Stop een paar vrouwen bij elkaar en je kunt er op wachten of er ontstaat tumult. In de positieve zin; we gaan lekker kletsen over de dagelijkse dingen, onze mannen en kinderen, de extra kilo’s die we willen verliezen of de kleren die we nog willen aanschaffen, nemen nog maar een extra wijntje, om maar iets te noemen. En in de negatieve zin; we gunnen elkaar het licht in de ogen niet, zijn jaloers op wat de ander heeft en wij niet, en zullen elkaar zwart maken bij een ieder die het wil horen.
Ik heb het naar mijn zin op mijn werk, de baan is leuk, het salaris is prima en de collega’s gezellig. Helaas hebben we veel reorganisaties gehad de afgelopen jaren en hebben we afscheid moeten nemen van veel collega’s. De organisatie is veranderd en we moeten nu commerciëler gaan denken, meer geld binnenhalen en dus verandert de cultuur van non-profit, in sommigen ogen soft, naar commercieel en wellicht wat harder. Wat betekent dat er mensen zijn die na jaren werken bij de softe organisatie toch moeite hebben met de verandering.
Veranderingen zijn gewoon, tenminste in mijn ogen. Je wordt geboren en dan beginnen de veranderingen al; van baby word je kleuter, van kleuter word je kind, van kind een tiener, van tiener een volwassene en ga zo maar door. Totdat je 41 bent, je niet meer in je bed plast of gaat krijsen als je je zin niet krijgt, en je beseft dat iedere dag weer veranderingen met zich mee brengt, of je dat nou wilt of niet. De een gaat er beter mee om, kan het beter relativeren en het grotere geheel zien en de ander ziet alleen wat hem is aangedaan en legt de verantwoordelijkheid bij een ander, een partner, de ouders, de manager of directeur.
Als er beslissingen genomen worden die buiten mij omgaan ben ik ook niet blij, ik ben immers al drie keer ontslagen in mijn leven, door reorganisaties of door ‘het niet passen in de organisatie’. Ja niet iedereen vindt mij leuk, gelukkig…. Maar meestal weet ik me daar weer overheen te zetten en kan ik het grotere plaatje zien, waar ik dan onderdeel van uit maak, kan ik het ombuigen tot een positieve situatie en haal ik er weer meer uit dan dat ik voor ogen had op het moment dat het gebeurde.
Waar ik na mijn teleurstelling verder kan gaan, kan niet iedereen dat, en dat snap ik, dat is ook lastig. Maar neem zelf ook je verantwoordelijkheid, geef jezelf een trap onder je hol, accepteer de beslissing die buiten jou om gegaan is, accepteer de consequenties en stop met janken, of besluit je leven een andere wending te geven. Leg de verantwoordelijkheid niet in de schoot van de ander, je bent geen klein kind meer, zet je schouders eronder en maak er wat van.
Op mijn werk is dat momenteel niet mogelijk, we maken elkaars dag tot een zure dag, zonder gezelligheid en met veel wrok naar mensen toe die uiteindelijk maar een klein aandeel hadden in het geheel. Management heeft besloten, na vele gesprekken, en die beslissing is moeilijk, een zure en bittere voor sommigen. Je kunt de ander de schuld geven, of eens in de spiegel kijken en je afvragen wat jouw eigen aandeel in dit geheel is geweest.
Het zal wel iets met vrouwen te maken hebben, het niet los kunnen laten, nijd, haat en jaloezie, een oordeel vellen over iets waar je slechts een kwart van weet, roddels en geklets die het alleen maar erger maken en absoluut niet bijdragen aan een positievere situatie. Kutnijd noem ik het, en ik hoopte het nooit meer mee te maken, maar ben er in beland en hoop snel uit deze poel van negatieve energie te kunnen kruipen…
mooirood.me 