Yessss, eindelijk mag ik weer naar buiten vandaag. En de zon is ook nog gaan schijnen! Wellicht denk je, ‘Wat overdrijft die rooie, ondanks alle maatregelen mag je toch gewoon naar buiten?’ Maar helaas moet ik vertellen dat ik ondanks alle maatregelen en mijn voorzichtigheid toch besmet ben geraakt met corona een paar weken geleden.

Vandaag was dus de dag dat ik eindelijk weer frisse lucht op mocht snuiven, mijn joggingbroek verruild heb voor gewone kleren en wat lekkere dingen qua eten en drinken ben gaan shoppen. En hoe bevrijdend dat is kan ik niet in woorden uitleggen!

Ik neem je even mee:

Drie weken geleden kwam manlief thuis, hij voelde zich niet helemaal 100% maar het zou de vermoeidheid na zes weken 24/7 werken wel zijn. Dus deed hij nog wat klusjes op zaterdag en ik ben ook heerlijk mijn gang gegaan. Lekker gewerkt aan het Liefdesspel met de leukste en ’s avond lekker gekookt en samen met lief gegeten. Optimistisch als we waren mijn ouders nog uitgenodigd voor het diner op zondag en via de Viersprong in Vinkeveen een meesterlijk wildmenu besteld die we zouden ophalen.

Maar naarmate de avond vorderde gaf lief al aan zich toch niet echt heel lekker te voelen. En op dat moment bekroop mij een vreemd gevoel. Zondagochtend was niet beter dus hup, naar de corona teststraat. Thuis gekomen temperatuur opgenomen en helaas; 39 graden koorts. Ik voelde me daarentegen nog helemaal kiplekker. Dus had nog de stiekeme hoop dat ik de corona boot zou missen.

Michel werd maandag alleen maar zieker en zieker; hoge koorts (40,5) en vreselijke hoofdpijnen. Paracetamol hielp niet en maakte de koortsaanvallen alleen maar erger. Om hem te ontzien en ook te kunnen verzorgen ben ik op de bank gaan slapen, om de dag daarna op een lek luchtbed te gaan liggen en uiteindelijk een nieuw groot en hoog luchtbed te kopen waar ik als een prinses op de erwt heb kunnen slapen de resterende weken.

Ondertussen had ik op woensdag koorts gekregen, ik hoopte door te kunnen werken maar moest me ziekmelden. Vrienden om ons heen bleken ook besmet en ziek thuis en ineens leek mijn wereld wel heel klein en alleen nog maar uit dat k*tvirus te bestaan. Alle afspraken moest ik afzeggen, ik mocht maar kon ook niet komen en mijn leven bestond uit Michel verzorgen, bedden verschonen want zeiknat na een koortsaanval, slapen, wat Netflix kijken, de thuisapotheek monitoren (hebben we nog genoeg paracetamol, zakdoeken, ibuprofen, hoestdrank, neusspray), proberen een leuk boek te lezen wat natuurlijk niet ging en hopen dat het met mijn lief snel wat beter ging.

Inmiddels was mijn test ook positief en de dame van de GGD die me belde voor het onderzoek was aardig en drukte me op het hart dat ik de tijd zou nemen om uit te zieken. Ik maakte me meer zorgen om de mensen die ik nog gezien had in die week daarvoor maar kreeg gelukkig het bericht dat iedereen negatief getest was op corona. Bij mij stopte het dus!

De koelkast raakte leeg dus vrienden en familie gingen boodschappen doen. Sommigen waren zo lief om eten voor ons te maken en anderen haalden de beterschapskaarten die binnen stroomden. Mijn allerliefste ouders wilden toch een doosje liefde komen brengen en zo stonden ze onverwacht voor de deur. Mondkapjes op en in de stromende regen. Ik kan niet uitleggen hoe dat voelde. Ze mochten niet naar binnen, ik wilde ze ook niet binnen hebben want stel je voor dat ik ze aan zou steken. Maar jeetje, ik kon niet stoppen met huilen. Hoe vreselijk is het dat je getroost wilt worden omdat je je zo vreselijk klote voelt, er niemand is die dat kan doen (want die ligt ook met koorts op bed) en je ouders achter glas naar je staan te kijken, ze niets kunnen doen behalve lieve woorden zeggen en hopen dat je snel beter wordt.

Een week later dachten we dat de koorts bij mijn lief wat zakte naar onder de 38 maar het moment dat we dat dachten schoot zijn temperatuur weer omhoog. Uiteindelijk heeft hij 10 dagen met koorts op bed gelegen met knallende koppijn, zweetaanvallen en pijnlijke spieren. De dag dat hij zich weer wat beter voelde, de koorts zakte en weer wat ging eten was de dag dat ik volledig instortte.

Na ruim een week voor Michel te hebben gezorgd met koorts was mijn lijf op. Ik was verkouden, had vreselijke hoofdpijnen, de koorts wilde niet minderen en ik kreeg het benauwd. Een avond een klein hapje eten resulteerde in vreselijk spugen, rillingen overal, migrainehoofdpijnen en niet kunnen ademhalen. Ieder uur werd ik wakker die nacht, was het niet van de hoofdpijn, dan wel van de dorst, de regen die op de boot kletterde, het happen naar adem of mijn buik die tot overmaat van ramp ook steeds in de kramp schoot. Die vrouwelijke sh*t kreeg ik er ook nog bij.

Ik ben iedere dag in bad gaan liggen, dat was het moment dat ik kon ontspannen, mijn buik wat rust kreeg en ik mijn lichaam minder voelde. Ik kon niet veel, van het bed naar bad naar de wc in de stuurhut was al een opgave en ik stond iedere keer uit te hijgen wanneer ik dat rondje gedaan had. Bovendien meurde ik als een bunzing na een halve dag in bed met koorts te hebben gelegen dus het was geen overbodige luxe 😉

Die twee dagen en nachten waren de hel. Althans voor mij. Ik realiseerde me dat dit inderdaad een vreselijke griep is, dat het wellicht ‘gewoon een griep is’ maar dat het ab-so-luut geen gewone griep is. Dat mensen hier dood aan gaan snap ik, dat je maanden nodig hebt om aan te sterken snap ik. Dat je longen het zwaar hebben snap ik en dat we hier voorzichtig mee moeten zijn snap ik. De een kucht twee keer en is klaar maar de ander wordt opgenomen op de IC. En nee, die laatste had geen obesitas of onderliggende ziekte maar was een fitte en sportieve man. Wij hebben een jasje uitgedaan, zijn kilo’s lichter (elk nadeel heeft zijn voordeel) en realiseren ons dat we geluk hebben gehad dat we maandag weer lekker aan het werk kunnen, na ruim 2 weken doodziek te zijn geweest.

Het moment dat ik dacht, ‘Het gaat wel weer wat beter’, bleek een grapje van corona te zijn. De dag daarna meteen weer een koortspiek en helaas alleen in staat te slapen en af en toe een klein beetje te eten en drinken. Mijn lief kon vanaf dat moment gelukkig voor mij zorgen. Hij had corona na 12 dagen overwonnen, was 24 uur klachtenvrij en voelde zich fit genoeg om naar buiten te gaan. Ik werd al moe bij de gedachte.

Iedereen was op de hoogte en we werden overspoeld door Whatsapp’jes, kaarten, bloemen, voorstellen om boodschappen te halen of pannen met soep te brengen. Als er iets is dat ons er doorheen heeft gesleept was dat het wel. Al die liefde en vriendschap die je vanuit de meest vreemde hoeken ontvangt is hartverwarmend.

Na 13 dagen koorts, hoofdpijnen, oorpijnen en alles wat ik hierboven beschreven heb wist mijn lichaam corona te overmeesteren. Terwijl ik dit schrijf heb ik nog last van mijn longen, zit ik onder de huiduitslag (ja ook dat hoort erbij) maar voel ik me weer energieker, is de koorts al drie dagen weg en begin ik weer energie te krijgen. Ik ben weer op de weg terug!!

Ik weet dat we door dit virus en de maatregelen die de overheid neemt beknopt worden in onze vrijheid. Dat Rutte of De Jonghe niet bepaalt wat wij wel en niet mogen doen is iets wat ik begrijp, ik kan daarin ook vreselijk eigenwijs zijn en heb ook dingen gedaan waarvoor ik een boete had kunnen krijgen. Maar uiteindelijk hebben we corona gekregen via mensen die het van jonge mensen/kinderen hebben gekregen, die zich niet gerealiseerd hebben dat ze het hadden, die zonder mondkapjes of afstand gewoon hun ding deden en zo dus onbewust anderen besmetten. En helaas, niet alle mensen kuchen twee keer en zijn dan klaar.

Wij hebben het gehad. Hebben genoeg antistoffen. Ik wil niemand angst aanjagen maar ik weet dat oudere en kwetsbare mensen deze griep waarschijnlijk echt niet overleven. En natuurlijk kan je zeggen ‘Dat is met iedere griep zo’. Ik zeg je: ‘Dit is niet iedere griep!’ Dus als je wilt dat je opa, oma, moeder, vader, buurman of buurvrouw nog wat jaartjes meegaat: was je handen, hoest in je ellenboog, draag mondkapjes, houdt afstand en vooral HOUD VOL! Dan overwinnen we allemaal corona, krabbelen we straks allemaal weer op, kunnen we weer uit eten en naar het theater, gaan we weer op vakantie, vinden we weer nieuw werk, kunnen we weer ouderwets knuffelen en met elkaar plezier maken.

We zijn ECHT veerkrachtig genoeg om dit aan te kunnen.

Houd vol lieve mensen, houd vol!

❤