Hoop

We zitten aan tafel, met alle kleurpotloden, krijtjes en stiften die we in huis konden vinden om ons heen. De kinderen, en wij ook, zijn serieus met de tekeningen bezig. Er wordt binnen de lijntjes gekleurd door de een, of juist niet door de ander. De konen kleuren rood en ik zie hier en daar een puntje van een tong uit een mond hangen. Het is een serieuze zaak en we doen erg ons best.

Hoe leg je jonge kinderen uit, dat we gaan lopen voor het KWF? Dat er helaas mensen overlijden aan kanker en dat we daarom zoveel mogelijk geld moeten inzamelen voor onderzoek? We doen het maar gewoon, de gezichtjes staan ineens serieus. Oma is ook overleden aan kanker, dus die tekening wordt voor Oma Korrie. Na uren kleuren en schrijven zijn we trots hoe de kaarsenzakken eruit zien.

Gelukkig hebben mijn zus en ik nog weinig ervaring in het verliezen van dierbaren aan deze ziekte. We beseffen dat we daarin nog bespaard zijn gebleven. Natuurlijk hebben we onze verliezen gehad maar kanker is nog nooit heel dichtbij geweest. Er kwam voor het weekend wel een zorgwekkend telefoontje binnen betreft de vader van mijn zwager. Totaal onverwacht een herseninfarct, terwijl hij op vakantie was in Frankrijk. Het huis staat op zijn kop, zwager vliegt naar Frankrijk om zijn moeder bij te staan. Het is afwachten hoe hij zal herstellen…

Het loopschema is daarom aangepast en vol goede moed en een strakke planning gaan we op pad. Honderden mensen zijn aanwezig als het startschot wordt gegeven, en met een groep van 15 meiden beginnen we aan de 24 uur durende wandeling. Natuurlijk is het een gezellige bende, we willen het leven immers ook gewoon vieren. Daar draait de Samenloop voor Hoop ook om, vier het leven en sta stil bij de strijd en het verlies van dierbaren. We proosten met 6 flessen Hugo, wat chips, een enkele gezonde salade en spa rood, teveel sigaretten en nog meer wijn op het leven. We lachen en giechelen wat af. Tot acht uur, wanneer de kaarsenzakken geplaatst moeten worden.

We helpen allemaal, de juiste zakken bij elkaar, we steken de kaarsen aan. En dan wordt het donker, de cirkel van hoop wordt zichtbaar en begint te stralen. De volle maan laat zich zien en schijnt zijn licht over het terrein. Er wordt gezongen, voorgelezen, geluisterd en gehuild. De brandende fakkels vormen een groot hart en op de aanhangers verschijnt het woord Hoop. Het is een prachtig gezicht en een kippenvelmoment. We staan een minuut stil bij de mensen die strijden of gestreden maar verloren hebben. Ik denk aan een vriendin, een broer, een zus, een moeder en een vader. En dan gaan we weer lopen.

Midden in de nacht onze laatste nachtelijke ronde, ik pak de hand van mijn allerliefste zus en moet er niet aan denken haar te moeten missen. De pijn in mijn voeten is bijna niet vol te houden maar de gedachte om iemand als mijn zus te moeten missen doet me die pijn vergeten. Haar te moeten missen is een ondraaglijke pijn en gelukkig zijn we allebei nog gezond. Dus stappen we vol goede moed verder. Het  begint te regenen en we worden na een uur weer afgelost door twee andere meiden van het DreamTeam.

Mijn zwager vliegt naar Frankrijk om zijn moeder bij te staan en ik pas op de jongens van mijn zus. Zij rijdt van Schiphol weer terug naar huis om diezelfde middag weer te gaan wandelen, met 13 geweldige meiden. Ondanks de regen hebben zij de hele nacht doorgelopen en sommigen staan er wat bleekjes bij als we ze weer treffen op het terrein. Het is een raar gevoel. Je loopt voor het goede doel, in de hoop veel geld op te halen voor onderzoek. Je huilt bij de verhalen van strijd en het verlies van klein en groot. En daarnaast heb je veel gezelligheid en lol met elkaar en de kinderen, en ben je echt blij wanneer het uren wandelen weer voorbij is.

Ik ben zo blij als een kind als mijn lief langs de wandelroute staat, hij heeft de afstand en de regen getrotseerd. We lopen de laatste meters weer met de hele groep, de kinderen lopen ook mee. Het evenement wordt afgesloten met een bedrag van ruim 72.000 euro. In de auto richting huis word ik stil, alle emoties en vermoeidheid zakt in mijn benen. Wat ben ik een gezegend mens, dat ik dit gezond kan doen. Dat ik geen foto’s of namen op kaarsenzakken hoef te zetten, dat ik niemand moet missen waar ik eigenlijk niet zonder kan.

Gezondheid is iets waar we vaak te weinig bij stilstaan. Totdat het jezelf of je dierbaren treft. We moeten genieten en alles uit het leven halen wat erin zit. Ik ben trots. Dat we met een klein groepje dames, en de grotere groep mensen, afgelopen weekend even stil hebben gestaan bij het gevecht die mensen met kanker iedere dag moeten leveren. Dat we beseffen hoe gezegend wij zijn dat we nog gezond zijn, en hopelijk heel lang blijven. Dat we de pijn in onze voeten, benen en rug vergeten om zoveel mogelijk geld op de te halen voor onderzoek. Gezondheid en genieten van het leven, het kan niet zonder elkaar.

En ik hoop dat de vader van mijn zwager weer snel thuis is en goed hersteld…