Toen ik in december ’s avonds laat lichtelijk aangeschoten bij mijn ouders thuis kwam, zachtjes naar mijn kamer glipte en giechelend mijn bed instapte kreeg ik een telefoontje van een vriend. Het gebruikelijke ‘hoe gaat het met je, met mij gaat het goed’ geleuter werd, door de alcoholconsumptie eerder op de avond, overgeslagen en we gingen meteen door naar het serieuze werk: relaties en liefde. Waar mijn vriend nu een tijdje single is en de hoop op een ‘normale maar wel erg leuke’ liefde heeft opgegeven, ben ik wellicht nog wat naïef en denk ik écht dat er voor iedereen iets moois in het verschiet ligt.
Het is inmiddels een jaar geleden dat ik besloot bij mijn ouders in te trekken. Ik denk terug aan de start van mijn relatie, ruim 14 jaar geleden. Ik stapte er onbevangen en enthousiast in, heb er volop van genoten en geen moment spijt van mijn keuze en de dingen die ik heb gedaan. Helaas is er iets kapot gegaan waardoor ik toch besloot weer alleen verder te willen in mijn leven. De vriend die ik aan de telefoon had liet me subtiel maar recht voor z’n raap weten dat de liefde nou eenmaal geen rozengeur en maneschijn is en er op den duur vanzelf scheuren in komen. Ja ok, daar was ik wel achter gekomen maar ja…..liefde is toch het mooiste wat er is?
Ik denk terug aan afgelopen jaar en het gesprek dat ik had in december met de desbetreffende vriend. Waarom worden mensen bitter als het gaat om de liefde? Waarom ga ik op slot op het moment dat ik een leuke vent tref? En waarom zegt mijn goede vriend dat liefde onzekerheid en gezeik is? Kan men de ervaringen van eerdere liefdes niet naast zich neer leggen om weer open en onbevangen van de liefde te genieten?
Persoonlijk merk ik dat ik mijn ervaringen uit vorige relaties meeneem, mijn gevoel en reacties komen hieruit voort, en eerlijk gezegd ben ik daar niet blij mee. Ik zou het liefst weer zo open en onbevangen de liefde willen ervaren als toen ik 25 jaar oud was. Zonder me zorgen te hoeven maken over hoe mijn liefje tegen mijn ouder wordende lijf aan zou kijken, zonder zorgen over zijn verslavingen, zonder de vraag of hij toch niet stiekem vader wil worden, of juist wil dat ik me als moeder over zijn kinderen ontferm, zonder de vraag of hij mijn drukke sociale leven kan accepteren of liever iedere avond op de bank tv wil kijken, zonder de vraag of we wel genoeg seks hebben, zonder mij zorgen te hoeven maken of hij mij wel accepteert zoals ik ben…. Met mijn rugzak, en mijn nukken, en mijn eigen problemen, die ik graag wil houden omdat dat maakt wie ik ben.
En kan ik, nu ik geen jonge broekies meer ontmoet maar juist die mooie 40 plussers ook accepteren dat zij een rugzak hebben, dat zij nukken hebben die ik misschien niet leuk vind, dat zij zijn wie ze zijn en dat ik daar niets aan kan veranderen… Hoe ouder je wordt hoe moeilijker de liefde? Volgens De Wonderbox van Roman Krznaric, het boek dat terugkijkt op de geschiedenis en daar de levenslessen uithaalt, zijn er zes soorten liefde en moeten we het sprookje loslaten. Zodra we accepteren dat die éne ware niet bestaat en we kijken naar de verschillende soorten liefde die we in ons leven ervaren, zullen we nooit meer eenzaam zijn. Dan is liefde alles behalve buikpijn, onzekerheid en gezeik.
Waar ik me vorige week bijzonder eenzaam en alleen voelde, mijn frustraties tegen de wind in, op het strand, aan de Inn of een andere kolkende rivier weg wilde schreeuwen, en mijn geloof in de liefde en relaties had opgegeven, besluit ik nu dat liefde inderdaad prachtig is zoals ze is. En dat deze komt in verschillende vormen. Ik ga me geen zorgen meer maken over die leuke man en of hij me écht wel of toch niet leuk vindt, maar geniet van de liefde die mij vanmorgen doorgestuurd werd via Whatsapp; mijn mooie nerd neef met de bril van zijn moeder, mijn zus, mijn grootste liefde.
mooirood.me 