Te laat…

Je hebt wel eens van die dagen. De wekker is niet gezet, je wordt te laat wakker, sjeest onder de douche door, propt de boterham in je mond en spoelt het snel weg met een slok koffie. Onderweg probeer je zorgvuldig tussen de auto’s heen te slalommen en zo net een paar auto’s eerder voor dat stoplicht te staan. Om met je haren door de war, je make-up nog niet op je gezicht, bij de koffiemachine ‘een kopje wakker worden’ te halen en te laat de meeting in te rennen.

Je hebt wel eens van die dagen. Dagen dat je te laat bent op een vergadering, voor de afspraak met je vriendin, altijd te laat voor de tandarts, want wie wil daar nou op tijd zitten? Te laat met betalen, dan maar bij de herinnering. Te laat bij de oven, en dat is zó balen als je een nieuw recept uitprobeert en je aan tafel goede vrienden hebt zitten die eindelijk weer eens bij je komen eten. Te laat met het bestellen van de kaartjes van je favoriete artiest, en dan de hoofdprijs moeten betalen via een of ander vaag tussenpersoon, waarvan je hoopt dat hij je niet voor niets 250 euro per kaartje laat betalen. Te laat met naar de wc gaan, ja écht, en dan in een vreselijke lachbui… nou ja, je snapt ‘em..

Te laat. Je bent te laat. Dat kreeg ik vorige week te horen. Niet van mijn werk, of mijn vriend, of een goede vriendin. Nee. Mijn gynaecoloog liet me weten dat ik te laat ben. Op mijn 20^e bedacht ik dat ik geen moeder zou worden, ik zou er toch niets van bakken en wilde me geen zorgen hoeven maken of mijn kinderen wel of niet blij met mij zouden zijn. Op mijn 25^e kreeg ik er drie in mijn schoot geworpen, waar ik, gedwongen of niet, voor ging zorgen. En ja, als stiefmoeder ben je bij voorbaat al die heks, dus als ze me wel aardig zouden vinden was dat 100% winst. Discussies over wel of geen kinderen waren er bijna niet, ‘we hadden er al drie’, dus daar moest ik niet zo moeilijk over doen.

Ik besef dat ik toen niet heb nagedacht over wat ik wilde. Ik genoot van mijn liefkinderen en dacht er niet over na. Natuurlijk is het altijd achteraf makkelijk lullen, en nu kan ik dat niet meer terugdraaien, maar toch…..

Te laat. Mijn lichaam is klaar met jong zijn en bereid zich voor op de tweede helft van mijn leven. Dus nieuw leven maken zit er niet meer in. Niet voor mij. Niet voor ons samen. Geen kleine mooie rooie, met bruine ogen en een stralende lach. Geen kindervoetjes in de boot, op het gras of in het water. Te laat. Als er misschien iets is in mijn leven dat ik graag anders had gedaan, dan zou het dat geweest zijn. Verder niets, ok die narcist had ik overgeslagen, maar verder niets. Ik kan het alleen niet helpen dat ik nu denk, had ik maar écht onderzocht, rond mijn 30^e, of ik zelf nog kinderen had willen maken. Toen was mijn lichaam nog jong, goddelijk en vruchtbaar…

Schakelen, dat moet ik nu doen, samen met mijn lief, die al voorzien is maar door mijn wens ineens ook een kant opgeslingerd werd die als een achtbaan kan worden bestempeld. Op zijn kop, dat stond het leven toch wel het afgelopen jaar dat we er serieus mee bezig waren. Tot nu. Beide benen op de grond, ik kon er wel in wegzakken, toen de gynaecoloog me belde met het nieuws.

Van links naar rechts gaan mijn gedachten. Geen slapeloze nachten, poepluiers en kinderziektes in huis. Geen extra zorgen om een kleine waar je verantwoordelijk voor bent. Geen pubertijd, ruzies en overhoringen tot laat in de avond. Maar daarnaast dus ook geen stickers voor zindelijkheid, onvoorwaardelijke liefde, beginnende stoppels in de pubertijd, onzinnige ruzies die je goed kan maken, zuchtende overhoringen en daarna trots zijn op dat goede cijfer…

Mijn wereld vergaat niet, ik geniet teveel van het leven. En we wisten ook dat de kans niet groot was dat het zou lukken. Maar om het zo zwart-wit via te telefoon te horen, was even slikken. Oud, je bent te oud. Te laat, ik ben te laat…..

Maar niet voor het tweede deel van mijn leven. En dat wordt een groot feest! Met mijn ouder wordende lichaam, mijn prachtige lief, mijn onvoorwaardelijke liefdevolle familie en vrienden en mijn waanzinnige liefkinderen.

En dan nu een goede anti-rimpel crème en vitamines en mineralen halen, en mijn lijf naar de extra sessies in de sportschool slepen. Voordat de osteoporose inzet, mijn grijze haren met me aan de haal gaan en mijn ogen écht slecht worden. Waar kan ik me aanmelden voor de proeven voor het medicijn tegen ouderdom? Want daar wil ik zeker niet te laat voor zijn…!