Pipi

De zon is gaan schijnen, na de eindeloze regenbuien, lekkage in het trappenhuis en een golfplaat aan vloer in mijn huis laat ik de zonnestralen weer mijn huid verwarmen. De laatste paar maanden heb ik thuis gezeten, heb ik mij meditatieoefeningen eigen gemaakt, heb ik heel veel plezier met vrienden gemaakt en heb ik gaten in de dag geslapen. En nu? Nu zet ik weer stappen vooruit. Ik heb de afgelopen tijd veel kunnen nadenken. En dat nadenken heeft ervoor gezorgd dat ik inmiddels beter weet wat ik wel in mijn leven wil en wat ik uit mijn leven wil bannen.

Tijdens coachingsgesprekken bespreek ik mijn verleden, mijn heden, mijn gedachtenkronkels en verlangens. En dankzij mijn rode haren komen we steeds dichterbij wie ik wil zijn, Pippilotta Victualia Rolgordijna Kruizemunta Efraomsdochter Langkous. Meer mijn hart volgen, de wereld inrichten naar mijn eigen zin, met goede vrienden om me heen, een aap op mijn schouder en mijn eigen huis. Okay, mijn vader is geen negerkoning, mijn moeder leeft gelukkig nog, ik heb geen paard in de gang en ik heb mijn rode manen niet in twee vlechten op mijn hoofd. Maar het idee dat ik meer ga doen wat ik graag wil, zonder steeds te willen voldoen aan de verwachtingen van een ander, is een vooruitzicht waar ik erg gelukkig van word.

Onbewust wordt deze manier van leven mij steeds meer eigen. Ik bedenk niet steeds van tevoren hoe een gesprek kan lopen, krijg mijn hoofd steeds vaker stil, en geniet van mijn eigen gekke momenten. Ik huil als ik zie dat een geliefde met zichzelf en de wereld worstelt, geniet ten volste van een waanzinnig feest, de heerlijke afterparty en de dag erna met kater en al. En wat de rest van de wereld ervan denkt? Het interesseert me niet. Nee, ik vreet het leven, mijn leven. Voel alle emoties in 24 uur, het gemis, het verdriet, de passie, het plezier, de hoogtepunten en de koppijn de dag erna.

Gisteren nam ik voorrang op de fiets en werd ik weer ouderwets uitgescholden voor rooie. Ik lachte erom. Er is niets veranderd, ik blijf die rooie, die anders is dan de rest. Het enige dat veranderd is, is dat ik er trots op ben geworden. Trots op mijn Pipi zijn, op het anders zijn dan de rest, niet mee willen waaien met de meute, en alsmaar vooruit denken en anticiperen op wat de ander wellicht van me verwacht. Ik ben wie ik ben, doe wat ik doe, soms met hilarische valpartijen tot gevolg en steeds vaker met een goed gevoel. Schijt!

Of het mijn keuze is? Of ik de persoon ben die er controle over heeft? Ja, ik denk van wel. En ik besluit nu om er iets moois van te maken. Want dat voelt goed. Twee maal drie is vier, wiede wiede wie en twee is negen. En mijn huis is Villa Kakelbont. Pipi doet wat zij wil, zorgt goed voor zichzelf en kan daardoor ook goed voor anderen zorgen!

Volgende week weer werken, en ik heb er best weer zin in, ook al zie ik er tegenop. De zon schijnt, het leven lacht, zelfs als het regent, voor mij wel in ieder geval. Want ik blijf in mijn hart geloven dat het leven mooi is, zelfs als het leven me soms andere dingen laat voelen.

Zoals Pipi me nu geleerd heeft: ‘Niets is onmogelijk, voor elk probleem is een praktische oplossing, breng een beetje kleur in je bestaan, probeer altijd positief te blijven zelfs als je naar je werk moet, nogmaals: niets is onmogelijk, elk dier kan een huisdier zijn, denk niet te klein, neem eens een risico, ontdek de wereld en het paard staat niet altijd in de gang maar soms ook in de keuken!’

❤