Nog een maand en dan is het zover, dan mag ik officieel toegeven aan mijn midlife crisis, 40 jaar oud, het is dan een feit! Om het jaar er naartoe wat te verzachten had mijn zus opbeurende cadeautjes voor me bedacht, die ik in de loop van het jaar wekelijks uit mocht pakken. Iemand vroeg me laatst of ik vrolijk werd van cadeaus ontvangen, en ik bevestigde het, het is toch leuk cadeaus te krijgen….. Dat de cadeaus die ik dit jaar zou ontvangen niet altijd vrolijk en luchtig zouden zijn hadden ook zij niet verwacht…

Vanmorgen werd ik wakker op de bank bij goede vrienden in Amsterdam, na een heerlijke maaltijd en een fles wijn besefte ik dat ik er echt aan moet geloven: ik ben bijna 40 en weer single!! En ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan… Wat als je de grijze haren en rimpels ziet toenemen en daarnaast niet weet hoe je naar je eigen wensen en gevoel hoort te luisteren? Wat als je altijd de belangen van een ander als hoogste prioriteit hebt gesteld? Hoe kom je dan weer bij jezelf terug?

Na een relatie van 14 jaar met een leuke man met kinderen begin ik weer overnieuw. De koek was op, ik kon niet anders dan weggaan, ondanks het verdriet dat ik de anderen en mijzelf ermee gedaan heb, het was de enige weg. Helaas betekende dat ook een stap terug in mijn leven; terug naar mijn ouderlijk huis, in het bed slapen dat ik twee decennia daarvoor zo opgelucht verlaten had, verantwoorden aan paps hoe laat ik thuis kom, of ik wel of niet thuis eet, uitleggen waarom ik inderdaad iedere dag een andere bh aan kan trekken of waarom ik zoveel schoenen hebt (gewόόn, omdat het kan!!).

Dus daar stond ik, met de beslissing die ik genomen had, voor de spiegel. De harde werkelijkheid die ik te zien kreeg: jij wilde weer alleen? Nou hier heb je het, je bent alleen! Naakt stond ik, mijn masker was van me afgevallen, zichtbaar aangedaan, tranen in mijn ogen. Is dit dan wat ik wil? Wil ik inderdaad alleen zijn, zelf beslissen wat de dag mij gaat brengen zonder geleefd te worden door anderen, mijn eigen leven leiden met de onzekerheid van het niet weten waar ik uitkom?

En voor het eerst in mijn leven kon ik volmondig JA zeggen. Ja tegen mijzelf, tegen een heerlijk mens waar ik dol op ben en waarvan ik weet dat ze geniet van het leven, van de mensen waar ze van houdt, van de kleine dingen in het leven, van de ontwikkeling die zijzelf doormaakt, van de lekkere maaltijden die vrienden haar voorschotelen, van de leuke mannen die ze ontmoet, van haar liefdevolle ouders die haar opgevangen hebben en van het complete leven dat ze leidt.

Zoals Steve Jobs al zei: ‘Your time is limited, so don’t waste it living someone else’s life’. En dan kunnen sommigen zeggen dat we de rest van de eeuwigheid hebben, ik leef mijn eigen leven graag in het hier en nu. Plezier maken, mijzelf ontwikkelen, genieten van de mensen om mij heen, dat zijn de ultieme zaken die het leven mooi maken. Cruciaal is het, zonder dat wil ik mijn leven niet leven. De wekelijkse cadeautjes die ik van mijn zus heb gekregen zijn me enorm dierbaar, het zijn kleine pareltjes die mij hebben doen beseffen dat het leven mooi is, dat het een prachtig cadeau is waar ik iedere minuut van wil genieten. En mijn leven ontdekken, met alle ups en downs, is het grootste cadeau dat ik mijzelf dit jaar gegeven heb. En met die positieve gedachte ga ik mijn 40^e levensjaar afronden en mijn tweede leven beginnen!!