Contact

Langeafstand relatie, ik merk dat het niet aan mij besteed is. Ja, we ‘zien’ elkaar bijna iedere dag, spreken elkaar en weten beiden dat er binnenkort een eind aan komt aan deze scheiding. En hoe dichterbij het moment komt dat ik hem weer mag omarmen, hoe moeilijker ik het vind. Hoe meer ik erachter kom dat ik het niet leuk vind zonder hem en dat hij dit soort buitenlands werk, wat mij betreft niet te vaak hoeft te doen.

De gesprekken hebben niet veel inhoud. Verder dan ‘Wat heb je vandaag gedaan?’ Gewerkt. ‘Wat heb je gegeten?’ Rijst. ‘Hoe is het weer?’ Warm 35 graden, komen we niet. En ik doe mijn dingen, heb met veel vrienden en vriendinnen gezellige avonden, ga bij mijn ouders eten en slaap nog steeds overdwars in ons bed. Dus ik verveel me zeer zeker niet. Maar jeetje, wat mis ik die grote vent……..!

Wat ik wel heb gemerkt is dat mensen me toch wel zielig vinden. Oké, toegeven ik ben natuurlijk ook best een beetje zielig…! Onbestorven weduwe heb ik vaak voorbij horen komen. Ik heb best veel berichten ontvangen, telefoontjes, uitnodigingen om te komen eten et cetera. Mensen maakten echt tijd voor me. En dat heb ik als super lief ervaren want ja, als mensen mij vroegen hoe het ging dan antwoorde ik met: ‘Nog 26 nachtjes!’ Zegt genoeg lijkt me….

Alleen ik bedacht me deze week wel dat ik nooit zoveel aandacht kreeg toen ik nog alleen was. Single, vrijgezel, zonder relatie en dus ook alleen. Wat natuurlijk alweer vier jaar geleden is maar ik kan me nog goed herinneren dat ik me soms erg eenzaam voelde, ’s avonds bij het avondeten, of op zondag in mijn uppie tijdens pyjama/joggingbroek dag… Tuurlijk had ik toen ook al lieverds om me heen die me een prakkie voorschotelden en af en toe appte om te horen of ik nog leefde. Maar toch……

Als onbestorven weduwe ben je zielig en heb je extra aandacht nodig. En als single vrouw kun je je prima rooien? Vind het maar vreemd. Ik snap dat stellen makkelijker stellen uitnodigen maar wat heb ik een gezellige avonden gehad met vrienden en vriendinnen de afgelopen zes weken. En ik was écht niet het vijfde wiel aan de wagen. Dus zielig? Nee hoor, dat was ik niet. Maar ik kan me voorstellen dat het als vrijgezel soms wel anders is. Niet dat je dan wel zielig bent, maar mensen gaan er vaker vanuit dat je je wel redt. Dat het jouw eigen keuze is om alleen te zijn. En als het dan een keuze is, want dat kan, dat je je dan waarschijnlijk ook niet eenzaam kan voelen…? Ofzo?

Geen idee maar ik denk dat ik mijn vrijgezelle vrienden en vriendinnen eens vaker de aandacht ga geven die ze nodig hebben. Het kan maar zo zijn dat ze eenzaam boven hun prakkie boerenkool hangen en graag hun verhaal kwijt willen. En tegen hun zeg ik:

Je bent niet alleen, er zijn mensen om je heen die van je houden. Ook als je zonder relatie bent. Reik uit en soms gebeuren er de leukste dingen. En daarnaast zal ik beter luisteren zodat je met mij een (h)eerlijk gesprek kunt hebben, lekker kan eten of die knuffel kan ontvangen.

Omdat écht contact er nou eenmaal toe doet!

❤

P.S. is het al donderdag??

Photo by Joshua Oluwagbemiga on Unsplash