Stilte

Het zijn alleen onze voetstappen die je hoort. Stap voor stap lopen we een lang weekend met onszelf tegemoet. Sommige mensen lopen met tegenzin, ze kijken op tegen wat gaat komen. Anderen zijn goed voorbereid en voelen de padvinder in zichzelf weer naar boven komen. En weer anderen laten een traan omdat ze hun gezin vier dagen niet gaan zien. Ik moet slikken, wat is dit indrukwekkend, ruim 750 mensen die ons in stilte uitzwaaien, ons succes wensen en misschien blij zijn dat zij het niet gaan doen.

De rugzak en zes flessen water dragen valt me zwaar, mijn voeten doen zeer en we zijn maar net begonnen. Ik houd me stil en loop het bos in. Vier dagen, drie nachten en ze verwachten regen en wind. Mijn buddy’s hebben een plek gevonden, ik zoek nog een paar goede bomen om mijn tarp en hangmat op te kunnen hangen.

Mijn eerste ervaring was vorig jaar, toen gingen we slechts 6 uren het bos in, ik vond het vreselijk. Mijn belemmerende overtuigingen waren de baas over mijn gedachten en ik kon niet anders dan gefrustreerd naar mijn leven kijken. De gedachten stonden niet stil en de heks in mij kwam naar boven. Wat een klotewijf had ik meegenomen! Ik twijfelde meer dan ooit aan mijzelf, mijn liefde, mijn werk en mijn leven. Alle beren en leeuwen die er in een bos kunnen zitten kwam ik die dag tegen. En de niet-helpende gedachten maakten me gefrustreerd en moe. Ik vond dit écht niet leuk.

Ik neem me voor dat ik het nu anders ga doen.

Tussen de dennenbomen, uitkijkend over een klein watertje, hang ik mijn tarp en hangmat op. Ik heb nagedacht over de koude nachten en de regen die verwacht wordt en ik installeer mij voor de eerste nacht. Voor noodgevallen hebben we de buddy’s in de buurt maar voor nu is het afscheid, ik ben alleen.

De vogels zijn in grote getale aanwezig, ik hoor de koekoek, de specht, een heleboel koolmezen en de spelende merels. Het valt me op dat het lang licht is, pas rond twaalf uur is het echt pikkedonker en gaat het bos ook slapen. Ik draai net zolang in mijn hangmat totdat ik een goede houding heb gevonden en kan gaan slapen. De nacht is koud, het regent en het waait. Mijn matjes en slaapzak zijn niet warm genoeg, de extra fleecedeken komt van pas. Maar ik blijf droog en luister naar de regen die op mijn tarp valt en de wind die door de bomen waait. Uiteindelijk val ik in slaap.

Wat is dat lekker wakker worden; de vogels zingen hun mooiste liederen en de frisse lucht is echt een verademing. Langzaam laat ik het bos met zijn geluiden bij me naar binnen komen. Mijn ontbijt bestaat uit water…. aangelengd met wat citroensap en ahornsiroop. En het smaakt me.  Sommige vrienden vinden me echt idioot: ‘Doe je dat vrijwillig? Jij bent écht gek!’ Maar het voelt goed voor me, ik ga door en merk dat de rust me goed doet. De heks laat zich nog niet zien.

Gedurende de dagen probeer ik zoveel mogelijk de stilte in mijzelf op te zoeken. Ik verveel me, ga slapen, loop om mijn plek heen en bedenk wat ik kan gaan doen. Dan weet ik het…. niets. En ik laat het gewoon zijn. De belemmerende overtuigingen weet ik om te buigen naar een fijne en helpende gedachte en ik kan genieten. Van het stil zijn, de rust nemen, het hazenslaapje, het verhangen van de tarp en hangmat, het opnieuw inrichten van mijn plek en van het alleen zijn.

Ik laat mijn kernwaarden de revue passeren; Liefde, Samen, Avontuur, Authenticiteit en Verbinding. De liefde en vriendschappen in mijn leven worden steeds belangrijker, ik wil de lessen van het leven met anderen delen. Samen de avonturen aan kunnen gaan en ja kunnen zeggen tegen zaken waarvan ik niet weet hoe het af zal lopen. Verbonden zijn met mijn eigen ik, authentiek kunnen zijn en kunnen handelen. En dan natuurlijk in verbinding met al die mooie mensen om mij heen. Jeetje wat een heerlijke dagen zijn dit en wat een geluk heb ik met mijn geweldige leven.

De vier dagen vliegen voorbij en als ik wordt opgehaald door een coach omdat we de boel op mogen breken, voel ik weerstand. Wil ik terug? Bij de knuffel die ik van haar ontvang voel ik de tranen opkomen, waar staan die nou weer voor? Ik heb het gedaan toch? Tis me gelukt en ik heb niemand willen vermoorden. Ik voel me trots, heb het geflikt! En toch voel ik me verdrietig tegelijk, ik wil eigenlijk die drukke wereld niet in…

Terug in het basiskamp mogen we weer eten, een heerlijke paddestoelensoep die nooit meer zo lekker zal smaken als nu. We delen onze ervaringen en het enige waar ik aan kan denken is de stilte, stil zijn. Wat heb ik daar van genoten. Geen telefoon, geen boek, geen schrift helemaal niets. Alleen de wind, de zon, de regen, de vogels en de andere beesten.

Hoe ga ik dit gevoel vasthouden in mijn dagelijkse beslommeringen? Vraag ik me af als we terug naar huis rijden. Het zal niet meevallen, de heks in mij is nu dan wel weggebleven maar ik weet ook dat ze zo weer op haar bezem mijn leven in kan vliegen. En dat laat ik dan maar zo zijn… Als ik een ding wel geleerd heb, in het jaarprogramma van 365dagensuccesvol en ook zeker tijdens deze 4-daagse, is dat ik het gewoon kan. En dat ik het gewoon ga doen. Dit zijn kleine stappen, soms een stap terug maar meestal een stap vooruit. Al die kleine stappen samen maken een grote stap, en zo stap ik mijn avontuur in….. en oh, wat ga ik daar van genieten!!

❤