(on)voorwaardelijk

In relaties spreken we vaak over onvoorwaardelijkheid; onvoorwaardelijke liefde, onvoorwaardelijke vriendschap. En ondanks dat we dat nastreven binnen een relatie, is een relatie voor velen toch een soort van ‘ruilhandel’. Want: ‘Als jij niet meer op mijn berichten reageert, dan reageer ik niet meer op de jouwe’. En: ‘Ik heb jou voor het laatst gebeld dus nu ben jij aan de beurt’. Of: ‘Als jij de vuilniszak niet buiten zet, dan houd je vast niet meer van me’. Ondanks dat ik heel goed weet dat het geen ruilhandel is, je houdt van iemand of niet, betrap ik mezelf erop, dat ik het toch niet leuk vind wanneer mensen niet zo reageren of doen zoals ik gehoopt had. Wat is dat toch? Een teken van niet onvoorwaardelijk van iemand houden? Of mijn eigen onzekerheid die me in de weg zit wanneer de ander niet zo doet als ik gedacht had, straks vindt hij of zij me niet meer leuk….?

Vanmorgen nog, ik was als een speer op en klaarwakker. Begon enthousiast met het klaarmaken van de thee en koffie, de fruittrommels (de omgebouwde broodtrommel ja!), en wilde meteen weten wat mijn lief in zijn trommeltje wilde; een peer, een appel of andere dingen? En terwijl hij nog rustig bezig was op gang te komen, reageerde hij niet op mijn vragenvuur. Uiteindelijk zijn we beiden geïrriteerd. Hij omdat ik hem allerlei vragen stel waar hij op dat moment nog niet over na wil denken. En ik omdat hij niet reageert, terwijl ik toch zo goed voor hem wil zorgen. Ik voel me dan afgewezen als hij zegt dat ik hem even met rust moet laten.

Gedurende de dag laat ik alles nog even de revue passeren. Ik heb geen kinderen maar ben soms als een moederkloek voor mijn lief aan het zorgen = niet sexy! Dusssss, behoeft geen verder commentaar: dat wil ik graag loslaten! Maar dat gezegd hebbende moet ik dan ook mijn onzekerheid loslaten. Niet meer bang zijn dat als ik minder voor hem zorg, dat hij me dan niet meer lief vindt. PUNT.

Zorgen voor anderen geeft mij het gevoel dat ik er toe doe, dat ik dan meetel, dat ik onderdeel ben van het geheel, de relatie, de familie en de vriendschap. Wat ik weleens vergeet, is dat anderen daar niet altijd op zitten te wachten. En dat ze prima voor zichzelf kunnen zorgen. Ik betrap mezelf erop dat ik graag de controle behoud, dat ik denk dat ze juist wel op mij zitten te wachten en dat ze mijn zorg nodig hebben. Maar ja….. om de vragen van Byron Katie erbij te pakken: is dat waar? Weet ik 100% zeker dat het zo is? En wie zou ik zijn zonder die gedachten?

Onvoorwaardelijke liefde. Als ik onvoorwaardelijk van iemand zou houden, dan zou ik het niet erg vinden dat die persoon mij niet nodig heeft in een moeilijke situatie, dat hij anderen geregeld heeft om te verhuizen, dat ze niet meer reageert op mijn berichten op social media, dat een extra cadeautje niet in ontvangst genomen wordt (want dat kan hij zelf ook wel halen!) en dat ze gewoon moet kunnen doen wat ze wil, ook al heeft ze met mij andere afspraken gemaakt. Want als ik iedereen in zijn waarde laat, en dus onvoorwaardelijk van de ander houd, dan heb ik ook meer lucht en ruimte, in mijn hoofd en in mijn lichaam. Dan houd ik tijd over om goed voor mijzelf te zorgen, om de dingen te doen die ik wil doen. Zonder me zorgen te maken of de ander zich gepasseerd voelt. En dat maakt me waarschijnlijk een leuker mens.

Zonder ongeïnteresseerd naar de ander te zijn, iedereen loslaten en open staan voor wat er gebeurt. Gewoon ff niets doen, aanwezig zijn maar dan meer in de aanschouwende modus, en kijken wat er op me afkomt. Ik ben bang dat er dan helemaal niets gebeurt, dat alles stilstaat en dat er geen leuke afspraken meer gemaakt worden. Dat mensen mij vergeten en ik niet meer belangrijk voor ze ben. Dat ze dus uiteindelijk niet meer (onvoorwaardelijk) van me houden. Wat natuurlijk niet waar is (……toch? Vraagt de onzekere ik zich weer af…).

Niet zo streng zijn voor jezelf, dat geef ik vaak andere mensen mee maar vergeet ik nog weleens op mijzelf toe te passen. Dus onvoorwaardelijk van mezelf houden, en het niet als ruilhandel zien. Dat als eerste maar eens uitproberen. Gewoon lief voor mezelf zijn, ook als ik bepaalde dingen niet gedaan heb. En mezelf niet straffen als ik weer eens een lompe opmerking maak, de zooi thuis niet heb opgeruimd, of een fout maak op mijn werk. Dat overkomt de beste. En mij dus ook.

Dit weekend maar eens goed in de spiegel kijken, en onvoorwaardelijk lief zijn voor die mooie rooie, die me, met haar stralende lach, zo vrolijk maakt en laat genieten van het leven!