Samenwonen

Het gebeurt op een gegeven moment vanzelf, je wilt niet meer zonder de ander. Iedere ochtend samen wakker worden, gezelligheid in de avonden, verliefde blikken, fijne gesprekken en eindeloze vrijpartijen. Dan is de volgende stap snel gezet, de verhuisdozen worden besteld, er wordt ruimte gemaakt in de kasten en de spullen worden van het ene huis naar het andere verhuisd.

In de liefde heb ik genoeg ervaringen opgedaan. Ik heb passievol liefgehad en ik ben af en toe flink op mijn gezicht gevallen. Ik heb niet meer kunnen eten van verliefdheid en heb ook mijn ogen uit mijn kop gejankt omdat het uiteindelijk niet meer was wat ik er van verwacht had. Nu ik beter weet wat ik wil in mijn leven en in een relatie, voel ik me sterker dan ooit en kan ik de hele wereld aan, samen met mijn lief.

De afgelopen maanden hebben we elkaar leren kennen en hebben we naast het ultieme genieten ook al wat obstakels overwonnen. We kunnen samen zijn, niets doen, alles doen, op vakantie, samen koken, ruzie maken, het weer goedmaken, heel hard lachen om elkaar en alles bespreken. En dat geeft vertrouwen voor de toekomst. Dus gaan we samenwonen, hokken, samenleven….

Terwijl ik mijn huis rondkijk, dat mijn geur en kleur heeft, moet ik plotseling even slikken. Ik trek weer bij iemand anders in, zijn kleuren en zijn geuren overheersen. Waar ik natuurlijk kies voor hem, zijn liefde en ons samenzijn, wil ik zoveel mogelijk bij mijzelf blijven, en voelen wat ik wil in mijn leven en ons leven samen. Met alles wat ik in mijn rugzak heb, wil ik ervoor zorgen dat ik vanuit mijn persoonlijke waarden een mooi leven heb, dat ik vanuit authenticiteit en vrijheid een relatie aanga met hem.

We houden rekening met elkaar, tasten af hoeveel tijd de ander nodig heeft voor kleine stappen en uiteindelijk een grote stap. Het is voor mij heel normaal om mijzelf weg te cijferen en me volledig aan te passen aan de ander. Niet luisteren naar mijn eigen ik, het sluipt het er bij mij heel stiekem in. Dan wordt, dat wat ik diep in mijn hart wil, ondergeschikt aan wat de ander wil. Nu ik me daar bewust van ben, en mijn lief me er ook af en toe op wijst, kan ik steeds meer vertrouwen op mijn eigen ik. Dat ik ook mag zeggen wat ik wil, of juist niet wil, en dat niet alleen de ander de wijsheid in pacht heeft maar dat mijn mening ook telt. Het blijft work-in-progress maar dat maakt het leven ook spannend en een heerlijk groeiproces waar ik steeds lekkerder in kom te zitten.

Kriebels in mijn buik, het blijft een spannende stap, als ik naar mijn nieuwe huis loop. Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Wat als het toch niet leuk blijkt te zijn, als ik me weer helemaal verlies in de ander en mezelf vergeet mee te nemen? Of wat als het wonen op een boot me toch waterangst geeft? Ik houd vast aan de liefde en het vertrouwde gevoel dat ik krijg als ik mijn lief en ons gezamenlijke thuis zie. En ondanks dat ik op zie tegen de verhuizing, voelt het aan alle kanten goed, zou ik niet anders willen en kijk ik uit naar de zomer, als alles geregeld is.

“Het is nu ons huis liefde”, fluister hij zachtjes in mijn oor… Ik smelt en bestel twee minuten later de kleurenmonsters bij de doe-het-zelf winkel. Ik twijfel nog tussen limegroen of zacht paars, een paar roze kussens, wat spreuken aan de wand en iets meer Riviera Maison…. 😉

Het komt goed, welke kleur het ook wordt, de liefde zal er vanaf spatten!