Maxico

Het begint al op de vrijdagochtend. Mijn lief plant de avonden of ochtenden voor het komende weekend in. De afspraken die we hebben staan worden angstvallig nog even doorgesproken, hoe laat moeten we waar zijn en hoe laat zijn we weer thuis? Wat eigenlijk betekent dat we nergens naar toe kunnen. ‘Kunnen we heel misschien…. toch nog… ehm… afzeggen?’ of ‘Kunnen we heel misschien….toch…. niet……even…… daar de televisie aanzetten?’. Hij zegt het niet, niet met deze woorden, maar tussen de regels door, hoor ik dat hij ervan baalt als er een afspraak staat waar we niet onderuit kunnen.

Het begon een jaar geleden, eerst met de race op de zondag. Soms om vier uur ’s middags en soms in de avond, dat was nog wel een beetje te plannen. Inmiddels is het vanaf vrijdag een standaard vraag hoe laat de training, de kwalificatie en hoe laat de race is. Afspraken staan vaak al vast, onze agenda’s zitten nou eenmaal lang van tevoren vol. En zo wordt het een gepuzzel met de afspraken, de gebruikelijke boodschappen en het plannen van het eten.

Soms gaat de wekker om 7.00 uur op zondagochtend en vertrekt mijn lief naar de woonkamer. En soms drinkt hij wat extra koffie om wakker te blijven, gebruikt cocktailprikkers om zo de ogen open te kunnen houden en de finish nog te kunnen zien, als half Nederland al lang en breed ligt te slapen.

Mijn lief heeft een nieuwe liefde, en deze nieuwe liefde heet Max. En geloof me, ik houd ook van die jongen, zoals hij nuchter en eerlijk zijn races rijdt, zoals hij de hele Formule 1 op zijn kop zet met zijn inhaalmanoeuvres, en ik houd zelfs van zijn semi-grappige commentaren tijdens de races: “He thinks he’s quick, but he is not!”, “Honestly, what are we doing? Racing or pingpong?”.

Maar toch, ik haak af na de eerste twee ronden, de start is leuk maar de overige 50 tot 70 rondjes zijn in mijn ogen saai en leiden uiteindelijk tot gewoon 20 auto’s die een finish passeren, als ze allemaal geluk hebben. Ik heb werkelijk geen idee als er wordt gesproken over de apex, de full-wets, de kerbstones of het graining.  En kan me dus ook niet voorstellen dat er uren, nee dagen wordt nagepraat over een bepaalde chicane die Max fantastisch genomen heeft.

De gemoederen lopen hoog op. Op Facebook waar mijn lief ieder kwartier enthousiast verslag uitbrengt van de race voor alle vrienden die niet (kunnen) kijken. Als Max weer eens niet kan finishen door een defecte auto of als hij door een manoeuvre van een andere rijder de baan uit gereden wordt, of op het allerlaatste moment nog wat strafseconden krijgt, nemen de emoties de overhand en worden de nabesprekingen uitgeplozen. Wie heeft er gelijk, hoe had het anders kunnen lopen en welke banden hadden er beter gebruikt kunnen worden. Of hoe mooi Max vanaf poleposition 14 of lager uiteindelijk toch vierde eindigt, het zijn momenten waar de hele wereld nog een hele tijd over napraat.

Maar goed, de weekenden zijn inmiddels voorzien van Formule 1. Ik houd de planning bij als het gaat om onze afspraken met vrienden of familie, is er een race en zo ja, hoe laat? En kan ik daaromheen plannen? Noem het overdreven maar ja, ik heb ook zo mijn zwaktes en plan ook om mijn eigen sportieve evenementen of afspraken met vriendinnen heen.

Wat niet wil zeggen dat ik stiekem niet uitkijk naar 27 november, als alle races voor dit seizoen weer gereden zijn. Om heel even ‘Maxfree’ te zijn, voor hoe lang als het duurt. En om dan weer in maart de races voor 2018 in de agenda te zetten. Want ja, het blijft natuurlijk wel heel bijzonder; zo’n jonge Nederlander die de Formule 1 weer op de kaart zet, en dat hij niet alleen de jeugd meekrijgt naar de Formule 1 maar ook de ‘wat oudere jeugd’, zie mijn lieftallige echtgenoot.

Het wordt nog wat de komende jaren, als Max zich tot een supercoureur ontpopt en Hamilton van de troon afstoot. Zolang mijn lief zich realiseert dat wij geen Formule 1 raceauto hebben, en hij genoegen kan nemen met een mooie Red Bull mok, geniet ik van de momenten dat hij geniet. Geniet achter de TV….. van Max, oké dat dan weer wel….!

😉