Achter de geraniums

Tijdens de nazomer, terwijl ik zo genoot van mijn actieve leven, hield mijn lijf er plotseling ook nog mee op. Midden in een tenniswedstrijd, waar ik overigens behoorlijk afgedroogd werd, bleef mijn onderbeen staan en vond mijn bovenbeen het nodig te draaien. Gevolg; een kapotte meniscus en een kapotte kruisband. Vier weken geleden de operatie en nu herstellen met behulp van fysiotherapie en oefeningen. Oefeningen die ik het liefst elk uur doe maar waarvan mijn lijf aangeeft dat ik te snel wil. Té snél? Hoe bedoel je? Wat moet ik dan? Achter de geraniums, op mijn mobiel Wordfeud spelen, ieder uur Facebook checken in de hoop een leuke uitnodiging te ontvangen en tot overmaat van ramp de deur niet uit kunnen?

Pffffff, mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld en mijn actieve leefstijl moet ik even in een lagere versnelling gaan doen. Dat geeft mij meer kriebels en onnodige irritaties dan ik had gedacht. Ik wil in beweging blijven, niet alleen fysiek maar door mijn actieve leefstijl blijf ik ook mentaal actief, ik heb veel contacten, maak plezier met mijn vrienden en vriendinnen en voer veel gesprekken. Ik ben altijd een persoon geweest die energie krijgt van de positieve energie van andere mensen en de dingen die we samen doen en bespreken. Op de bank zitten en TV kijken is niet iets waar ik warm voor loop. Ok, tot een jaar geleden had ik de meest populaire series  wel allemaal gezien, stelde je mij een vraag over Grey’s Anatomy; ik had de antwoorden, tot begin dit jaar. Dat had een reden, ik was niet gelukkig waar ik stond in mijn leven, dat is nu veranderd. Ik weet niet wat het is maar het interesseert me echt niet meer, geef mij goed gezelschap of een goed boek en ik heb een leukere avond dan het staren naar die nietszeggende televisieprogramma’s.

Dus toen ik vanmiddag van de fysiotherapeut hoorde dat ik mijn tempo moest verlagen kon ik niet anders dan met tegenzin luisteren, en geloof me dat ik haar wel een schop kon geven terwijl ze mijn kuit en hamstring te grazen nam. Voorlopig geen strandwandelingen meer, geen avonden uit, geen volle agenda, geen lange autoritten naar vrienden of naar een concert. Gewoon even rustiger aan….. Gewoon….(WTF)????

Hoe doet men dat, het rustiger aan doen? Accepteren dat je niet meer kunt doen dan je lijf aangeeft? Je laten verzorgen alsof je een gehandicapte bent? Dat druist in tegen alles wat ik uit het leven wil halen en toch vrees  ik dat ik er aan moet geloven. Een collega zei laatst: ‘Bedenk nou dat je de rest van je leven nog met die knie moet, dus geef het tijd, neem de rust en ga daarna stapje voor stapje weer vooruit!’ Wat ze niet wist is dat ik bang ben, om geconfronteerd te worden met die rust, de stilte om mij heen en bovenal de stilte in mijzelf. Wat als ik niets meer hoor, van anderen, of wat als ik mijzelf eigenlijk niets meer te vertellen heb? Wat als in die stilte blijkt dat ik eigenlijk maar een saaie muts ben? Dat ik niet genoeg ontwikkeld ben om mijzelf en anderen te kunnen vermaken? En daarnaast, moet ik anderen eigenlijk vermaken? Of is dat de oude ik, die dat van zichzelf moet en die ik juist zo graag wil vergeten? Wat als ik erachter kom dat ik niet de juiste stap in mijn leven heb gezet? Hoe kan ik mijzelf dan nog serieus nemen? Waarom zouden anderen mij dan nog serieus nemen? Zo malen de gedachten verder en verder….

Mijn lijf laat me weten dat ik een versnelling langzamer moet gaan om over een tijdje weer fris en fruitig verder te kunnen. Zal ik dan toch maar luisteren? En die geraniums eens opzoeken om te zien wat voor moois daaruit komt? Toegeven aan het even niets belangrijks doen en ‘gewoon’ doen wat veel medelanders doen, lekker op de bank voor die buis? Op die manier rust inbouwen zodat ik over een paar maanden weer actief kan sporten, mijn agenda weer vol kan plannen met leuke dingen en te genieten van de energie van het actieve leven? Ik geef er maar aan toe denk ik….. Vanavond is er weer een nieuwe aflevering van Grey’s….. zal ik……?

Nah, ik begin morgenavond met een cursus Projectmanagement, wil nog wat voorbereiden, dat kan ik ook zittend op de bank doen hoor! Moet morgen wel naar de cursuslocatie in Amsterdam maar goed…. Sorry lijf, ik wil mezelf blijven ontwikkelen en verbeteren! De geraniums moeten maar een jaar of 50 wachten, dan ga ik echt een versnelling of wat lager!! Nu probeer ik de goede combi tussen rust en actie te vinden, dat is de grootste uitdaging, en die ga ik maar wat graag aan!!