Verhuizen is een hele klus. Terwijl ik nog niet eens de helft van mijn spullen in Amsterdam heb, word ik moe van het verzamelen van mijn rotzooi. Alle kleding, handige dingen, toiletspullen, make-up, jassen, boeken etcetera. Wat heb ik veel verzameld in de loop van het jaar. Het is veel, en er is nog meer. Bij mijn ouders staan nog dozen met boeken, de spullen in mijn oude huis zijn nog niet uitgezocht en ik heb nog kleding in plastic bakken op de zolder. Ik krijg buikpijn bij de gedachte dat ik dat allemaal uit moet zoeken en weg moet gooien. Maar het opruimen komt een keer aan de beurt.
Iedere ochtend fiets ik door de prachtige stad Amsterdam naar mijn werk en maak ik plannen om mijn spullen uit te zoeken en ze een keer op de rommelmarkt in de IJsselhallen te verkopen. Gewoon weg doen wat je niet meer aandoet, gebruikt of mooi vindt. En dan maar hopen dat er mensen zijn die het graag willen hebben. Dat zou me meer ruimte geven, niet alleen in opslag maar ook in mijn hoofd. Want het is de overtuiging van Zen dat de ruimte in je huis ook ruimte in je hoofd geeft. En wie wil er nou niet Zen door het leven?
Terwijl ik de grote deuren op mijn werk open duw en richting werkplek loop, kom ik collega’s tegen die hun spullen ook aan het opruimen zijn. Niet omdat de spullen kapot zijn en weggegooid moet worden maar omdat ze hun baan kwijt zijn. De overheid is aan het bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking en we zijn bijna 2 op de 3 collega’s kwijt geraakt. Ik voel me schuldig als ik ze opgewekt groet, wetende dat ik voorlopig mag blijven en zij afscheid moeten nemen. Afscheid van een werkplek waar ze, in sommige gevallen 25 jaar of langer, met ziel en zaligheid hebben gewerkt.
Het gemis van de collega’s wordt extra zichtbaar in de kale kantoren als ik, bij gebrek aan collega’s, werk overneem dat ik al heel lang niet meer heb gedaan; evenementen organiseren. Ik moet wachten tot de presentatie klaar is en ik wandel even door de oude bibliotheek en de kantoren daaromheen. Het is droevig om te zien, er staan nog wat landkaarten in de hoek en in de keuken een oude vaas en wat koffiekopjes. De bureaus, printers en telefoons zijn weggehaald en in de loop van dit jaar komen hier andere bedrijven te zitten. De organisatie is veranderd en zal na ruim 100 jaar nooit meer hetzelfde zijn.
In het leven is het soms goed om orde op zaken te stellen, je rotzooi op te ruimen, uit te zoeken wat je nog nodig hebt en wat niet, wat je geld/tijd/energie kost en wat je iets oplevert. Ruimte creëren voor nieuwe dingen is prettig maar het betekent ook dat je keuzes moet maken. Kiezen voor wat je wilt behouden en wat niet. De overheid heeft voor onze organisatie besloten en de directeur moest keuzes maken wat er nog interessant (lees winstgevend) was en wat niet. In dit geval werd er voor sommige collega’s besloten en werden zij gedwongen om een andere richting op te gaan met hun werk en leven.
Zo gebeurt het, dat je ineens niet zelf hoeft te kiezen maar dat er voor je wordt gekozen. Word je boventallig verklaard, moet je wel solliciteren omdat je het werk, dat je misschien niet meer zo leuk vond, kwijtraakt. Dingen lopen zoals ze lopen. Is het toeval, of kiezen we er onbewust voor, ik weet het niet… Soms moet je opruimen en soms wordt er voor je opgeruimd. Het gaat in ieder geval gepaard met emoties, want hoe je het wendt of keert, het is een afscheid, van spullen, van mensen, van een vertrouwde situatie. Opruimen doe ik niet zo maar, ik staat erbij stil, om vervolgens een keuze te maken. Een keuze waarvan ik hoop dat ik er geen spijt van krijg..…
mooirood.me 
knuf
LikeLike