Ruzie

‘Dat zie je toch zeker zelf wel?’ Ik hoor het mezelf zeggen, hoewel zeggen….. er kwam redelijk wat geluid uit mijn mond. We hebben ruzie en vinden elkaar onredelijk, een normaal gesprek is niet mogelijk en we luisteren al helemaal niet meer naar wat de ander eigenlijk bedoelt te zeggen.

Ruzie maken is niet makkelijk. Tenminste, ik vind het moeilijk om op een goede manier ruzie te maken. Hoe kaart je bij de ander aan dat je het er ab-so-luut niet mee eens bent, zonder dat je op een paar tenen gaat staan, de ander een randebiel noemt, of zelfs boos wegloopt?

Ik heb relaties gehad waarin we helemaal geen ruzie maakten. Dat ging een hele tijd goed totdat we erachter kwamen dat we gestopt waren met communiceren. We vertelden elkaar alleen maar de dagelijkse bezigheden, wat we allemaal leuk vonden maar niet wat we graag anders zouden willen zien en wat we belangrijk vonden in het leven. En toen bleek na een lange tijd, dat we toch andere verwachtingen hadden van de relatie. Vind dan maar eens de weg terug naar een goed gesprek, alle verzamelde irritaties worden in één gesprek besproken en daar is dan de tsunami aan ‘gezeur’ waar de ander op zo’n moment niet veel mee kan.

Bij mijn ouders thuis en tijdens mijn jeugd werd er ook nooit echt ruzie gemaakt. Oké, ik had mijn puberale buien vanaf mijn 12^e (tot….?) waar een hoop heen en weer geschreeuw en uiteindelijk wanhoop van mijn ouders uit voort kwam. Maar hoe we op een constructieve manier ruzie moesten maken heb ik nooit ontdekt. En hoe leer je dat eigenlijk? Mijn ouders bespraken alles met elkaar en als er al eens te weinig gecommuniceerd werd dan kwam er een rauwe aardappel voorbij en ontplofte de boel. Waarna ze dingen uitspraken en weer gingen communiceren. Bewijs dat dat werkt: ze zijn volgend jaar 50 jaar getrouwd!

Een relatie met een narcist zorgde ervoor dat ik driewekelijks ruzie maakte. Dat heeft geen positieve invloed op je relatie kan ik zeggen. Want hoewel het goedmaken tussen de lakens erg prettig is, zorgt het er voor dat je gevoel voor de ander beetje bij beetje afgebroken wordt. Als het goedmaken dan niet bestaat uit het daadwerkelijk bespreken waar het nou om gaat, waar de gekwetste gevoelens vandaan komen en waarom iemand zo reageert als hij of zij deed, dan groei je niet samen in de relatie. Dan breekt het de liefde stukje voor stukje af…

Dus.

Ik kom erachter dat mijn manier van communiceren niet altijd de meest prettige is. Of de meest duidelijke (écht niet…??). En ik weet ook van mijzelf dat ik het moeilijk vind om de ander lastig te vallen met mijn vragen, mijn bevindingen en mijn irritaties. En zo zit ik in een vicieuze cirkel. Want ik maak het mezelf alleen maar lastiger als ik het niet bespreek, het stapelt zich op, tot de boel ontploft. Maar het bespreken voelt als een groen monster dat zich in mijn buik een paar keer extra omdraait als ik erover wil beginnen. En dan laat ik het maar weer, ik zal wel teveel zeuren, zie te veel beren en leeuwen op de weg.

Mijn lief en ik hebben afgesproken dat we de dingen juist wel bespreken. Nu alleen nog het vertrouwen in mijzelf vinden dat ik dat op een liefdevolle manier kan doen. Ik pak mijn goede vriend Google er maar eens bij: ‘goede manier ruziemaken’:

Het resultaat:

• ‘Toon uw gevoelens’: Pfff ik moet moeite doen om niet te gaan janken, dus hoe bedoel je?
• ‘Zeg wat u bezighoudt’: Ehm….heb je ff?
• ‘Wees terughoudend met opmerkingen als: ‘Jij doet altijd…’, of ‘Jij doet nooit…’; Ja, oké, dat is duidelijk maar hoe kan ik het dan het beste omschrijven? Ah, ik voel een volgende blog aankomen: de Feedback regels….
• ‘Val uw partner niet aan’: En wat als hij mij aanvalt? Mag ik dan niet….? Nee? Oh…
• ‘Bewaar uw kalmte’: Dat lukt meestal wel, maar niet altijd….
• ‘Erken uw (gedeeltelijke) ongelijk’: Je weet wat ze zeggen, toch? Mr right and Mrs always right 😉
• ‘Scheld niet’: Hem uitschelden doe ik niet, maar om mijn zaak kracht bij te zetten zal ik best wel eens %4#$!@+$*….
• ‘Toon geen minachting’: Nee, ik weet hoe kwetsend dit kan zijn..
• ‘Ga niet in de tegenaanval’: Dit is de meest lastigste. Want als ik hoor ‘Jij doet …’ of ‘Jij doet…. niet’ dan weet ik écht wel dat het me niets oplevert, MAAR een supersterk oer-gevoel neemt het dan van me over en ik heb meteen iets gevonden dat ik terug kan gooien.
• ‘Val niet in de herhaling’: Maar wat als hij mijn argument nou écht niet hoort…?
• ‘Luister écht’: En dat kan ik alleen als we er rustig voor gaan zitten. Tijdens de ruzie vliegen honderden gedachten door mijn hoofd waardoor ik geen ruimte meer overhoud voor andere verhalen of uitleg.

We weten allemaal hoe we ruzie maken op de meest slechte manier. We gooien alles dat hierboven beschreven is overboord, en gaan ff lekker tekeer tegen de ander. Wat ons uiteindelijk niets leuks oplevert,  alleen maar een rotgevoel.

Hoe maak je op een goede manier ruzie? Dat is volgens mij juist geen ruzie maken maar bespreekbaar maken waar je mee zit. En dat doe je het beste als je tijd voor elkaar maakt. Niet tijdens een ruzie maar gewoon tijdens een goed gesprek, een wandeling, een lekker hapje en drankje (zonder film of tv). Op die manier wordt het op een ontspannende manier vertellen wat er allemaal in ons hoofd en hart omgaat veel makkelijker. Als je bedenkt dat we per dag slechts 7 minuten écht tijd voor elkaar maken, dan is daar al veel te verbeteren. Schroef die minuten omhoog want dan hoef je niet ‘ergens voor te gaan zitten’…. Dan is het een dagelijks prettig gesprek waarbij je makkelijk je gevoel kan uiten.

Ruzie, velen van ons hebben er een bloedhekel aan. Maar het kan ook wat opleveren: het zet ons aan tot nadenken, het bakent grenzen af, of de communicatie wordt weer opgestart…. En als je dan toch een keer ruzie maakt, doe het dan liefdevol, en probeer eens écht te luisteren naar de ander. Lees de ‘regels van het ruzie maken’ hierboven nog eens. Maak meer tijd voor elkaar, niet alleen om ruzie te maken. Maar vooral om het goed te maken en goed te hebben samen…!

❤