Mevrouw De Vries

De laatste dagen terras, ik kreeg een bericht met de vraag of ik gezellig een biertje kwam drinken. Een voordeel van single zijn is dat je niet hoeft te overleggen met iemand, er geen aardappels uitgezet dienen te worden, en je alleen je eigen agenda hoeft te checken. Dus ja, natuurlijk kwam ik een biertje drinken op een van de mooiste terrassen van Amsterdam.

In mijn haast om er op tijd te zijn, nog een laatste boodschap doen, even geld pinnen, werd ik aangesproken door een oudere dame. Haar stem was zacht, had ze het tegen mij of stond er iemand achter me die ze bedoelde? Ik keek achterom, er stond niemand, ze had het tegen mij. Moeilijk leunde ze op haar rollator, mij zachtjes toesprekend en gebarend dat ik naar haar toe moest komen. ‘Wilt u mij alstublieft helpen?’ In een flits dacht ik aan de resterende tien minuten, zoveel tijd had ik nog om op het afgesproken tijdstip op het terras aanwezig te zijn. ‘Natuurlijk help ik u, wat kan ik voor u doen?’

Ze bleek slecht te kunnen lopen, en wilde een lift naar huis, op haar rollator, ik haar voortduwend. Voorzichtig ging ze zitten, zo breekbaar en mager, met haar gerimpelde handen, de aderen duidelijk zichtbaar, pakte ze de handvatten om er niet af te vallen. Ik ging door mijn knieën en gaf haar haar tasje. ‘Zit u goed? Dan gaan we.’

Ze was naar de apotheek geweest, moest daar haar medicijnen ophalen. Het had haar een uur gekost om er te komen, in totaal 1 kilometer lopen. Bij de apotheek moest ze een uur wachten, zo druk was het. En toen ze eindelijk aan de beurt was, waren haar medicijnen er niet allemaal, en moest er nog van alles besteld worden. ‘En moet u dan maandag weer helemaal naar de apotheek lopen op de medicijnen op te halen?’ Nee, gelukkig worden de resterende medicijnen maandag aan huis bezorgd.

We vervolgen rustig de weg, zij dirigeert mij dat ik beter op het fietspad kan lopen, op de stoep heb je van die ribbels in de tegels en dat loopt lastig. Af en toe moeten we stoppen, zodat ze kan verzitten, ze glijdt er nog net niet af. ‘Zelfs het zitten doet me zeer, het is geen comfortabele stoel weet u..’ Ik mag haar bij het politiebureau afzetten maar ik weet dat mijn afspraak maar even wacht, ik lever haar thuis af.

Terwijl we hobbelend verder gaan bedenk ik me dat er geen kinderen zijn die haar helpen, misschien is ze zo eigenwijs dat ze het zelf wil blijven doen, of heeft ze geen kinderen. Ze is alleen, woont al heel haar leven in Amsterdam en is blij dat het vandaag zulk lekker weer is. We worden gegroet door wat oudere mannen op een bankje, ‘Lukt het allemaal dames?’ Ze grinnikt zachtjes.

Het verhaal van de apotheek en de medicijnen wordt een paar keer herhaald en ik vraag haar of ze altijd al in BoLo gewoond heeft. Van oorsprong komt ze uit de Jordaan, maar daar moest ze weg omdat dat tehuis verbouwd werd en nu zit ze hier. ‘Maar het is prima hoor!’ Ik merk dat mijn gedachten alle kanten opvliegen, zou ik op mijn tachtigste ook nog in Amsterdam wonen, alleen, hopend dat er een aardige dame is die mij liefdevol naar huis wil duwen?

Als we bij haar huis komen besef ik hoe slecht ter been ze eigenlijk is. Haar linkerbeen sleept over de grond. Wat een bikkel! Ik vraag haar of het zo goed is, of ze zo thuis in haar huisje komt. Ik open de deur en heel langzaam schuifelt ze de lift in. Waarschijnlijk duurt het nog een half uur voordat ze in haar stoel achter de geraniums kan zitten. Maar het is goed zo, ze is blij dat ik haar geholpen heb.

Teruglopend naar mijn fiets besef ik dat ik blij ben dat mijn ouders nog zo goed ter been zijn, zo vitaal. En hoop ik dat er iemand naar mij om zal kijken als ik 80 ben en hulp nodig heb. Dat ik ook gewoon eigenwijs blijf en naar de apotheek wil lopen, als kost het me een uur heen en een uur terug. Ik herken een kleine beetje Pipi in haar; niets is onmogelijk! Dag mevrouw De Vries, fijn u ontmoet te hebben!