Worst

‘Of je worst lust?’ Hij kijkt me aan en grijnst van oor tot oor. De vergadering die we hebben is in mijn ogen niet echt interessant dus mijn gedachten dwalen af. En dan, op een onbewaakt moment, zijn alle ogen op mij gericht, en moet ik blijkbaar iets zeggen. Maar ik heb het gesprek niet echt gevolgd, en dus kijk ik wazig naar mijn gesprekspartners: ‘Hè wat…sorry, wat zei je?’ Of ik dus worst lust. Ja worst lust ik wel, maar ik wil er niet teveel aan denken. Ik heb de laatste tijd geregeld honger, mijn dieet laat weinig toe en ik zou graag mijn tanden in een grote worst zetten…

Mijn concentratievermogen neemt af naarmate ik kilo’s kwijtraak en mijn verslavingen aan de kant gooi. Geen suikers, vetten, alcohol of nicotine meer, mijn lichaam is zich aan het resetten maar wordt er tegelijk ook moe van. En dan opeens, als een donderslag bij heldere hemel, is de focus er en heb ik van die cravings: naar een stuk cheesecake, XL patat met heel veel mayonaise, een verse boterham met pindakaas, die Franse kaas met een goede Merlot, en dus ook die worst, van de Hema bijvoorbeeld.

Zijn grijns doet iets anders vermoeden. Ik reageer niet op zijn insinuatie, heb het eigenlijk niet eens in de gaten. Door het dieet is mijn lichaam moe, moet zich echt herstellen van alle groenten en fruit wat ik erin kieper en dan ben ik nog niet eens met sporten begonnen. ’s Avonds om negen uur ben ik afgedraaid, door het vroege opstaan, de dag werken, het ritme in de maaltijden en dan ook nog bedenken welke roerbakschotel we nú weer gaan eten… Ik heb het gevoel dat ik de hele dag kan slapen.

En dan ben je net zes maanden getrouwd en zit je in de mallemolen die het normale leven heet. Val je nog net niet om half acht ’s avonds in slaap op de bank, is de week voorbij voordat je er erg in hebt en zit de agenda vol gepland. Een vol leven, dat dan weer wel, maar soms zou ik me gewoon een week op willen sluiten om bij te slapen. En ik heb het nog makkelijk: geen kinderen die aandacht opeisen, geen zieke partner, kind of ouder waar ik me zorgen om maak, geen zoektocht naar werk of druk met een verhuizing die geregeld moet worden.

Ik doe best leuke dingen, en daar geniet ik ontzettend van. Maar dat neemt niet weg dat ik mijn leven soms toch saai vind. Wonen in een dorp waar niet veel gebeurt, week in week uit hard werken, laat thuis komen en dan geen puf hebben voor een gezellig uitje of lekkere vrijpartij. Weinig vrienden of vriendinnen in de buurt die af en toe uit de band willen springen, en als ze er wel zijn dan lig ik inmiddels al in bed te snurken.

Worst.

Ja dat lust ik wel maar hoe houd ik mezelf die worst nog voor? Hoe haal ik net dat beetje extra uit mijn dagen en hoe ervaar ik de lust en liefde voor het leven? Of leg ik de lat nu juist te hoog? Ik zie om mij heen allemaal mensen die hard werken aan een carrière, druk met de sport zijn, hun gezin een mooi nieuw thuis willen geven of gewoon lekker buiten spelen waar het kan. Zij knallen van de energie. En ik? Ik heb het gevoel dat ik daar gewoonweg geen tijd voor heb. Mijn doelen, missies voor dit jaar, hoe kan ik daar ook nog aan werken?

Ik hoor het mezelf tegen anderen zeggen: ‘Kleine stapjes zetten, want dat werkt het beste’. Waarom heb ik mijn zevenmijlslaarzen dan weer aangetrokken? En waarom heb ik dan mijn fitbit weer omgedaan? Want die tienduizend stappen per dag moet ik ook nog halen…. Alles of niets. En ik wil natuurlijk alles! Hoe moeilijk kan ik het mezelf maken?

Dus ik ga het met mijn gescheurde enkelbanden (!) maar weer eens rustig aan doen. Doe mijn zevenmijlslaarzen uit, complimenteer mezelf met het feit dat ik al 5 kilo kwijt ben, de meeste verleidingen weersta, en probeer niet te streng te zijn voor mezelf.

Terwijl ik de laatste zinnen typ word ik met beide benen op de grond gezet door een verdrietig bericht. Ik krijg via mijn lief te horen dat een moeder van een goede vriendin is overleden. Ze is een lange tijd ziek geweest maar uiteindelijk gebeurt dit altijd onverwacht.

Mijn klaagzang over eten, mijn saaie leven, mijn verlangen naar een worst, het lijkt allemaal niet meer belangrijk. En toch, het leven is kort, te kort om me druk te maken over kleine dingen. Maar wel lang genoeg om goede keuzes te maken. Om in te zien waar ik niet tevreden over ben. En daar kan ik dan wel wat aan doen!

Er zit maar 1 ding op: stoppen met mopperen en stappen zetten om verandering aan te brengen. Want ik heb maar één leven, en ik wil eruit halen wat erin zit. Met kleine stappen vooruit, met aandacht voor mijzelf en mijn omgeving, weer liefde en lust voor het leven krijgen. Weer energie krijgen om zo nog meer stappen te kunnen zetten.

En dan uiteindelijk gewoon weer een keer die worst, liefst ergens in Duitsland…. of anders gewoon thuis… JFDI !!

😉