Gelukkig is de maand januari weer voorbij, het blijft langer licht en we kunnen weer uitkijken naar het voorjaar. Februari is begonnen en terwijl ik de afgelopen dagen mijn verhuizing aan het voorbereiden ben, besef ik dat ik in de maand februari vaker grote beslissingen heb genomen. Beslissingen die mijn leven veranderd hebben, beslissingen waar ik tegenop zag, die ik erg leuk vond, spannend en eng of zelfs hartverscheurend en verdrietig.
Zestien jaar geleden ging ik in februari met mijn grote liefde samenwonen. Koos ik voor een leven met een gezin en gaf ik daarmee bepaalde wensen die ik ooit had uitgesproken op. Ik verkoos het zorgen voor een fantastische man en drie mooie kinderen boven mijn drang naar vrijheid en reizen. Hoe mooi en hoe moeilijk was het tegelijkertijd. Stiefmoeder werd ik, en dat is zeker geen makkelijke rol maar ik koos er vol overgave en met liefde voor en die liefde ervaar ik nog steeds.
Twee jaar geleden besloot ik in februari dat ik klaar was met mijn leven zoals ik dat op dat moment leefde, ik koos op dat moment voor mijzelf, of hoopte in ieder geval mijzelf weer terug te vinden. Want je kunt het meisje wel uit de wereld halen, maar nooit de wereld uit het meisje. Mijn vrijheid en reislust nam het van me over, ik moest voor mijzelf kiezen. Ik vertrok.
Dit jaar heb ik in februari een huis gekocht. Zelf, ik, alleen. De sleutels heb ik vandaag ontvangen, de officiële handtekeningen zijn gezet, ik heb een appartement, althans de rechten om dat deel van het pand te gebruiken als woonhuis. Of zoiets. En weer in februari, een belangrijke beslissing die invloed heeft op de weg die ik bewandel.
De komende weken duik ik in de verf, behang en nieuwe vloeren. Tussen de bedrijven door, tijdens het afsluiten van allerlei contracten voor gas, water en licht, krijg ik het ineens benauwd. Gedachten vliegen door mijn hoofd: ‘ik doe dit alleen, helemaal alleen, er is niemand die naast me zit bij de notaris en niemand die de beslissingen neemt als het een verbouwing of kleur verf betreft. Ik ben helemaal verantwoordelijk voor alles wat ik doe, wat ik beslis’. Het voelt onwennig, ik voel het in mijn buik, de angst, wat als ik de verkeerde keuzes maak?
Ik roep uit naar mijn vrienden, en ze roepen allemaal terug dat het me gaat lukken. Dat weet ik ook, ik ken mezelf, ik zet mijn schouders eronder en ga het mijn droomhuis maken. En toch, alleen is maar alleen. Want hoe je het went of keert, je moet alles alleen doen. Een vriendin van mij zegt het al een tijdje, ‘ik neem alle beslissingen alleen, hoe fijn zou het zijn om het samen met iemand te kunnen doen’. Ik snap precies wat ze bedoelt. En toch wil ik alleen zijn. Ik wil zelf op mijn bek gaan, zelf de keuzes maken en blij kunnen zijn met wat ik bereikt heb. De angst komt met vlagen, het verdriet om het verleden blijft. Ik geef het een plek, probeer een goede plek te vinden, en ga het voorjaar in.
Februari is voor mij een mooie maand, een maand waarin ik beslissingen voor mijzelf neem en waarin ik val en weer op sta. Valentijnsdag laat ik even links liggen, of toch niet, hoort ook bij februari. Hoe dan ook, het voorjaar staat voor de deur, de schaatsen kunnen weer in het vet, de kwasten komen bij mij uit de kast, de temperatuur gaat weer stijgen, hopelijk komen de krokussen snel uit de grond en straks heb ik mijn eigen stekkie!
mooirood.me 