De eerste nacht in mijn nieuwe huis stormde het buiten, de wind waaide om het huis en ik hoorde iedere zucht van de bomen in de buurt. De muren kraakten, de regen sloeg tegen de ruiten en terwijl de CV-ketel aan- en afsloeg lag ik in mijn bed te draaien, ik kon de slaap niet vatten. Sinds lange tijd woon ik weer alleen, zal ik alles alleen moeten doen en zal ik de stilte in huis moeten accepteren.
Alleen zijn zorgt ervoor dat je je wel moet richten op jezelf. Hoe zeer ik dat ook probeer te ontvluchten, door mijn laptop, televisie en IPhone, ik kom er niet onderuit. Mijn gedachten staan niet stil en alle geluiden in mijn nieuwe huis zijn drie keer zo luid dan wanneer er mensen over de vloer zijn en ik niet alleen ben. Hoezeer ik er ook voor zorg dat Jamie mij zijn nieuwste recepten laat zien, ik alle nieuwsfeiten van voor naar achter ken, ik alle koopjes op Amsterdam Yard Sale check, ik ben alleen en het is stil in huis.
Via Facebook kom ik op de column van Henk van Straten, een man die na jaren samenzijn weer alleen woont en zo mooi schrijft over zijn leven. Ik ben ontroerd, het is exact zoals hij beschrijft. De gedachten die je gek maken, het ene moment ervoor zorgen dat je de hele wereld aankan en het volgende moment ervoor zorgen dat je onder de dekens weg wilt kruipen en er voorlopig niet meer onderuit wilt komen. Zoals hij schrijft, ‘in de stilte is de waarheid ineens naakt en rauw’, die pure omschrijving van hoe het is, komt bij me binnen.
De afgelopen drie weken heb ik mijn huis leren kennen, althans, ik heb een begin gemaakt. En hoe langer ik er ben, hoe gelukkiger ik word. Mijn huis is mijn vriend in die stilte, het beschermt me tegen de buitenwereld, de regen en kou, en geeft me de mogelijkheid om even niet naar mezelf wil kijken, terwijl ik weet dat het me straks dwingt om dat wel te doen. En zoals Henk beschrijft dat hij de confrontatie met de stilte aan wil gaan, om te beseffen wat hij gedaan heeft, zijn gezin uit elkaar heeft getrokken, zo wil ik de confrontatie ook aangaan. Met mezelf en de stilte. In die stilte zal ik mezelf weer vinden, de persoon die ik een tijd geleden ben kwijt geraakt.
Tijdens de klusdagen ben ik met mijn vader in stilte aan het werk, we zeggen alleen het hoognodige, het is een man van weinig woorden. En in die stilte vraagt hij aan mij wat ik wil, want het is jouw huis, en hij dwingt me na te denken over wat ik wil, hoe ik de dingen wil. De realisatie dat het mijn ruimte is, mijn woning, mijn spullen en ook mijn stilte en lawaai, is overweldigend. Aan het einde van dag ga ik op de grond liggen en geniet van mijn huis, mijn ruimte en mijn stilte. Ik aanvaard het, laat mijn gedachten de vrije loop en voel in mijn lijf dat ook daar meer ruimte vrijkomt, ik kan weer ademhalen.
Stilte, ruimte maken voor nieuwe dingen, overzien wat er gebeurt is de afgelopen twee jaren en weer vooruit durven kijken en dromen, in die stilte weer rust kunnen vinden, en liefde en vriendschap, nieuwe mensen ontmoeten, en genieten van het leven en alles wat er op mijn pad komt. Sssst…..
mooirood.me 