Met de zon op mijn lichaam, heerlijk luierend in een Amsterdams park, nippend aan een wijntje, had ik me laatst voorgenomen om geen negatieve of sombere dingen meer te schrijven. Je maakt je eigen geluk dus als ik in een sombere, soms melancholieke bui mijn gedachten op papier zet dan kan me dat minder vrolijk maken en ik wil juist genieten. En niet dat ik die mooie momenten niet wil delen maar als ik er dan zo van geniet, denk ik er niet aan om dit op papier te zetten, dan wil ik deze juist beleven, ten volste benutten en er van genieten.
Vol gas het leven beleven, in het hier en nu en met de mensen om mij heen die mij ook blij kunnen maken, dat had ik me voorgenomen. En dan is er een vliegtuigramp die de wereld op zijn kop zet. Als het bericht me bereikt dat er een vliegtuig richting Maleisië is neergestort loop ik naar mijn collega om te checken of we collega’s hebben die juist die dag af zouden reizen naar de andere kant van de wereld. We gaan het checken. Het nieuws lucht ons op, het zijn geen collega’s, tenminste, geen directe collega’s. Want we komen erachter dat veel mensen waarmee we werken, op het gebied van de bestrijding van AIDS en gezondheidszorg, wel in het bewuste toestel zaten, op weg naar de AIDS conferentie in Melbourne.
Mensen die strijden tegen de ziekte AIDS en de gevolgen ervan, pioniers die optimistisch zijn en blijven geloven in een betere toekomst voor alle mensen op deze aarde. Mensen met een passie en de overtuiging dat we wel dingen kunnen veranderen, als we het maar met elkaar doen. Mensen als jij en ik, op weg naar hun vakantiebestemming, families of vrienden. Hele gezinnen richting het Oosten, leden van een voetbalclub, vrienden van vrienden, mensen die een avontuur gingen beleven tijdens hun vakantie. Langzaamaan krijgen alle slachtoffers een gezicht, een naam, een verhaal. Onschuldige mensen…… omgebracht door mensen die alleen maar bezig zijn met macht, geld, olie, wapens en zichzelf.
Ik ga zo weer naar het park, probeer te genieten van de zon, de vogels en de lachende mensen maar kan mijn gevoel van verslagenheid niet verbergen. Wat zijn de gevolgen? Voor al die gezinnen die hun geliefden moeten missen maar ook voor de rest van de wereld? Voor de politiek? Worden we hard en gaan we optreden of laten we die landen met rust, laten we ze hun gang gaan en wordt dit onze toekomst? Ik houd mijn hart vast en weet dat ik positief moet zijn, dat we in kleine dingen groot kunnen zijn en dat de mensheid op een dag in gaat zien dat we zo niet langer verder kunnen, dat we moeten veranderen en dat ook gaan doen. Maar nu ben ik even ontsteld, verslagen, boos en bang.
Mijn hart gaat uit naar de slachtoffers en de nabestaanden en ik wens iedereen veel sterkte!
mooirood.me 