Vandaag is het nog één maand voordat ik in het huwelijksbootje stap. De app op mijn telefoon laat me weten dat het nog 31 dagen, 5 uur, 15 minuten en 46 seconden duurt voordat ik JA ga zeggen. Waarom ik die erop gezet heb weet ik niet, het maakt het alleen maar spannender dan dat het al is.
Terwijl de ceremoniemeester haar gestructureerde checklist afwerkt en ons ondertussen allerlei opdrachten geeft, voel ik de spanning toenemen. Iedere opmerking neem ik serieus en ik kan mijn gevoel van controle en perfectionisme niet meer de baas. Alles MOET perfect! Mijn aanstaande probeert het een beetje luchtig te houden door af en toe een grapje te maken maar het enige dat ik wil schreeuwen: dat je eigen huwelijk organiseren ALLESBEHALVE een grapje is!
Op RTL8 zie ik de dames gillend, jankend en smijtend met schoenen hun huwelijksdag in gaan. Nog een maand, zal ik de dag ook zo starten? De checklist wordt iedere twee weken weer besproken, en er zijn dagen dat we ons huiswerk niet gedaan hebben. Omdat we druk zijn, naast dit evenement nog een volledige baan, een sociaal leven en dus ook volle weekenden hebben. Maar de bruidsmeiden hebben nog geen jurk, hoe ga ik de mensen bedanken voor hun komst en wanneer moet ik mijn bruidsschoenen in gaan lopen? Ik voel mijn bloeddruk oplopen en wil het liefste gewoon in een hangmat liggen; niets doen en anderen alles laten regelen. Maar dat gaat niet, het is mijn bruiloft en die van mijn lief.
Oh ja, mijn lief… Dat was waarom we deze stap gingen zetten. Omdat we elkaar liefhebben, niet weten wat het leven voor ons in petto heeft en dus alles eruit willen halen. We plukken de dag, genieten van de momenten en kiezen dus voor elkaar, iedere dag weer, en dus ook voor deze stap.
En toch… wil ik graag dat alles voorspoedig verloopt, dat iedereen komt en het ook naar zijn zin gaat hebben. Dat niemand denkt, jeetje wat is dat oubollig, of ordinair of truttig of ronduit stom. Dat we het doen zoals wij het willen staat buiten kijf maar daarnaast hoop ik toch ook op een gezellig dag en avond waar mijn vrienden en familie zich op hun gemak voelen. Lekker gek kunnen doen, kunnen dansen en ook ongegeneerd een traan weg kunnen pinken. Dat het eten is zoals we verwachten, de locatie schoon en netjes is, de zon zich ook laat zien, dat ik wel in de jurk pas, EN dat mijn lief de jurk ook nog mooi vindt!
Dus ‘zit’ ik bovenop mijn excel checklist, het budget, de ceremoniemeester, de offertes, de fotografes, de manager van de locatie en de bruidsmeiden. Het ergste is dat ik mijn irritatie en zenuwen thuis afreageer, op mijn aanstaande echtgenoot. De reden waarom ik ga trouwen heeft het soms zwaar te verduren. En als dan ook mijn hormonen nog gaan huishouden kan hij maar beter even met vrienden in de kroeg een biertje gaan drinken. En duik ik maar weer in bad, met een boek en wat muziek om te relaxen.
Mijn vrienden stellen me gerust; het wordt een fantastische dag! Met zon of regen, met alle gasten of met een deel ervan, met of zonder een bruidstaart of bruidsboeket, het wordt een dag om nooit te vergeten. Ze bieden links en rechts hun hulp aan en regelen verschillende zaken voor me. Ik hoef het niet alleen te doen. Zij doen van alles en ik hoef me er niet druk om te maken, toch? De controlefreak in mij vindt het maar lastig loslaten. Ik voel me soms een echte Bridezilla, en dan wil ik ook gewoon schreeuwen en met spullen gooien, AAAAAH! Om vervolgens weer tot rust te komen en te weten dat het ‘slechts’ een bruiloft is en een heleboel precies zal gaan zoals wij het willen.. Mijn vader zegt altijd: ‘De persoon die het belangrijk vindt ziet het niet, en de persoon die het ziet vindt het niet belangrijk’. Dus probeer ik me iedere dag minder druk te maken.
Vanavond ga ik het To Do lijstje er weer bij pakken, want ik weet ook hoe sneller ik de zaken oppak, hoe makkelijker ik de grote dag inga. En dat is alles wat ik wil; een heerlijke trouwdag met mijn liefde, familie en vrienden, een volmondig JA en daarna een heerlijk feest. En dat gaat helemaal goed komen!
Nog 31 dagen, 3 uren, 11 minuten en 57 seconden…. 😉