Twilight zone

Deze week had ik een soort van date met iemand die ik twintig jaar geleden voor het laatst gezien had en die ik via Tinder weer terugvond. Als ik hem niet tegen was gekomen op die app dan had ik waarschijnlijk nooit meer aan hem gedacht maar goed, nu was het leuk om elkaar weer te zien en bij te praten. Het feit dat hij destijds verliefd was op mijn beste vriendin en mij maar een bitch vond stond een gezellige avond niet in de weg, dacht ik. En dat was ook zo, we hadden intense gesprekken over relaties, waarom het bij hem fout was gegaan, wat hij zocht in een relatie en waarom ik momenteel single en alleen in Amsterdam zit.

We aten een hapje en dronken een drankje en ik merkte dat er bij mij iets begon te knagen. Ik werd recalcitrant, wilde niet meer nadenken over relaties, over mannen en vrouwen, waarom we altijd op zoek zijn naar die juiste partner en waarom we ook als we in een relatie zitten altijd op zoek gaan naar de spanning en passie. Terwijl mijn date uitlegde wat hij bedoelde met deze spanning en passie dwaalden mijn gedachten af, wat is het dan dat ik nu zoek? De sleur die je na verloop van tijd krijgt in een relatie is best wel lekker. De vertrouwdheid en acceptatie van elkaar is wellicht iets wat we als vanzelfsprekend beschouwen maar als je het niet meer hebt dan kun je daar enorm naar verlangen. En als de passie en spanning in een relatie wegebt dan wil je dat juist weer opzoeken. Ik merkte aan mezelf dat ik het vermoeiend vond hierover na te denken, verloor terwijl de tijd verstreek mijn hoop op een leuke relatie en was blij toen zijn vakantieliefde en mijn beste vriendin de kroeg in kwam wandelen.

Desalniettemin ben ik na gaan denken over mijn huidige situatie, de keuzes die ik gemaakt heb en dagelijks nog maak, mijn wensen en verlangens in dit leven en hoe ik daar de komende tijd mee om wil gaan. Welke mogelijkheden heb ik eigenlijk, kan ik het puur realistisch en verstandelijk benaderen, of moet ik verder kijken en voelen dan mijn hoofd me toelaat? De Dalai Lama liet mij vanmorgen vroeg horen dat alles relatief is, dat je je eigen waarde moet herkennen en dat innerlijke rust voortkomt uit het ontwikkelen van liefde en compassie. Ik ergerde me aan zijn gegrinnik erover, voor hem is het zo makkelijk maar ik worstel er mee. Ben ik nou zo dom om het leven niet te snappen? Het voelt alsof ik mijzelf kwijt ben geraakt de afgelopen jaren en nu even niet weet waar ik haar terug kan vinden. En als ik op Facebook een stukje over de waarde van het leven en mijn handelingen daarin lees, heb ik het even moeilijk.

Mijn leven voelt momenteel als een twilight zone, aan de ene kant geniet ik van het alleen zijn, ik hoef niet na te denken over wat de ander zou willen en kan mijn dingen doen zoals ik dat wil. Maar aan de andere kant voelt het soms erg leeg en zoek ik mensen op om mijn verhaal te kunnen doen, mijn frustraties te kunnen uiten, uit te kunnen huilen en in sommige gevallen zelfs wat lichamelijke warmte en aandacht op te zoeken. Ik voel me dubbel, het scheurt me zelfs sporadisch uiteen, ik kan er gillend gek van worden.  Denkend aan het werken aan een relatie maakt me moe en zelfs tijdens het daten merk ik dat de zoektocht me uitput. Het werkt niet zo, wat ik geef zal ik ook ontvangen.

Kijkend naar het EK schaatsen zie ik een man die ook op Tinder heeft gestaan, een schaatscoach die ik niet zozeer aantrekkelijk vind maar misschien wel interessant voor een goed gesprek. De app heb ik van mijn mobiel afgehaald, ik ga denk ik eerst maar eens ontdekken hoe ik deze twilight zone kan overwinnen om in het voorjaar weer vol frisse moed nieuwe mensen te leren kennen. En wie weet, kom ik mezelf eindelijk weer eens tegen….