Dat is wat ze altijd at tijdens het ontbijt. Tenminste, voor zover ik het me kan herinneren en in ieder geval de keren dat mijn zus en ik bij haar en onze oom bleven logeren. In de keuken op de barkruk zittend, met een kopje thee. Keuvelend in de badjas en zorgend voor ons. We waren nog jong, mijn zus en ik en logeren bij tante en oom was als een tweede thuis.
Het zijn de kleine dingen die mij zijn bijgebleven; het logeren als papa en mama samen op vakantie gingen, de Bouquet reeks boekjes die ergens lagen en die ik op enig moment verslond, Quinta die we samen uitlieten en werd aangevallen door de buurhonden en die zij dan weer verjaagde door heel hard met haar paraplu op de honden te slaan.
Het is altijd achteraf dat we denken; had ik maar vaker aangewaaid, meer gebeld of vaker een kop koffie gedaan. Waren we maar ingegaan op de laatste uitnodiging die ze deden, dan hadden we nog samen kunnen babbelen over de dingen die haar bezig hielden.
In 1988 logeren we weer, Olympische Spelen worden gekeken, met het Olympisch Ontbijt van Koos Postema, verschillende mensen schuiven aan en ook Theo en Thea plus hond, die de boterhammen van de tafel vrat. We kijken elke ochtend, tv aan bij het ontbijt, sport volgen, meejuichen bij goud en lachen om de gasten. Zo huiselijk, zo thuis en tegelijk zo anders.
Veel later het moment dat ze opgenomen werd in het ziekenhuis met kanker, inmiddels 20 jaar geleden en ze tegen mij zei: ‘Dit gevecht ga ik aan, ik ga hier niet aan onderdoor hoor!’ Het was een gevecht, we wisten niet waar het toe zou leiden maar dat moment dat ze genezen verklaard werd, weer ging tennissen en ze inderdaad de kanker overwonnen had, ik weet het nog zo… Ze knokte zich terug en ging ‘gewoon door’.
En toen ik wonende in Hilversum, op de woensdag niet werkend mijn moeder met haar zus wel eens opzocht, samen koffie drinkend bij V&D en ik hun kwebbelend aantrof. Om daarna de markt nog even over te gaan, stofjes te voelen en plantjes te halen. Ze wilde altijd stofjes voelen…
Natuurlijk werd ze ouder, ging het autorijden niet meer zo goed en toen ze de auto bij de voetbalvereniging in de bosschage parkeerde is ze er volgens mij mee gestopt. Hilarisch verhaal, tussen twee bomen eindigend en er niet meer uit kunnen en tegelijk de trieste bevestiging dat sommige dingen niet meer gaan naarmate men ouder wordt.
De keren dat ik haar zag, bij mijn ouders of bij hun thuis was er altijd aandacht. Ongeacht met welke man ik was, welk werk ik deed of waar ik woonde, er was altijd een lief woord, een dubbele kus en oprechte interesse waar ik mee bezig was. De stiefkinderen ontvingen altijd een verjaardagskaart en ik werd steevast gebeld met mijn verjaardag. Soms wel nadat ze eerst een paar jaar achter elkaar steeds mijn oude mobiele nummer belde en zo keer op keer een oud-collega sprak. Die, toen ik hem weer een keer trof ontroerd was dat ze me altijd belde, en me zo ook kon feliciteren voor mijn verjaardag.
Hun aanwezigheid op ons huwelijk was een cadeautje, smullend alle gamba’s met kop en staart en al in haar mond stoppend genoot zij en ik genoot weer van haar. Hoe ouder ze werd, hoe kleiner ze werd, hoe fragieler ze werd en hoe duidelijk het werd dat ze heel langzaam aftakelde. Om vervolgens als een pittige tante zittend op de bank ons terecht te wijzen ‘dat kan ik écht nog wel zelf hoor!’.
De beschuitjes hagelslag, het wrijven over mijn buik als ik buikpijn had, haar luchtje, de aandacht, het kaatje knobbel wat ze kon zijn, de boerenkool met worst met Kerst, het lachje, haar gebit die exact de mijne is, het er altijd goed verzorgd uit willen zien, haar gestifte lippen, het trots zijn op haar kinderen en kleinkinderen, de liefde voor haar man en familie en ook haar heerlijke koppigheid…. Ik ga het missen.
Ze is niet meer. Woensdagochtend 10 april is mijn liefste tante overleden. Blij dat we nog afscheid hebben kunnen nemen en dat ik haar veel dubbele kusjes heb kunnen geven. Een deel van haar zit in mij en alle mooie herinneringen zal ik koesteren.
Rust zacht liefste Riek… Vanaf nu zal ik met extra veel liefde de beschuitjes hagelslag eten, denkend aan die ene engel die óók daarboven precies weet wat ze wil…!
❤
mooirood.me 