De mooie dagen zijn aangebroken. De zon schijnt, de terrassen zitten vol en de mensen staan in de file richting strand. Vakantie voor velen, dagjes uit voor anderen. Ik zit op mijn balkon en staar naar de vogels in de lucht. De overbuurvrouw wast haar kleding voor de zesde keer deze week en de ouders met volwassen dochter eten iedere dag op hun balkon, uitkijkend op mijn gerommel in de keuken. De meeuwen doen me verlangen naar het strand, hun gekrijs halen de herinneringen naar boven en ik besluit om gewoon te gaan.
Geen zin om met de trein of auto te gaan, ik ga op de fiets. Het is niet om de hoek, dus mijn zitvlees zal op de proef worden gesteld, maar ik ga het gewoon doen! De route leidt me door delen van Amsterdam en omgeving waar ik nog niet geweest ben. Ik worstel nu al met mijn zadel en ik ben nog maar vijf kilometer onderweg, dat wordt een lange zit. Konijnen springen voor mijn fietswiel de struiken weer in en een hommel vliegt een tijdje met me mee. Ook hij is in strijd met de tegenwind en haakt snel af. Ik hoop dat ik vanavond de wind in de rug heb.
Aangekomen snuif ik de zeelucht op, wat is dit heerlijk. Ik parkeer mijn stoere fiets, zonder versnellingen en met terugtraprem, hij heeft me maar mooi naar het strand gebracht. Ik zoek de rust op, loop door naar strand zuid, om me daar op een ligstoel te installeren. Ik ga hier optimaal van genieten.
Er zijn niet veel mensen op het strand, tenminste niet op dit strand. Een sporadische toerist kijkt verwonderd om zich heen en de mannen en vrouwen die alleen zijn bekijken elkaar zonder schroom. Ik duik in mijn boek, stuur af en toe een berichtje naar vriend of vriendin en eet de watermeloen die ik heb meegebracht. Mijn bezoek aan het toilet valt blijkbaar op, ik word gespot door een man van middelbare leeftijd die me van top tot teen bekijkt. Ach ja, dat mag, ik kijk ook. Naar mannen en zeker ook naar vrouwen. Om te zien of ze mooier en slanker zijn dan ik, of juist om te zien dat zij gelukkig ook putjes op hun dijen of hangende borsten hebben.
Ik smeer me in en lees verder. De strandtenteigenaar komt even bij me checken, of ik nog lekker zit en een beetje geniet. Ik beaam het en we zien een groot hert met gewei in de duinen staan grazen, wonderlijk. Dan staat de man van middelbare leeftijd ineens naast ons, hij kijkt met ons mee en terwijl wij verder praten voel ik zijn blik over mijn lichaam gaan. Hij zit me gewoon te bekijken! Ik kijk nog even naar hem en bedenk me ineens dat ik hem ken, hij heeft een bekende kop en die stem, dat is een bekende Nederlander… Terwijl de mannen me verder laten lezen, grinnik ik wat na. Een bekende Nederlander die mij uitgebreid, ongegeneerd bekijkt. Pffff, is dit dan het hoogtepunt van mijn stranddag, of juist het hoogtepunt van de zijne?!
Met de rit die ik nog voor de boeg heb in mijn hoofd, kleed ik me aan en pak mijn spullen. Even wat spullen weggooien en nog een kleine pitstop voordat ik weer ga fietsen. De bekende Nederlander ziet mij lopen en weet niet hoe snel hij me moet volgen het strandpaviljoen weer op. Dit ga je toch niet menen? Mijn grijns wordt alleen maar groter. Hij zit op het terras aan een drankje en bekijkt me vanachter zijn zonnebril. Ik besluit toch echt om naar huis te gaan, ik moet immers nog twee uur fietsen.
Mijn billen willen niet meer op het zadel en een agent kijkt me bestraffend aan, ik rijd tegen het verkeer in. Eenmaal in het bos ruik ik de frisse zeelucht, de dennenbomen en laat me leiden door de zon en muziek op m’n hoofd. Dan gaat de tocht wat sneller hoop ik. En denkend aan de bekende Nederlander wordt mijn grijns groter. Oh Peter, oh Peter, wat als ik wel was gaan zitten? De vogels fladderen snel weg en de dame naast me valt nog net niet van haar fiets van schrik als ik het uitgier van het lachen. Nee Peter, sorry…. maar je hebt van mijn stranddag wel een hele vermakelijke dag gemaakt!
mooirood.me 