Schijt

Onderweg naar mijn werk fiets ik vaak door de bekende parken in Amsterdam. In de stroom fietsers probeer ik mij een weg te banen zonder te vallen, andere fietsers in de weg te zitten of de hardlopers af te snijden. Net wakker, met mijn haren in de wind, bekijk ik alle mensen die ik op mijn weg tegenkom. Het zijn allemaal mooie mensen, ouders met kinderen, jonge vrouwen, ambitieuze mannen en alles wat daar tussen zit. Het is me tot nu toe keer op keer gelukt om zonder kleerscheuren op de plek van bestemming aan te komen. Want dat is schijnbaar nogal een klus als ik sommige vrienden mag geloven, er is sprake van fietsterreur in Amsterdam. De fietser heeft schijt aan de rode verkeerslichten, medefietsers en helemaal aan de automobilist.

In mijn oude dorp ligt dat anders, daar gaat het er allemaal wat gemoedelijker aan toe. Er zijn niet zoveel fietsers en daar steekt men de hand nog uit als er afgeslagen wordt. Niet in Amsterdam, daar  moet je maar gokken waar je tegenligger naar toe gaat. Tijdens een bezoek aan mijn ouders laat ik de fiets voor wat het is en ga ik heerlijk een stuk lopen, nee niet hardlopen, daar ben ik niet goed in, gewoon wandelen. Langs de huizen, verschillende wijken, parken en tuinen. Kijken hoe de mensen het ingericht hebben en welke planten er in de tuinen staan. In de grote stad is dat niet mogelijk, het is allemaal hoogbouw en zonder tuin. En de mensen die op de begane grond wonen hebben de ramen zo afgeplakt dat je niet naar binnen kan kijken. Dus als ik bij mijn ouders ben haal ik de schade in. Even stiekem in de levens van anderen kijken.

Al wandelend denk ik na over mijn eigen leven, mijn liefde en mijn werk. Ik besef dat ik in mijn leven nog steeds geen keuzes voor mezelf maak, en dat ik de mensen die ik liefheb, en die mij liefhebben, buiten sluit. Ik heb in het verleden niet altijd de juiste keuzes gemaakt, koos daardoor steeds vaker voor de ander in plaats van na te denken wat ik eigenlijk zelf wilde. En dat breekt me nu op. Ik sluit me steeds verder af, uit angst dat mensen de echte ik niet zullen mogen. Ik laat mijn liefste soms in wanhoop achter, maak het mijn huisgenoot en familie niet makkelijk en doe alsof alles goed is in mijn leven. Tuurlijk heb ik nog een huis dat verkocht moet worden, ben ik nog steeds niet zeker dat ik aan het einde van het jaar nog werk heb en wil mijn lijf nog niet 100% meewerken. Maar verder ga ik fluitend en glimlachend door het leven. Zoals het moet. Denk ik……

Ik accepteer mensen die energie kosten en laat de dingen in de wereld me zo min mogelijk raken. Dat is veilig. Ik doe wel wat er van me verwacht wordt. Denk ik….. Werk overnemen, ik doe het wel, en ach, als jij dan lekker om vier uur weggaat omdat je het mooi weer is, geen probleem. En echt, ik vind het niet erg dat iemand haast heeft en daarom voor wil in de rij bij de bakker, ik wacht wel vijf minuten extra. Duw me maar aan de kant, ga gerust je gang. Gooi in een dronken bui je glas maar stuk naast mijn voeten, gehuld in zomerse slippers, daar had je gewoon even geen erg in, toch? Ik laat het gebeuren, maak geen ophef, denk dat ik zo de makkelijkste weg, die van de minste weerstand zoek. Ik wil geen heisa maken en ben eigenlijk ook te moe om er verandering in aan te brengen.

Maar als ik nou een beetje meer schijt zou hebben aan wat de ander over mij zou denken? Zonder de ander te kwetsen, gewoon kunnen zeggen dat ik iets niet leuk vind, of juist iets heel graag wil, zou dat me meer opleveren dan nu? De mensen die echt om mij geven, zouden die ook dan openstaan voor mij, voor mijn ideeën en plannen? Het lijkt zo makkelijk, ik weet ook wel wat ik zou kunnen veranderen maar hoe? Ik wandel verder, ben bijna weer bij mijn ouderlijk huis. Ontwijk de kennissen die ik in de verte zie en weet dat die me ook geen oplossing aan kunnen dragen, ik zal zelf moeten kiezen. Terwijl ik een grote pas neem voel ik mijn voet wegglijden….. schijt!!! Een groot nadeel van ‘t Gooi, daar hebben ze wel van poepzakjes gehoord maar daar hebben ze schijt aan. Gatver, dan houd ik weer van Amsterdam, want fietsterreur of niet, de hondeneigenaren ruimen daar meestal wel de poep van hun hond op.

Terwijl ik het pad van mijn ouderlijk huis op hinkel, kies ik even heel bewust. Voor Amsterdam en voor de fiets, en ga op zoek naar een kraan en een borstel……..