Kater

Het is maandag en ik heb een kater. Nee geen kater van een wild feestje, die hebben we helaas niet meer. En we hebben ook geen huisdier gekregen dus zo’n kater is het ook niet. Het is misschien allesbehalve wat jij er van zou verwachten: ik heb een ‘verwachtingenkater’.

De afgelopen paar jaren ben ik enorm met mezelf aan het worstelen geweest. Wat wilde ik nou met mijn leven? Waar wilde ik tijd aan spenderen en met wie wilde ik nieuwe herinneringen maken? Hoe kon ik mijn ‘kleine meisjes Pipi droom’ waarmaken? Ik zette stappen, 13 om precies te zijn, deed dat ieder jaar weer en kwam zo stapje voor stapje dichterbij mijn kern, waar ik wilde zijn, wat ik wilde voelen en wie ik wilde zijn.

En toen kwam corona.

De wereld stond stil. We moesten zoveel mogelijk thuis blijven. We gingen in blinde paniek extra rollen toiletpapier inslaan. Wel of geen mondkapje was de standaard vraag als ik in mijn uppie boodschappen ging doen. Uit eten was geen optie meer, de horeca moest sluiten. Evenementen werden geannuleerd, coaching werd ineens volledig online, naar de sportschool kon niet meer en de coronakilo’s vlogen eraan.

De zorg kreeg het zwaar, heel zwaar. Ik kookte hier en daar nog voor wat mensen die week in week uit 6 dagen achter elkaar op de IC of in het verzorgtehuis werkte waar de mensen alleen en zonder familie aan corona stierven. Mijn steentje bijdragen daar waar ik dat kon doen. Want ik had nog werk en mijn lief had het ook druk. We werkten anders, thuis of voor andere opdrachtgevers. En om ons heen verloren steeds meer mensen hun baan, opdrachten, hun geur- en smaakvermogen, hun conditie en sommigen zelfs hun familieleden en vrienden.

En toen werd het zomer.

Wel of niet op vakantie werd ineens een ding. Het weer was top in Nederland, ik genoot van het thuiswerken met 30+ graden want zo af en toe, tussen de Zoom meetings door, sprong ik de Vinkeveense Plassen in en koelde lekker af. Het aantal besmettingen werd gelukkig steeds minder en we mochten weer op een terrasje zitten, in kleine groepjes mensen ontmoeten en ons sociale emmertje weer wat vullen.

Mijn lief hakte de knoop door, hij moest er even tussenuit. We zijn gegaan, naar Italië, hebben genoten met mondkapjes en al. Ook daar schrijnende verhalen maar al met al ging het leven voor de Italianen ‘gewoon’ door. Een lekke band daargelaten, we hebben een heerlijke vakantie gehad. Raar. Anders dan anders. Maar wel heerlijk.

En nu is het herfst.

En stijgen de besmettingen weer massaal. Zijn de mensen corona moe. Verdenken sommigen de overheid van een snood plan, dat de media erbij betrokken is, het coronavirus een ontsnapt biologisch wapen is en moeten we vooral niet meer mee doen met alle maatregelen. Of zijn ze bang en durven hun huis niet meer uit, uit angst het virus te krijgen en eraan te sterven. Anderen balen enorm van het feit dat 2020 niet het jaar is geworden wat ze er van verwacht hadden. Hadden grootste plannen voor hun leven en wilde alles omgooien. Ja. Het is klote.

Want ons leven is omgegooid. Alleen hadden we zelf niet dít scenario geschreven.

Ik graaf diep in alles wat ik de afgelopen jaren heb geleerd. Van die twee jongens uit Amsterdam, die ook hun hele programma om moesten gooien. Ondernemers die niet zeker weten hoe de komende jaren gaan zijn. Maar deze onverwachte wending als kans zien.

We hadden verwachtingen, ik had verwachtingen. Ik zou groots voor mezelf beginnen, met een vriendin. Zij gooide de handdoek in de ring, ik ging alleen verder. En dat kost me energie, meer dan ik verwacht had. Dus heb ik een beetje een kater. Want de verwachting van de samenwerking is niet uitgekomen. Ik durfde niet alleen de stap te wagen om al mijn schepen achter me te verbranden en te denken : F*c kit, ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.

Ik heb in 2020 niet gekregen wat ik ‘besteld had’ en in ieder geval niet wat ik verwacht had. Wat dat dan was? Geen idee.

‘Verlaag je verwachtingen en verhoog je intentie’.

Zowel mijn lief als de mannen van 365 zeggen dit al jaren. 2020 is voor mij het jaar geworden van het verlagen van mijn verwachtingen en het verhogen van mijn intenties. Dit is soort van mijn mantra geworden. Want als ik de verwachting loslaat en met de beste intentie het leven (met of zonder corona) aanga dan kan ik kiezen en genieten van wat er wél is:

De liefde, de vriendschappen, mijn familie en vrienden die nog gezond zijn, dat ik nog kan en mag werken/schrijven/coachen, de prachtige opstellingen waar ik deel van uit mag maken en zoveel van leer, de halve zweethut die net zo intens is als een hele, de mooie gesprekken die ik voer via Zoom of gewoon ouderwets aan de telefoon, mijn veerkracht, die ik in mijzelf heb terug gevonden, de verbinding met mijn lief die er weer meer dan ooit is, dat ik het toch niet alleen hoef te doen, de prachtige zomer waar ik enorm van genoten heb en vooral dat ik gezond ben.

In plaats van te kijken naar wat er niet is, kies ik er voor om te kijken naar wat er wel is. Ik durf te kiezen, mijn evenwicht te verliezen en terug te vallen op mijn kracht en liefde. Dat is wat 2020 mij gegeven heeft. En dan is het jaar nog niet eens voorbij.

Wellicht komen die andere katers ook nog een keer gedag zeggen ….. en dan hoop ik stiekem wel op dat feestje….!

❤