Groene drab en kikkererwten

Sommige mensen vinden dat ik teveel gefocust ben op het feit dat ik afgelopen december 40 geworden ben. Ze denken dat ik daardoor depressief thuis zit te wachten totdat het dak op me neerstort. Niets is minder waar, ik leef mijn leven ten volste. Maar ik kan er niet onderuit dat ik ouder begin te worden, en ook dat ik dat eigenlijk niet leuk vind. Dat mijn lijf, na het verliezen van een twintigtal kilo’s minder mooi is geworden, mijn borsten net theezakjes zijn, ik de putjes in mijn bovenbenen niet meer kan maskeren en de grijze haren terugkomen ondanks een goede beurt bij de kapper.  Om de schijn op te houden draag ik push-up bh’s, smeer ik mezelf gek met vocht inbrengende crèmes die wonderen verrichten, volgens de verkoopster dan, en draag ik corrigerend ondergoed om de rollen vel en putten te verbergen.

Maar ja, in de sauna trek je die kleding weer uit, daar moet je naakt. En toen ik gisteren in de sauna zat en de lijven om mij heen eens met de mijne vergeleek, baalde ik bij het zien van die perfect gevormde slanke vrouwen met een mooie egale en bruine huid. OK, er is voor alles wat te zeggen en ik besefte ook dat ik er best aardig uit zie. Ik was ik matig tevreden; ik ben niet te dik, heb geen overgewicht meer, heb geen implantaten (ziet er écht niet uit), het is allemaal puur natuur, heb mooi rood haar en alles is redelijk goed in proportie. Dus ik mag niet klagen, ik verzorg mezelf zo goed mogelijk en probeer me fit te houden.

Toch bekruipt me een onrustig gevoel als ik op TV de lingerieshow van Doutzen Kroes zie of een jurk via internet wil bestellen en er gemeld wordt dat het model de maat XS draagt. Wat is de standaard tegenwoordig en in hoeverre ga ik me daaraan houden? Ik heb geen ‘droog’ lijf, zonder vet met alleen maar spieren, dan zou ik een bodybuilder kunnen zijn. Volgens mijn fysiotherapeute hebben die meiden van Doutzen ook weinig spieren anders zouden hun bovenbenen niet op mijn bovenarmen lijken maar toch… Wat doen zij om zo slank en fit te blijven, want een baan als model is ook gewoon hard werken, en kan ik daar een voorbeeld aan nemen?

Onlangs bezocht ik een goede vriendin die suikervrij is gaan eten, niet om slank te worden want dat is ze al maar om meer energie te krijgen. En na lang nadenken heb ik het boek Zonder Suiker ook aangeschaft. Misschien is dat een goede start voor een gezonder en fitter (lees slanker en mooier) lijf? Terwijl ik lees hoe slecht suiker voor ons is, eet ik de laatste chocolaatjes op en zoek op het internet een goede bakker voor mijn speltbrood. Groene smoothies in de ochtend en vega recepten met kikkererwten komen voorbij. Wil ik dit echt? Ik bekijk mijn lijf nog eens goed in de spiegel. Wat mopper ik toch? Terwijl ik dit schrijf blader ik het boek nog even door, wat zegt ze over alcohol? Ok, met mate… He shit, risotto is gewoon witte rijst (ja dhuh rooie!) dus die kan ik op mijn buik schrijven en ook de sushi, witte pasta en het gewone brood moet ik laten staan….

Ik realiseer me dat een gezond leven volgens de wetten van Zonder Suiker best lastig zal zijn. Het is aanpassen, nee zeggen tegen zaken die ik eigenlijk graag in mijn mond wil stoppen. Maar als ik mijn goede vriendin hoor over de hoeveelheid energie die ze nu heeft, haar huid die weer mooier is en de wisselende buien die wegblijven, besluit ik om me er toch aan toe te geven.

Terwijl buiten de zon lekker schijnt hijs ik me in mijn corrigerende onderbroek, smeer mijn zalfjes en make-up op mijn gezicht en ga op de fiets voor de nodige beweging naar de supermarkt. Let maar op, straks kan ik die onderbroek en smeersels thuis laten. Dan hebben de groene smoothies, zaden en noten, fruit, groente, speltbroden, zilvervliesrijst en volkoren pasta en huisgemaakte sportdrank inclusief de bijbehorende beweging, gedaan wat ze moeten doen: mij in een slanke, fitte en energievolle dame toveren!

Toch?