Muziek is essentieel in mijn leven. De belangrijkste gebeurtenissen zijn altijd omlijst met vrolijke meezingers, harde rocknummers of juiste een lief zacht gezongen gedicht. Zo ook deze periode, waarin ik afscheid neem van een leven waar ik van genoten heb maar uiteindelijk niet meer gelukkig van werd en mijn zoektocht in een nieuwe stad waar ik mijn leven weer probeer op te bouwen. Het gevoel in een ravijn te zitten, tussen twee bergen in, is er nog steeds. Blue bitter sweet. Als ik achterom kijk krijg ik het benauwd, ik kan nooit meer terug. En als ik vooruit kijk overweldigd het me, gaat het me lukken en ga ik mijn eigen leven weer op kunnen bouwen?
‘Toen ik je zag’, het boek van Isa Hoes, ligt op de bank, ik heb het met kerst gekregen. Ik lees er af en toe stukken uit, kan het niet lezen zonder dat de tranen over mijn wangen lopen dus ik lees het in etappes. De herkenning is groot, leven met iemand die het leven moeilijk vind en het liefst niet meer wakker wil worden is zwaar. Halverwege het boek beschrijft ze hoe zij en Antonie mooie dagen samen hebben, weer helemaal verliefd zijn. Maar ook hoe ze steeds meer behoefte had om alleen te zijn, last kreeg van zijn onzekerheden. Dat ze hem soms uit de sombere buien kon trekken maar hoe dat op een bepaald moment ook niet meer lukte. Ik zucht even diep terwijl ik de zakdoeken opzoek, zij omschrijft zo goed hoe het voelt.
Zelf actie ondernemen, om toch in een goede energieflow te komen, dat heeft mij geholpen. Hoe schuldig ik me ook voelde dat ik steeds meer mijn eigen weg ging, ik moest het doen om te overleven. Ik besef nu pas hoe ik geworsteld heb; dingen bedenken om maar een glimlach op het gezicht te krijgen, om hem gelukkig te maken zodat hij de volgende dag met een goed gevoel uit bed zou stappen. Alles willen regelen zodat er maar geen schaduw op de dag geworpen zou worden, zodat hij zich maar goed zou voelen. En als hij zich goed voelde dan voelde ik me ook goed. Het besef dat ik mijn best gedaan heb maar dat het een onbegonnen taak was, je kunt iemand niet ‘ontdepressief’ maken, vreet tot op de dag van vandaag nog aan me. Ik dacht dat ik een vreselijke controlfreak was maar nu besef ik dat ik niet anders kon, ik wilde niets anders dan hem gelukkig zien. Want het maakte mij tegelijk onzeker, als ik hem niet gelukkig kon maken, wat voor vrouw was ik dan? Als ik maar hard werkte en alles regelde dan werd hij wel weer gelukkig en zouden we alles aankunnen……
Loslaten is lastig, ik zie de worsteling met het leven, die is er en zal altijd wel aanwezig zijn. Ik zal altijd blijven knokken, willen laten zien dat het leven wél de moeite waard is, dat er zoveel mooie, leuke, liefdevolle en gelukkige momenten zijn. Doe je ogen open, dan zal je het zien. Dat ik nu geen rust neem, mijn leven ten volste wil leven, alles wil voelen en meemaken, op zoek ga naar plezier in mijn leven, graag ‘in de lampen hang’, neem ik voor lief, het is een fase waar ik in zit en ik accepteer mezelf en het feit dat ik het antwoord nu niet paraat heb. Ik land wel weer een keer dit jaar, of niet, op dit moment wil ik alles ervaren en er vooral van genieten.
Terwijl ik lach tussen de tranen door moet ik denken aan het filmpje dat een vriendin van me een tijd geleden op FB plaatste, ‘De Zwarte Hond’. De vervelende Zwarte Hond die depressie heet en die misschien iedereen in zijn leven wel een keer ontmoet (http://brekend.nl/2013/12/10/de-zwarte-hond-die-depressie-heet/).
Ik zie het beest ook af en toe in de woonkamer, kruip er soms even tegenaan, hoor of het nog wat zinnigs te vertellen heeft, en besluit dat het mijn leven niet meer zal overheersen. Ik ruil het vervelende beest in voor een leuke vrolijke zwarte labrador!
Dusssss, ik zit in Amsterdam, heb een heerlijk huisje, de toekomst ligt voor me open en ik zing mee: Clap along if you feel like happiness is the truth. Ik ga me aankleden en ga wandelen…. met die leuke labrador.
mooirood.me 