Contact

“Ik wil contact, tussen jou en mij
Ik wil contact, laten we eerlijk zijn”

In de trein kijk ik om me heen, iedereen is bezig met de telefoon. De een leest het laatste nieuws, een ander checkt zijn e-mails of de Facebook updates. Het is tegenwoordig niet anders. Je wilt alle berichten op je telefoon snel beantwoorden, op de hoogte zijn van alle evenementen en nieuwtjes op Facebook, gelinkt zijn met je netwerk en tegelijkertijd de rest van Nederland in de gaten houden via Twitter.

Ik ben er zelf ook debet aan. ’s Ochtends bekijk ik vaak als eerste, terwijl ik nog in bed lig of aan mijn eerste kop thee zit, het laatste nieuws en check ik de sociale media. Gedurende de dag gaat dit gewoon door. Terwijl ik naar de koffiemachine of printer loop bekijk ik de laatste meldingen en tussen de vergaderingen en de mails door, app ik met vrienden of mijn lief. Het lijkt wel of we niet meer zonder kunnen. Hoe makkelijk is het om even snel een berichtje te sturen naar een vriend met een leuk bericht, om zo te laten weten dat je aan de ander denkt?

Leuke en lieve berichten krijgen is natuurlijk heerlijk, we ontvangen deze allemaal graag. Maar ik sla ook nog weleens de plank mis. Ik verstuur soms moeilijke of lompe berichten via de app. Ik pak niet de telefoon om iemand te bellen om zo mijn ongenoegen of verdriet te uiten, maar laat het via een bericht aan de ander weten. En dat werkt niet goed kan ik je zeggen…

We doen het vast allemaal wel eens. Je vindt het lastig om iemand live te vertellen wat er aan de hand is. Je wilt niemand kwetsen en bent bang voor de emotie die komt, of je hebt een bepaalde verwachting over hoe de ander zal reageren. En soms stuur je iets wat helemaal niet bot bedoeld is, maar wel zo overkomt. Omdat je de emotie nou eenmaal niet in het bericht kunt zetten, en de nuance verdwijnt met de woorden die op je scherm verschijnen. Het is gewoon lastiger om de pure boodschap in een tekst te krijgen, hoe mooi je ook kunt schrijven, je blik en emotie stuur je niet mee.

Vanmorgen heb ik het weer ervaren. Ik lees tussen de regels door, hij bedoelt niet hetgeen hij op de app zet. “En toch schrijft hij het”, denk ik dan. Dus ik schrijf weer wat terug, met de tranen in mijn ogen, mij niet willen laten kennen, dus met de botte bijl… Hoe blij ben ik dan met iemand die er snel korte metten mee maakt?! “Ik bel je”, appt hij terug. Om daarna meteen ‘het probleem’, dat er dus eigenlijk niet was, uit de wereld te helpen. Want hoe kun je elkaar nou begrijpen als je niet weet hoe de ander zich voelt bij het lezen van een bericht? Als je niet kunt uitleggen, want je kijkt  de ander niet aan of hebt hem niet aan de telefoon, wat je werkelijk bedoelt en hoe dat voelt.

Dus ik neem een besluit. Ja, ik lees en stuur nog steeds veel leuke berichten, ben actief op sociale media, maar als het gaat om een boodschap waar ik mijn emotie in kwijt moet, dan stuur ik geen berichtjes meer. Ik wil contact, tussen jou en mij, laten we eerlijk zijn. Hoe moeilijk het ook kan zijn, dat is veel fijner dan een appje. Want dan kun je delen, dingen uitleggen en elkaar begrijpen. Ik wil in je ogen kunnen kijken, zien hoe jij reageert als ik zeg dat ik blij met je ben, met je kunnen lachen en ook met je kunnen huilen. Dat betekent prioriteiten stellen, keuzes maken. Want als ik puur contact wil, moet ik tijd vrijmaken voor de mensen om mij heen. Dan wil ik me niet verliezen in de berichtjes die binnenkomen, of in mijn telefoon als ik in een gesprek of in een etentje zit. Dan wil ik een gesprek aangaan, oprecht geïnteresseerd zijn in de ander, luisteren en mijn verhaal kunnen vertellen. Dan kan ik er ook écht zijn, in contact met de ander en met mijzelf!

“Ik wil contact, geen afstand
Ik wil dichtbij, en kijken of dat kan
Kijken of dat kan, kijk eens hoe dat gaat”