Vrijheid

Mijn Facebookpagina stroomt vol vandaag. De een verandert zijn profielfoto en zet deze op zwart, een ander deelt het laatste nieuws van de NOS, weer iemand anders geeft zijn oordeel over de manier waarop de Nederlandse overheid omgaat met de situatie, sommigen betuigen steun en medeleven aan de nabestaanden. Er zijn ook mensen die vrolijke vakantiekiekjes tonen en vertellen hoe heerlijk ze het hebben in het zonnetje op een Frans terras.

Dit is vrijheid. Kunnen delen wat je bezighoudt, weliswaar met respect en soms zelfs in de hoop medestanders te vinden of gewoon veel likes te krijgen. Ik leef in een land waar je kunt zeggen wat je denkt en wat je voelt. En daar ben ik ontzettend dankbaar om. 

Wat me wel verbaast is dat mensen anderen veroordelen op hun manier van uiting geven aan hun verdriet, verbazing, angst, boosheid of verontwaardiging. Iedereen verwerkt een tragedie als deze op een andere manier en dat gewoon zo te laten, hen die vrijheid te geven, dat is respect hebben voor elkaar, dat is vrijheid.

Ik heb besloten om stil te staan bij deze tragedie, vanmiddag om vier uur. Ik denk aan mijn collega’s die vrienden hebben verloren, de vrouw met wie ik zo nu en dan heb samengewerkt en omgekomen is. Het gezin dat tenniste op mijn vereniging en op weg naar hun vakantiebestemming onderdeel werd van een oorlog. Mensen in mijn omgeving, het komt nu allemaal erg dichtbij, de strijd in een oorlog, ik weet niet goed wat ik er van moet vinden. Ik zie alleen het vreselijke verdriet bij mensen om mij heen. 

Op de markt ging het shoppen gewoon door, de muziek stond aan en de jurken werden verkocht. Ik laat het voor wat het is, ik heb besloten even stil te staan bij de onschuldige doden in deze tragedie. De tragedie van oorlog, waar we als vrije Nederlanders niet vaak bij stil staan. Omdat het te ver van ons bed is. Nu wel.  Zeventig jaar geleden zaten we er zelf nog middenin.

Zal zo’n tragedie als deze ons leren meer respect te tonen voor alle mensen op deze aarde? Zullen we aardiger zijn voor elkaar? Zullen we elkaar de vrijheid geven om te denken en te zeggen wat we willen? Misschien morgen nog wel, maar daarna gaan we weer gewoon door met ons leven. Hoe zeer we ook meeleven met de nabestaanden, morgen maken we ruzie als iemand voordringt bij de kassa, steken we onze middelvinger op als iemand ons op de snelweg niet ziet en onverwacht naar rechts gaat. We gaan gewoon door.

Vrijheid, het is ontzettend kostbaar en wij Nederlanders hebben niet in de gaten hoe gezegend wij hiermee zijn. Op het journaal en tijdens de verschillende uitzendingen zie ik mensen langs de kant van de weg staan, de condoleanceregisters worden volgeschreven. Iedereen geeft op zijn eigen manier een invulling aan de manier waarop hij met deze situatie omgaat. Ik zou zeggen laat het vrij. Wil je condoleances achterlaten, doe het, de nabestaanden geven aan dat het ze steunt in hun verdriet. Wil je dit niet, doe het dan niet. Huil je stilletjes mee met de mensen die hun geliefden hebben verloren, zoek troost en vind elkaar. Wil je lekker vakantie vieren en hier niet te veel bij stil staan, ook prima.

Veroordeel elkaar niet, dat is vrijheid.