Ra ra, wie ben ik?

De zomer wil nog niet echt vlotten, het miezert en het is echt zo’n zondag waarop ik het liefst in mijn joggingbroek lekker in huis aanrommel. Beetje lezen, muziek luisteren, dansen in mijn woonkamer, oude foto’s bekijken en wat schrijven. Dat doe ik vandaag dus maar gewoon, op Vaderdag terwijl mijn vader lekker in België aan het golfen is. Ja, ik heb hem al een berichtje gestuurd, met een leuke foto van hem en mij van ruim 40 jaar geleden, waarin ik hem zeg hoeveel ik van hem houd.

Terwijl ik mijn fotoalbum van mijn babytijd doorblader, op zoek naar een passende foto, kijk ik mezelf eens diep in de ogen. Ik was best een mooie baby, toen al knalrood haar, en mijn ouders kijken trots en liefdevol naar me. Leuke foto’s met opa en oma, ooms en tantes en natuurlijk in die afgrijselijke jaren ’70 bloemenjurkjes. Al bladerend denk ik na over deze dreumes, nu 41 jaar oud, wat waren haar verwachtingen van het leven op dat moment? Heb je verwachtingen van het leven op die leeftijd? Of hoop je alleen maar op warmte en liefde van je ouders?

Toen ik gisteren bij een opening van een fototentoonstelling van een kennis was, vroeg zij me met welke leuke dingen ik me zoal mee bezig houd tegenwoordig? Ik viel even stil. Wat doe ik tegenwoordig voor leuks? Ik voelde me klunzig want kon eigenlijk niet anders antwoorden dan dat ik mijn huis aan het eigen maken was en dat ik dat erg fijn vond. Geen spannende dingen, geen verheffende kunstwerken, geen nieuwe muziekstukken, geen overwinningen op de tennisbaan en geen moeilijke projecten op mijn werk. Enigszins overrompeld schakelde ik snel over naar haar mooie foto’s, en met een heerlijke gin-tonic in mijn hand, probeerde ik er nog wat van te maken.

Dat moment heeft me aan het denken gezet. Wie ben ik eigenlijk? Wat ben ik eigenlijk? Nu ik single ben heb ik alleen mijzelf nog. Ik ben geen partner van de gitarist, fotograaf of andere man. Ik ben geen stiefmoeder meer, geen kinderen die zich tegen mij verzetten. Ik ben geen kunstenaar die zijn passie volgt, mijn verf ligt opgedroogd in de kast en het fanatieke sporten laat ik ook voor wat het is. Hoe interessant is mijn leven eigenlijk? Wat vind ik leuk? Waar wil ik om herinnerd worden? En vooral, waar wil ik mijn plezier uit halen?

Terwijl Shirley Bassey mij op de achtergrond laat weten dat het haar leven is, zit ik na te denken over mijn leven. Wie ben ik en wat wil ik nu écht? Ik heb deze vragen altijd al gehad en weet vaak niet goed wat ik moet kiezen. Tijdens mijn tienertijd heb ik zeker 20 beroepstesten gedaan, en de vraag wat ik het leuks vond; een muurtje metselen of een cake bakken, liet mij vertwijfeld een keuze maken. Met als gevolg dat ik volgens de test dan maar banketbakker moest worden, omdat ik niets kon met stenen en cement…..

Ik zet het fotoalbum terug in de kast en zie allerlei boeken staan die ik de afgelopen jaren vergaard heb. Boeken die mij hadden moeten helpen mijn identiteit te vinden. Niets is minder waar, ik weet het nog steeds niet! Moe van al die zelfhulpboeken die mij een richting moeten geven, voel ik dat ik aan de slag wil. Ik wil doen. Ik schrijf me in voor een schrijfcursus en ga mijn vakantie plannen! Ik ga schrijven wat ik wil, wat ik leuk vind en daar plannen mee maken. Plannen voor mijn leven, voor die rooie dreumes van toen, en die stoere mooie rooie van nu! And it’s feeling good!