Afscheid nemen doet pijn

Toen ik gisteren met de bus weer richting ouderlijk huis ging en langs plekken kwam waar ik de afgelopen 15 jaren veel voetstappen had gezet, voelde het vreemd en ongemakkelijk. De grote stad Amsterdam heeft mij het provinciale dorp eigenlijk doen vergeten en om er mee geconfronteerd te worden voelt raar. Ondanks dat ik wekelijks die richting op ga bekeek ik het gisteravond met hele andere ogen. Ik besefte me dat ik afscheid nam van een leven dat ik jaren met plezier geleefd heb. Ineens, als een klap in mijn gezicht, was het daar en het enige dat ik wilde was terug naar Amsterdam en daar in een holletje kruipen om even bij te komen. Helaas, sociaal en druk als ik ben heb ik afspraken staan die ik niet af wil zeggen. Bovendien zal het wel bij het proces horen denk ik dan, en dwing ik mezelf door die zure appel heen te bijten. Ik veeg de tranen weg, stap uit de bus en loop naar mijn ouders.

Iedere afspraak met mensen die onderdeel waren van het leven dat ik heb opgezegd, voelt momenteel als een vorm van afsluiten. Het afronden van de organisatie van een groot tennistoernooi waar ik me jaren met veel plezier voor heb ingezet, het bespreken van de verbouwing en verkoop van mijn huis, het zien van mijn stiefkinderen en schoonfamilie die door sommigen nu expliciet worden beschreven als EX-familie, en zelfs een bezoek aan mijn favoriete spijkerbroekwinkel. Het was toch mijn beslissing om weg te gaan? Ik wil in de grote stad Amsterdam wonen, en ik heb een druk leven dus ik zal het initiatief moeten nemen als ik iemand nodig heb en iemand wil zien. Of toch niet…?

Voor mijn vrienden en vriendinnen, familie en geliefden is het misschien een makkelijke beslissing, schouders eronder en gewoon weer verder gaan. Zij moeten nu misschien iets langer wachten voordat ze me weer zien, hebben een ander tennismaatje nodig, zoeken andere vrienden op om mee te koken en te lachen of gaan toch maar weer met manlief naar de bioscoop. Voor mij is het afscheid van een heel leven, mijn tennisvereniging, mijn buren, mijn familie, mijn geliefden, mijn thuis, mijn huis, de vaste winkeltjes en routine. Mijn hele leven als Rooie in Hilverdorp, ik moet weer overnieuw beginnen…

Ik besef me heel goed dat ik momenteel in een emotionele achtbaan zit, en dat ik me soms erg zielig en alleen voel. Maar daarnaast hebben mensen geen enkel idee hoe het is om op deze schaal afscheid te nemen van een compleet leven. Ik had net zo goed kunnen emigreren naar de andere kant van de wereld, volgens mij is die impact bijna net zo groot. En misschien is dat juist wel makkelijker dan dit, want keer op keer geconfronteerd worden met wat ik heb achtergelaten vind ik heel erg moeilijk.

Mijn afspraak van vandaag heeft zich afgemeld, verkeerde communicatie, ik zal het wel verkeerd begrepen hebben. En ondanks dat ik juist blij zou moeten zijn dat ik meer ruimte in mijn agenda heb, eerder terug kan naar Amsterdam, kan ik niet stoppen met huilen. Het afscheid wordt steeds concreter, als je uit elkaar gaat verwateren contacten, mensen gaan door met hun leven en vergeten.

De thee staat op de keukentafel, ik kijk naar de vogels die in de tuin kwetteren en de lente in hun kop hebben. Mijn ouders slapen nog lekker, straks thee en een beschuitje op bed brengen. De planning voor dit weekend laat ik los, het loopt toch nooit zoals ik gedacht had, en wie weet wat voor leuks er nog op mijn pad komt. Eén afspraak blijft staan: die met een goede vriend uit Australië. Jaren geleden is hij geëmigreerd en heeft daar zijn bestaan opgebouwd. Maar eens horen hoe het daar is, hoe hij het leven daar ervaart en wat hij zoal doet. Ook hij moest afscheid nemen van het leven in Nederland maar wie weet, heeft dat minder pijn gedaan dan ik zou verwachten en is Australië dichterbij dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.