“Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel”, dat is wat mijn vader mij vroeger voor ogen hield als hij erachter kwam dat ik ‘niet helemaal’ de waarheid had gesproken. Vreselijk vond ik het, als hij de waarheid uit mij peuterde of via iemand anders erachter kwam hoe de vork in de steel zat. En hoe ik het ook probeerde te draaien, de waarheid kwam uit. Dat ik andere cijfers had gehaald dan op mijn rapport stonden, dat ik in plaats van met een vriendin met een (veel oudere) jongen op de tennisbaan stond of dat ik mijn geld had uitgegeven aan make-up in plaats van dat ik het op mijn spaarrekening had gezet.
Nu ik volwassen ben, vind ik het belangrijk dat mensen eerlijk zijn, tegen mij en ook tegen zichzelf. Ik heb mijn kinderen altijd getracht mee te geven: “Hoe erg ook, wees in ieder geval eerlijk!” Ik vraag me af, waarom zijn we niet altijd eerlijk? Waarom liegen we, verhullen we de waarheid, zeggen we niets en ontwijken we het onderwerp in zijn geheel?
Tijdens een gesprek met een goede vriend afgelopen weekend bespraken we dat we vaak bang zijn voor de reactie van de ander. En dat we daarom niet altijd zeggen hoe we het nieuwe kapsel van onze vriendin vinden, hopende dat het snel weer aangroeit. Of zeg je niet dat je iemand juist wel graag wil zien, stel je voor dat ze meteen wil trouwen. Of geef ik niet toe dat ik iets niet weet of kan, stel dat ze me een domme gans vinden?! Is dat dan de reden waarom we af en toe een leugentje verzinnen?
Ik zie dat mensen vaker liegen dan we denken of in ieder geval zouden willen. De vriendin die zegt dat ze het niet erg vindt dat ik de afspraak afzeg, de date die zegt dat hij het erg gezellig vond om vervolgens niets meer te laten horen, de collega die weet welke beslissing genomen is maar er heimelijk zijn mond over houdt, de vriend die zegt internet daten oppervlakkig te vinden maar wel zijn profiel weer geactiveerd heeft of het kind dat zegt te leren maar toch bij lange na niet het examen haalt.
Kijkend naar mezelf weet ik dat ik wel eens een leugen vertel, of niet zeg wat ik eigenlijk had moeten zeggen. Als mensen mij vragen hoe het met me gaat zal ik niet snel zeggen dat het niet zo lekker gaat, dat ik me niet happy voel op dit moment. Of als mijn ouders mij vragen of ik wel gezond en voldoende eet en ik niet zeg dat me dat momenteel écht niets interesseert en ik dus soms zonder avondeten mijn bed in stap. Dat ik niet laat merken dat ik iemand mis omdat ik niet wil dat hij denkt dat ik een relatie wil. Of dat ik mijn vrienden niet laat weten dat ik alleen thuis zit en dat vreselijk vind. Of dat ik de film niet leuk vond en bang ben dat ik oppervlakkig overkom. Waarom zeg ik dat niet? Waarom kan ik dan niet eerlijk zijn? Omdat het misschien niemand wat aangaat, omdat ik niet wil dat mensen zich zorgen maken, of omdat ik niet meer uitleg wil geven als er doorgevraagd wordt….?
Ik vraag me af of ik mezelf nog recht in de ogen kan kijken, hoe ik mijn woorden ‘leven is het meervoud van lef’ waar kan maken, hoe makkelijk ik kan kiezen om puur te zijn, altijd de waarheid te vertellen. Visueel ingesteld als ik ben, zie ik Jim Carrey in de film Liar Liar, zich in allerlei bochten wringend om toch te liegen maar het gewoon niet te kunnen. Lastig maar ook lekker, gewoon zeggen wat je moet zeggen, omdat je niet anders kan. Ik zou wensen dat we allemaal voor een dag niet konden liegen, om ons bewust te worden van het feit dat we toch wel vaak net even niet helemaal de waarheid vertellen…. Of het de wereld mooier zal maken, dat laat ik maar in het midden…. Het is voor ons eigen bestwil.
mooirood.me 