Vertrouwen

Er is een essentieel noodzakelijk iets in het leven dat we allemaal nodig hebben; vertrouwen. Vertrouwen op een goede afloop, dat het morgen weer een mooie dag wordt, dat je kunt vallen en dat er mensen zijn die je oprapen, dat je weer een leuke baan vindt, vertrouwen in je familie, je vrienden, je collega’s en de liefde in je leven. Wat doe je als dat vertrouwen verdwijnt, beschadigt of er eigenlijk toch niet is? Als je er op een minder fraaie manier achter komt dat de mensen die jij wel vertrouwde, dat vertrouwen misbruikt hebben, of jou niet vertrouwen en daardoor uiteindelijk voor iets of iemand anders kiezen.

Afgaand op mijn zelfkennis en levenservaring, waarvan ik inschat dat ik die best ontwikkeld heb de afgelopen jaren, verwacht ik dat mensen mijn intentie en oprechtheid zien, en dat ze mij daarom kunnen vertrouwen. Het tegendeel blijkt zo af en toe waar te zijn. Door mijn lengte, rode haar, oprechte mening en luide stem kom ik bij sommige mensen bedreigend over en vertrouwen mensen mij daarom juist niet. Wat heeft mijn uiterlijk en appearance voor invloed op het vertrouwen dat mensen in mij hebben? Dat terwijl ze mij niet eens echt goed kennen? Zien ze dan niet dat ik eigenlijk heel naïef en goedaardig ben, of ben ik inderdaad zo naïef om te denken dat mensen dat juist kunnen zien?

Tijdens de afgelopen twee jaren heb ik ontdekt wie ik kan vertrouwen, wie mij opving tijdens mijn tuimelingen en ook voor wie het een moeilijke opgave was. Ik heb het vaker gehoord, dat mensen ten tijde van een ongelukkige periode in hun leven ontdekten wie ze konden vertrouwen en wie niet. Ook zo bij mij. Veel mensen hebben mij verrast, in zowel de positieve als de negatieve zin. De een belde me vaker op, gewoon voor een praatje zodat ik even mijn ei kwijt kon. Anderen namen afscheid, niet wetend wat aan te moeten met de situatie of vasthoudend aan hun eigen gelijk, waardoor het vertrouwen in de relatie tot het nulpunt daalde.

‘Mensen komen en mensen gaan’, dat is iets wat mijn moeder me altijd gezegd heeft. En terwijl ik weet dat zij er ontzettend veel moeite mee heeft als er mensen uit haar leven stappen, er bewust voor kiezen om niet langer onderdeel te zijn van haar sociale netwerk, heeft ze natuurlijk gelijk. Ik heb ook niet exact dezelfde vrienden als 30 jaar geleden. Sommige vriendschappen zijn wel gebleven, al meer dan drie decennia lang, andere vertrouwensbanden zijn in het afgelopen jaar ontstaan. Mensen namen afscheid van mij, of ik van hen. En dat is goed, zo leer je steeds weer andere mensen kennen, kom je op nieuwe plekken en blijft het leven spannend en uitdagend.

Toch doet het mij pijn als ik afscheid moet nemen, van vrienden en ook van mensen in andere situaties als mijn werk. Vertrouwen in mijzelf is dan het enige waar ik op terug kan vallen. Ik kan me voorstellen dat ik soms overweldigend kan zijn, met mijn bulderende lach, ferme pas en bos rode haren. Ik probeer vriendelijk en open te zijn, maar neem mijzelf overal mee naar toe, dus ook die gekke eigenschappen en eigenaardigheden. Ik wil op mijzelf kunnen vertrouwen, want ik ken mijzelf, en weet dat ik oprecht ben als ik naar je glimlach, je mijn geheimen vertel of naar de jouwe luister. Ik kan met vertrouwen naar mijzelf in de spiegel kijken, weet dat andere mensen mij kunnen vertrouwen, iets met de waard en zijn gasten…

Het was een turbulente tijd, en ik vrees dat die nog niet voorbij is, dat vertrouwen heb ik er wel in ;). En ik heb ook vertrouwen in mijn optimisme, mijn veerkracht en plezier in het leven. Ik heb vertrouwen in mijn vrienden, mijn familie en alle andere lieve mensen om mij heen. En ondanks dat de wereld om ons heen soms in elkaar stort hoop ik dat we met z’n allen vertrouwen kunnen hebben in onszelf en elkaar… ❤