Sinds mijn moeder een tablet heeft spelen we samen Wordfeud. Al maanden keek ze naar mij en mijn zus, we speelden spelletjes op onze mobiel en hadden zo geregeld contact. Dus toen een landelijk dagblad een leuke aanbieding inclusief tablet aanbood aarzelde ze geen moment. Ze moest er even op wachten, het stomme ding was niet op voorraad, maar toen het uiteindelijk werd geleverd ging er een nieuwe wereld voor haar open. En mijn zus en ik ontvingen uitnodigingen met spelletjes Wordfeud inclusief chatberichten.
Het is een makkelijke en snelle manier om elkaar op de hoogte te houden van de lopende zaken zonder uitgebreid op visite te moeten. En mijn moeder moppert niet meer dat ik zoveel met mijn mobiel bezig ben maar juist dat ik niet snel genoeg een woordje aanleg. Terwijl ik haar bekijk, tablet op haar schoot, puzzel- en woordenboek ernaast, bedenk ik me dat we als moeder-dochter enorm gegroeid zijn. We kunnen elkaar nog steeds af en toe achter het behang plakken maar we kunnen nu ook zeggen dat we van elkaar houden en elkaar graag zien. Dat had ik 20 jaar geleden niet kunnen denken.
Een moeder-dochter relatie is vaak lastiger dan een moeder-zoon of vader-dochter relatie. Misschien komt het voort uit het feit dat je meestal op elkaar lijkt, je moeder een voorbeeld is of juist niet, en er soms zelf een bepaalde competitie kan ontstaan. Ik weet het niet. Het enige dat ik me kan herinneren is dat ab-so-luut niet op mijn moeder wilde lijken en me nu steeds vaker realiseer dat ik juist wel op haar lijk. Wat ik misschien niet altijd even leuk vind.
Toch, hoe vaak ik haar ook achter het behang kan plakken, me irriteer aan haar bemoeizucht wat nu oprechte aandacht en zorg blijkt te zijn, ik zou haar niet willen missen. Ze is mijn moeder en ik ben, samen met mijn zus, de enige die mag mopperen over haar. Een ieder die negatief over haar praat kan de wind van voren krijgen. Ze heeft het niet makkelijk gehad tijdens haar jeugd en ik ben trots op wat ze heeft bereikt in haar leven. Ik mag nog niet voor haar zorgen, dat wil ze zelf doen maar achter haar stoere buitenkant zie ik die zachte en liefdevolle kant waar ik zo van houd.
Afgelopen weekend kreeg een lieve vriendin, tijdens haar bezoek bij mij, een telefoontje met slecht nieuws over haar moeder. Haar mama is uiteindelijk begin deze week overleden. Ondanks dat ze al geruime tijd ziek was, het voor mama beter was om te gaan, was het moment van echt afscheid nemen van haar moeder, de vrouw die haar groot heeft gebracht, die op haar manier van haar gehouden heeft, een steek in het hart en een enorm verdriet. Het overlijden van je moeder zorgt voor een gat in je hart dat nooit meer gedicht kan worden.
Moeders en dochters, het is een lastige relatie maar ook een hele mooie. Een andere vriendin heeft haar dochter deze maand zien trouwen aan de andere kant van de wereld en zit nu emotioneel in het vliegtuig weer onderweg naar Nederland. Het gemis is groot en toch laten ze elkaar vrij om te doen wat ze willen, ook al doet dat verdriet.
Terwijl ik denk aan al die moeder-dochter relaties moet ik weer aan mijn moeder denken; hoe ze keihard kan lachen dat je het op zolder nog kan horen, hoe creatief ze is en hoe graag ze haar meiden wil laten weten dat ze hun graag bij zich heeft, hoe dol ze is op haar man, onze vader en ook op ál haar kleinkinderen, hoe goed ze van alles kan organiseren en hoe attent ze kan zijn.
Ik houd van mijn moeder, mijn mama, mijn voorbeeld (soms ook juist hoe ik het niet wil doen) en denk met liefde aan haar. Ik pak mijn mobiel, leg nog een woordje aan en hoop er altijd te kunnen zijn voor mijn moeder, mijn stiefdochter en voor mijn vriendinnen, als zij hun moeder of juist hun dochter missen. Straks mama maar even bellen…..
mooirood.me 