0.30 AM, half uurtje fietsen

Black holes and revelations

De trein arriveert om 0.11 op Muiderpoort, ik loop naar mijn fiets die ik op mijn werk heb laten staan. De laarzen die ik vanmorgen aan heb getrokken zijn mooi maar doen nu pijn aan mijn voeten, ik stap stoer door terwijl mijn voeten langzaam warm worden en de bal van mijn voet begint te branden. Mijn collega beveiliger groet me als ik opgelucht het fietsenhok nader en op zoek ga naar de lichtjes en mijn fietssleutel. Terwijl Muse mij toezingt doe ik mijn fiets van het slot en ga Amsterdam in, richting huis.

Cause tonight, I can truly say, together we’re invinsible

Langs het standbeeld van de heer Wibaut op het Weesperplein, ik neem een aanloop de brug over het water, langs het Amstelhotel en theater Carré, dit weekend de laatste dagen dat het Amsterdam Light Festival bewonderd kan worden. Ik passeer een groep jongeren die klaarblijkelijk al hebben ingedronken en het fietspad ook bij het voetpad vinden horen. Als een echte Amsterdammer laat ik mijn fietsbel niet onberoerd en tringel er lustig op los.

You electrivied my life

Terwijl ik de avond met een vriend in Gouda nog eens de revue laat passeren bedenk ik me dat het voor veel mensen lastig is om hun masker te laten zakken, hun passie te laten zien en een stap te durven zetten. Ik weet dat er mensen zijn die vinden dat ik de volgende stap nu ook maar weer moet zetten. Ik aarzel en besef dat ik beetje bij beetje mijzelf begin te worden, en mijn gevoel en energie terug begin te krijgen. En dat besef geeft me voldoende kracht om de volgende brug en het groene verkeerslicht te halen.

Don’t waste your time, or time will waste you

De dame die me inhaalt is duidelijk onderweg naar een feestje of gaat in ieder geval een avondje uit, de parfumwolk om haar heen ruikt best lekker. Een deel van haar onderrug is ontbloot, een stuk van haar tattoo is zichtbaar. Terwijl ze haar shirt weer naar beneden trek denk ik aan die vriendin die vanavond op FB liet weten een tattoo te laten zetten, yeah right!

Langs de Pijp, waar ik per 1 maart zal gaan wonen met dank aan vriendin, dus gezellig samenwonen. En we gaan er iets moois van maken, wat bof ik toch met al die lieve mensen om mij heen!

Starlight, I will be chasing the starlight

Heineken, het Amsterdamse bier, vind ik lekkerder dan het bier uit het Oosten, zegt dat wat over mijn ‘Amsterdammer zijn’?! Mmmmm……. Langs het Parkhotel, het bijbehorende restaurant/café, even kijken of die mooie man er ook is… Kan het niet zien, en bovendien zit juist die leuke man aan de andere kant van het land. Oh nee, ik zou me op mijzelf richten de komende tijd. Foei Rooie, niet doen!  Ik moet eerst van alles afronden voordat ik kan nadenken over iemand anders…. Zucht, het is toch een stuk lastiger dan ik dacht… Ok, de Clercqstraat in, nog even doorzetten, toch snel door het rood rijden, het voetgangerslicht staat op groen dus dan kan ik ook, goed opletten, ik wil nog langer van het leven genieten.

No one’s gonna take me alive, the time has come to make things right

De brommertjes schieten links en rechts aan me voorbij, ik word ingehaald door jonge mannen en vrouwen die onderweg zijn naar een leuke avond. Ik voel mijn voeten branden, heb niet eens gedanst vanavond en toch…. Pffff, geen hakken meer gewend. De avondwinkel is nog open, de laatste klanten struinen de koelkasten af om te zien wat ze nog kunnen drinken, hun avond is nog jong. Een aantal minder frisse mannen kijken me aan, mijn gelukzalige grijns op mijn gezicht is waarschijnlijk te groot, het doet me niets. Toch heb ik mijn ouders niet verteld dat ik onlangs de laatste tram en bus gemist had en van het Centraal Station naar BoLo gelopen ben. Ze zouden er ’s nachts maar wakker van liggen.

Come into my life, regress into a dream, we will hide and build a new reality

Admiraal de Ruijter, langs de slijterij, allerlei mensen inhalen die last hebben van ‘socialbesitas’ en al slingerend op de fiets hun status updaten. Ik zoen in de lucht naar de vriendin die ervoor gezorgd heeft dat ik in Amsterdam een plek voor twee maanden gevonden heb, en ben blij dat ik bijna thuis ben. Ik ga links, langs de thee/koffieshop waar alleen mannen mogen komen en zie dat ik morgen de kranten in de container kan doen omdat deze geleegd is. Rechtsaf en nog 50 meter, baal ik dat er geen plek meer is voor mijn fiets bij het fietsenrek. Dan maar tegen het hek en hopen dat de duiven, die er altijd boven in de boom zitten, naast mijn fiets op de grond schijten zodat ik mijn zadel morgenochtend niet eerst grondig moet reinigen.

Don’t be afraid, I will take the blow for you

Thuis, dertig minuten fietsen, leuke avond gehad en nu is het weekend. Ik weet nog niet wat ik ga doen maar die laarzen moeten NU uit. Drie trappen later kan ik bijna niet meer lopen, waarom doen wij vrouwen dit ook alweer? Ondanks de pijn verdwijnt de glimlach op mijn gezicht niet, ik gooi mijn tas weg, schop de laarzen uit, hang mijn jas over een stoel en schenk een kleine limoncello in, weer een half uur gesport, dat heb ik wel verdiend!

Welterusten en fijn weekend!