De tranen biggelen over mijn wangen. Ik rijd in de auto en er staat muziek op. Een bekende Nederlander gaat dood en ik val huilend in slaap. Ik zie een reclamefilmpje op televisie en kan mijn tranen nog maar net bedwingen. Ik raak ontroerd bij het zien van een klein kind met zijn moeder en kan wel weer huilen. Wat is er in godsnaam met me aan de hand?!

Het lijkt wel een ziekte terwijl ik toch de meest gevreesde ziekte van het afgelopen jaar al heb gehad. Wat is dit dan? Mijn hart weet het natuurlijk allang maar mijn brein zegt: ‘Nee, dit moet te fixen zijn, je kan niet steeds janken en plein public!’. Dus ik google me suf en kom uit bij waar mijn brein al bang voor was: de grote boze overgang….

Ik wist dat dit er een keer aan zat te komen maar had gehoopt dat het zou blijven bij die paar opvliegers per dag waar alle vrouwen het altijd over hebben. Want dat is een zichtbaar teken van de overgang, de transitie daarnaartoe, de pre-menopauze en uiteindelijk de menopauze…. Over de onzichtbare symptomen hoor je bijna geen enkele vrouw. Terwijl er toch heel veel vrouwen zijn die er meer last van hebben dan alleen van die opvliegers.

Hoe komt het toch dat we er bijna niet over praten? Als vrouwen onder elkaar moet dat toch kunnen? Door mijn ervaringen de afgelopen jaren heb ik gemerkt dat het voor een bepaalde groep inderdaad een soort van taboe is, zij praten daar niet graag over. Een andere groep is gelukkig wel open en welwillend om te luisteren en te delen. En ik behoor tot die laatste groep.

Want écht, het is gewoon niet leuk! Ik heb veel hormonale klachten, buikpijn, bloedingen die niet meer stoppen, acne die weer terug komt zoals in de puberteit, opvliegers gedurende de dag, geheugen als een vergiet, focus van een fruitvlieg, zweetpartijen ’s nachts en dan die jankbuien…. Pfffff….. Sommigen zeggen dat het juist de mooiste periode in je leven is, je neemt afscheid van het zorgende leven, het moederen, de vruchtbare vrouw die moet baren en zorgen. Je kan nu helemaal jezelf zijn want je weet wie je bent. Ja oké, die snap ik. Alleen vind ik mezelf dus helemaal niet zo leuk met deze wisselende buien, die rode jankogen en mijn mascara op mijn kin.

Wanneer ik het opzoek op het internet vind ik het volgende:
‘Moodswings worden ze ook wel genoemd. Van alle overgangsverschijnselen worden stemmingswisselingen als een van de meest vervelende verschijnselen ervaren. Enerzijds door de onverwachtheid ervan: je kunt uit het niets huilbuien of een woede uitbarsting krijgen.’ – bron: https://www.avogel.nl › overgang › stemmingswisselingen

En daaronder vind ik een link waarin vermeld wordt wat ik kan doen tegen deze overgangsklachten en welke diepere betekenis dit heeft voor mij… beetje vaag maar ik klik op de link: Error 404. Ik klik nog een keer. Error 404. Ik verwijder de laatste woorden en zoek op de homepagina naar het blog. Niets. Oké nu heb ik dus ineens een woede uitbarsting, grrrrrrrr! Wil ik meer weten, hoe niet-wetenschappelijk ook, hebben ze de pagina verwijderd. Wat een domme W@#$%%&^*!!

Rustig rooie, ik maan mezelf tot kalmte. En weet dat ik zelf de oplossing ben tot een rustigere transitie de komende tijd. Ik ben de persoon die wat met mijn lichaam en mijn gedachten aan kan. Mijn mooie en lieve lijf die me door de Covid19 griep heen heeft geholpen, die steeds weer laat weten wanneer ik teveel hooi op mijn vork neem en die maar naar mijn brein moet luisteren omdat ik zo graag vrijheid wil en dus een prik laat zetten.

Ik lees alle boeken over de overgang die ik kan vinden, merk dat voeding een enorme invloed heeft op mijn stemmingen, mijn pijntjes, mijn opvliegers en ik besef dat ik mijn leefstijl om moet gooien. Ja moet ja, want wanneer ik met meer plezier de komende 10-20 jaar wil leven dan zal ik een en ander om moeten gooien.

Jankend sluit ik een paar weken ‘vakantie’ af in Noord-Holland, ik ga straks afscheid nemen van de zee en het strand. Kom volgende maand gewoon weer terug maar het voelt alsof het definitief is, helemaal wanneer Veldhuis en Kemper me toezingen: ‘Ze zeggen dat het morgen zomaar klaar kan zijn, dus moeten we maar zorgen dat vandaag de moeite waard gaat zijn…. Ze zeggen er is tijd, zeeën van tijd… maar ineens dan ben je dood, mijn hart is nooit te groohoooot!’. Ik jank nog even door….

Maar positief als ik ben, droog ik mijn tranen, doe mijn mascara weer op en gooi de laatste afval weg. Ik ga zo koffie drinken met een lieve vriendin op mijn favoriete strand, samen lachen we deze tweede puberteit weg. De zon gaat straks weer schijnen en ik zie mijn lief ook weer. Genoeg mooie dingen om van te genieten! Zelfs daar kan ik dan weer om janken!

❤