht iemand ontmoet had waar ik echt iets mee op kon bouwen omdat na 5 minuten al duidelijk was dat we niet om elkaar heen konden, het flirten, dromen van een leuke reis naar een romantische Italiaanse stad…. Ik mis het allemaal… Want al deze dingen maken voor mij het leven waard om te leven. Zonder deze leuke avonturen, de vlinders in mijn buik, het verliefd zijn op het leven en de mensen in dat leven,  zou het leven voor mij niet interessant zijn.

Ik geniet volop van deze intense manier van ervaren en tegelijk zorgt het ervoor dat het gemis net zo intens en pijnlijk is. En ondanks die pijn wil ik niets missen van mijn leven. Het heeft me zo gemaakt en ik ben er trots op. Ja, ik baal soms stevig, dat het me niet gelukt is, ik niet met mijn relatie door kon gaan, ik mijn lieve kinderen, partner en familie verdriet heb gedaan. Maar niet meer verliefd zijn op mijn leven was de belangrijkste reden om andere keuzes te maken, ik kon het niet niet langer uit de weg gaan.

De zon schijnt vandaag, ik maak erwtensoep voor mijn lieve dochter, omdat ze dat zo lekker vindt. En ik pink een traan weg, wetende dat ik niemand hoef te missen en iedereen er nog steeds is, dat ik de dingen die ik zo leuk vind ook nu kan doen, weliswaar in een andere situatie maar ik hoef ze niet te missen, ik kan het gewoon doen. Gewoon doen!

Die erwtensoep ruikt al lekker….. 🙂