Narcissus

Het is weekend, het huis heb ik opgeruimd en bij het verwisselen van de vuilniszak dacht ik aan jou. Ik maak het eten en terwijl ik de sla was, denk ik aan jou. De dressing gaat in de blender, en weer denk ik aan jou, hoe vaak hebben we die niet gegeten. Verschrikt kijk ik op de klok, de tijd is voorbij gevlogen. Ik bericht mijn liefste dat ik wat later ben. Dat het me spijt dat ik niet op tijd zal vertrekken, hopende dat hij het niet erg zal vinden dat ik 15 minuten later ben. Ik denk aan jou als hij terugstuurt dat het ab-so-luut geen probleem is, hij zal op me wachten met een lekker wijntje. Zo kan het dus ook.

In de liefde kan het raar lopen, en ik bedenk hoe ver ik ben gegaan in onze relatie. Mijn liefde voor jou was zó groot, ik liet alles toe, mezelf wegcijferend en bang om dingen fout te doen en weer ruzie te krijgen. Donderdag begin ik met een langdurig coaching traject en ik moet iets meenemen waar ik afscheid van wil nemen. Ik denk aan jou. Diep in mijn hart wil ik geen afscheid nemen, en mijn verstand zegt dat dit het enige juiste is wat ik kan doen. Nu we financieel los van elkaar zijn, is er niets meer wat jou aan mij bindt. En dan komt het boven. Ondanks de wekelijkse ruzies, het drie keer per maand uitmaken van de relatie, de stress en spanningen die het met zich meebracht, zag ik ook die mooie, charmante en kwetsbare jongen die alleen maar liefde wil ervaren. En van die jongen word ik week van binnen. Waarom heb ik die slechts zo kort mogen meemaken?

Want na het ‘op de roze wolk zittend’ begin van onze relatie kwamen er al snel barsten. De sla wassen kon ik niet, de vuilniszak deed ik nooit goed in de vuilnisbak, en als ik tien minuten te laat thuis kwam stond je gezicht op onweer en hadden we de hele avond ruzie. Mijn kleding en make-up moest ik veranderen, ik moest beter leren schoonmaken, ik was niet dankbaar genoeg en als gastvrouw deugde ik niet. Mijn aandacht verdelen over jou, mijn familie en vrienden was onmogelijk, jij kreeg nooit genoeg. Zelfs niet toen ik voor je verjaardag jouw allereerste vintage gitaar op de kop tikte en je huilend van geluk voor me stond. De Spaanse brandy en dagelijkse joints beïnvloedde jouw humeur niet in de positieve zin en de leugens stapelden zich op, je maakte jouw eigen waarheid. Hoe zeer ik mijn best ook deed, het was nooit genoeg.

Ik ben een jaar later nog steeds bang om écht mijzelf te zijn. Iedere keer als ik bij mijn nieuwe liefde binnenwandel staan mijn voelsprieten op scherp. Wat is zijn bui vandaag, heb ik iets verkeerds gezegd of geappt, heb ik wel de juiste kleding aan of heb ik misschien een verkeerd geurtje op dat zijn humeur kan verpesten? Verrassend genoeg is hij altijd blij me te zien, overstelpt hij me met zoenen en knuffels en een stralende lach. Wat ik ook aan heb, wat mijn humeur ook is en hoe snel (of juist niet) ik hem een bericht terug stuur, het maakt niets uit. Hij kiest voor mij.

Een relatie met een narcist is een onmogelijke opgave. Ik heb er meer littekens aan overgehouden dan ik ooit voor mogelijk hield. Als sterke vrouw moest ik dat toch makkelijk naast me neer kunnen leggen… Nu ik in een liefdevolle relatie zit, verbaas ik me hoe mijn gedachten zich in allerlei bochten wringen, zoekend naar passende antwoorden waarvan ik denk dat de ander deze wil horen. Het slijt beetje bij beetje, ik weet inmiddels dat ik geen ruzie ontketen als ik voorzichtig opper dat ik wat anders wil. Nu pas besef ik dat het pure mishandeling was, wat we elkaar aandeden. Ik voel me zwaar vergiftigd, schrik van de herinneringen, het geweld dat we elkaar aandeden, de mishandeling die me zo verlamd heeft, en baal ervan dat het zo lang duurt voordat het uit mijn systeem is. Voor jou was het herkenning vanuit vorige relaties, de ruzies en de eeuwige strijd, de reden waarom die relaties strandden. Voor mij was het nieuw, en hopelijk vanaf nu voor altijd in het verleden.

Als mijn liefste vader me via een omweg laat weten dat hij zo blij is dat hij de oude Sas langzaam weer terug ziet komen; ontspannen, vrolijk en vol liefde, weet ik het zeker:

Ik laat je definitief los, neem afscheid, wens je alles wat je ooit gewild hebt en hoop dat je liefdevol naar je nieuwe vriendin bent. Wij haalden niet het beste uit elkaar naar boven, hoe leuk we elkaar ook vonden, het werkte niet. En om verder te kunnen met mijn leven stap ik onder de douche en spoel ik het verdriet, de angst, de boosheid, het vergif en de laatste liefde door het doucheputje.

Ik geef je een virtuele laatste knuffel, klik op de knop ontvrienden en wens je alle geluk, het gaat je goed..