Het is ruim twintig jaar geleden, ik was nog jong en onbevangen, studeerde en wilde van het leven genieten. Een studie-uitwisseling liet me kennis maken met verschillende culturen, zo’n 1000 kilometer van huis. Tijdens het uitgaan leerde ik hem kennen, een populaire jongeman die als skileraar in dat gebied werkte. We hadden veel lol en na een paar drankjes, toen de discotheek sloot en we eigenlijk nog niet wilden stoppen met plezier maken, gingen we naar zijn huis. Na wat zoenen wilde hij seks, ik twijfelde en wilde liever niet. Hij drong aan, ik was nou eenmaal meegegaan. Ik verstijfde en hij ging door. Ik zei nee, en hij ging door. Ik riep nee, hij snoerde mij de mond en ging door. Ik kon niet meer bewegen, liet hem zijn gang gaan en hoopte dat het snel voorbij zou zijn. Toen hij na zijn ontlading in slaap viel heb ik mijn spullen gepakt en ben ik naar huis gegaan. Ik schreef nog een briefje, heel stom uit schuldgevoel, dat ik de volgende ochtend vroeg les had en dus al weg moest…
Thuis douchen en het zo snel mogelijk vergeten, ik was immers met hem meegegaan.
Het heeft een stempel gedrukt op de manier dat ik liefheb, de manier waarop ik vrij met mijn man, gevreeën heb met alle mannen in mijn leven. Deze manier, zo grof, zo liefdeloos, zo wil ik nooit meer seks hebben. Het heeft een stempel gedrukt op hoe ik naar sommige mannen kijk, als klootzakken die grijpen wat ze willen grijpen. Als jagers op hun prooi, die door middel van kracht, macht en arrogantie verpakt in charme, de vrouw kunnen pakken, gewoon omdat zij dat willen en kunnen.
Thuis voel ik me veilig, en wil ik de seksistische opmerking; dat mijn grote mond toch wel erg praktisch is voor een man en de vraag of ik overal rode haren heb, snel vergeten. Ik kleed me immers vrouwelijk met mijn rondingen en laat mijzelf goed zien.
Tijdens alle commotie van de afgelopen week, de onthullingen van vele vrouwen en de beschuldigingen aan het adres van Harvey Weinstein, worden mijn gedachten naar twintig jaar geleden getrokken. Hoe had ik het anders kunnen doen?
Ruim tien jaar geleden; ik zit in de bar en we hebben plezier met een hele groep vrienden en vriendinnen. Hij staat twee meter verderop en we flirten op afstand. Er wordt gelachen, gekletst en geproost. Ik loop richting toilet en als ik langs hem loop ga ik met mijn hand langs zijn billen, ik knijp er even in, ze voelen vol, gespierd en jong. Hij draait zich om, glimlacht flauw. En ik loop door richting wc. Had ik het dan verkeerd gezien?
Oké, ik heb niemand verkracht, als de man niet positief reageerde op mijn avances dan hield ik op. Ik voelde het eerder als een afwijzing en trok het me persoonlijk aan. En dan likte ik mijn wonden en ging verder met mijn leven. En nooit, nee nooit vergreep ik me met geweld aan een man (of vrouw) terwijl hij (of zij) dat niet wilde. Want ik had geleerd dat Nee ook echt Nee is…
Maar toch. Goed bekeken heb ik ook weleens seksistische opmerkingen gemaakt terwijl de ander daar niet op voorbereid was, heb ik iemand weleens een zoen op de mond gegeven terwijl het niet gepast was en ja, heb ik weleens aan billen gezeten terwijl de ander daar niet om vroeg. En nu realiseer ik me dat de grens van gewenste versus ongewenste intimiteiten door sommigen best als vaag gezien wordt. Dat het soms onder het mom van een grapje, of onder invloed van een drankje teveel, door veel mensen geaccepteerd wordt, dat het moet kunnen. En dat het zelfs kinderachtig gevonden wordt wanneer je aangeeft het niet prettig te vinden.
Ik heb getwijfeld of ik er over zou schrijven, het is al zo lang geleden. En wat heeft iemand er aan om te weten wat mij is overkomen. Maar als we het niet delen, en we het onder het tapijt vegen alsof er niets is gebeurd, dan veranderd er ook niets. En het feit dat ik me er ook in bepaalde mate schuldig aan heb gemaakt, is ook een reden om erover te schrijven, want hoe makkelijk is het om de ander er van te beschuldigen terwijl ik zelf ook schuldig ben?
Mijn ervaring heeft me littekens gegeven en ik heb het inmiddels ook een plek kunnen geven. Ik hoop dat als het jou overkomt, dat je dan iemand om je heen hebt aan wie je het kunt vertellen, aangifte kunt doen en jezelf serieus neemt en hulp zoekt als je dat nodig hebt. Laten we elkaar steunen en naar elkaar luisteren, de verhalen serieus nemen en niet bagatelliseren.
En weet dat als de ander Nee zegt, dat het dan ook Nee is, en dat je stopt met waar je mee bezig bent. Je hebt het recht niet om door te gaan en de ander te pijn te doen!
#metoo maar dus ook #Ihave
Photo by Mihai Surdu on Unsplash
mooirood.me 