Rijk

Gisteren was ik bij mijn vroegere buurvrouw op verjaardagsvisite, ze had een memorabele leeftijd bereikt en dat moest gevierd worden. De kou en de sneeuw trotserend ging ik er naar toe, tram, trein en een stukje lopen. Nieuwsgierig als ik was liep ik natuurlijk ook nog even langs mijn oude huis, de gordijnen die ik ooit zelf op maat gemaakt had hingen er nog en de lichtslang aan het huis in de vorm van een boom stond mooi te stralen. Ik heb er vrede mee, bedacht ik me toen ik er langs liep om daarna bij de buuf binnen te wandelen.

Een warm welkom kreeg ik, ze waren blij me te zien en toen ik later met Pake bij het haardvuur zat te praten over de afgelopen jaren vertelde ik hem hoe rijk ik eigenlijk ben. Dat ik blij ben dat ik zoveel liefde heb ontvangen en heb mogen geven en dat ik dat nog steeds ontvang. Want, en ik heb het al eens eerder gezegd, zodra je de beslissing neemt niet meer verder te willen met 1 persoon, geef je een deel van je leven op. En waar ik in het begin in een gat viel, dat ik probeerde op te vullen met rennen en vliegen, besef ik nu dat er nooit een gat is geweest. Mijn leven is vol, met leuke dingen, mooie mensen en heel veel liefde.

Met andere buren bespreken we de zaken uit de buurt, we eten de restjes van kerst en dat is nog steeds een feestmaal. De wijn en limoncello vloeien rijkelijk en op het moment dat de berenburg op tafel komt haak ik af. Ik wil niet blijven slapen en dit keer wel de laatste tram halen. We nemen afscheid en beloven we dat we elkaar weer snel zien, in de sauna, in de kroeg of gewoon gezellig in de hoofdstad of het gooi.

De wandeling naar het station is confronterend, hoe vaak ben ik niet naar het stationnetje gefietst, hoeveel voetstappen heb ik hier staan? Beneveld van de wijn en limoncello, mijn buik vol, ben ik blij dat de trein snel komt. Ik ga zitten en leg mijn hoofd tegen het raam. Ik doe even mijn ogen dicht en laat wat herinneringen de revue passeren. Op de achtergrond hoor ik de conducteur de verschillende stations omroepen, ik moet niet in slaap vallen en ergens in Hoofddorp uitkomen. Maar mijn ogen zijn zwaar en de alcohol heeft mij moe gemaakt….

Ik schrik wakker als iemand mij aan mijn schouder schud, Amsterdam Centraal zegt een vriendelijke man tegen mij, een grote grijns kijkt me aan. Wat ben ik hem dankbaar, als hij me niet wakker had gemaakt dan had ik de laatste tram zeker niet gehaald. Slaapdronken, of was het wat anders, loop ik de trein uit. Ik loop snel richting de trams en halverwege bedank ik de man nog een keer, hij moet er om lachen en wenst me een fijne avond.

De tram heb ik gehaald, en ik bedenk me weer dat ik enorm rijk ben, dat er zoveel vriendelijke en hartelijke mensen zijn. Hij had me kunnen laten slapen, die mooie Afrikaanse man met grote grijns op zijn gezicht, samen met zijn vrienden op weg naar de hoofdstad voor een avondje uit. Maar in plaats daarvan schudde hij me wakker.

Rijk ben ik, rijk zijn wij, als we openstaan voor elkaar, voor de liefde en vriendelijkheid die we allemaal in ons hebben. Sta open voor elkaar en kijk en ervaar dan eens wat en wie er allemaal op je pad komt. Ik houd er van en loop de tram uit, laatste stukje en dan in bed. Met een grote glimlach op mijn gezicht val ik weer in slaap, nu in een warm bed. Rijk ben ik dat ik zoveel vriendelijkheid en liefde mag ontvangen, hoe mooi kan het leven zijn.