Het was zomer toen we elkaar leerden kennen, heel modern via een datingsapp. ’s Avonds laat om elf uur in de kroeg. De kroeg leek mij een goed plan, gezien het feit dat we elkaar nog maar een week ‘kenden’. Ik arriveerde net wat te vroeg en zocht een plek aan de bar, quasi nonchalant en hopelijk zelfverzekerd overkomend bestelde ik een glas witte wijn. Ondanks dat ik al vaker met dit bijltje gehakt had, was ik toch een beetje nerveus. Het is toch altijd weer afwachten of de man in kwestie écht zo leuk is als op de foto.
Een grote en vrolijke man in bodywarmer kwam binnen, de spontaniteit spatte van je af. Je had net een boottocht achter de rug. Sail Amsterdam zou de volgende dag beginnen en je had jouw sloep naar de hoofdstad gevaren. Voordat ik het wist zaten we honderduit te praten en was het alsof we elkaar al jaren kenden. We dronken nog een drankje of vier en uiteindelijk moest het barpersoneel ons eruit zetten, het was tijd om te gaan. Jij liet er geen gras over groeien en wist het meteen. Ik daarentegen, trok als een bezetene aan de handrem, jij was niet het type man waar ik nu naar op zoek was..
De dagen erna bleven we afspreken en stond ik, zodra ik kon, aan de kade om mee te kunnen varen, om toch in je aanwezigheid te kunnen zijn. Er was iets in jou dat me bleef aantrekken. En nee, jij kwam net uit een relatie, moest alles nog verwerken en afhandelen, dus ik wilde niet de ‘rebound girl’ zijn, daar moest ik me tegen wapenen. Zelf genoeg misère met mannen gehad en ik zocht geen man met een groot ego en veel te veel stoere verhalen. En die stoere bootjesman, populair bij de vrouwen, de wereld al gezien en vol wilde verhalen, die zit echt niet op een nuchtere, volslanke, prettig gestoorde en soms in zichzelf gekeerde rooie te wachten. Het was een kwestie van tijd, dan was ik niet meer interessant voor je.
Je bleef geïnteresseerd, we bleven elkaar zien en we leerden elkaar beter kennen. Mijn harnas kon ik beetje bij beetje laten zakken. Ik heb me vaak genoeg afgevraagd waarom een man als jij voor mij zou kiezen, de dames liggen aan je voeten en je kunt iedere week een nieuw exemplaar uitproberen. Maar nee, jij kiest voor mij. En eind vorig jaar, toen je me een paar keer goed verraste en mij liet weten écht niet zomaar weg te lopen, kon ik mijn hart openstellen. Jij maakt zoveel in mij los, daar kan ik niet meer omheen, iedere vezel in mijn lichaam bevestigd wat mijn hoofd niet wil geloven. Zou het dan toch liefde kunnen zijn?
We hebben inmiddels wat testen overleefd. Samen op vakantie, samen koken, samen een Ikea kast in elkaar zetten zonder elkaar de hersens in te slaan. En ja, emotionele momenten met stress, oud zeer, moeilijke exen en serieuze gesprekken hebben we ook overleefd. We staan nog overeind en mijn liefde wordt met de dag heftiger. Ik denk soms terug aan mijn eerste heftige verliefdheid. Als ik wakker werd dacht ik aan hem, als ik ging slapen dacht ik aan hem en tussendoor probeerde ik hem zo vaak mogelijk te zien. Het is nu niet anders. Ik heb mijn keuze gemaakt. We zijn geen pubers meer, de rugzakken zitten vol genoeg, maar er zijn momenten dat ik me weer 14 voel en geen hap door m’n strot krijg van de kriebels in m’n buik.
Vandaag ben je jarig, word je 50 jaar, weer een mijlpaal erbij! Ik ben blij dat ik deze dag met jou mag vieren, grote, spontane, liefdevolle, stoere, mannelijke en toch zachte man! En waar mijn hart allang wist hoe het zat, heeft mijn hoofd het nu ook gezien: je bent inderdaad mijn type niet, je bent mijn allermooiste liefde!
❤️
mooirood.me 