Supervrouwen en -mannen bestaan wél!

We hebben het maar druk tegenwoordig; we moeten carrière maken, kinderen opvoeden, huishouden runnen, een goede vriend(in) en de perfecte partner in bed zijn, oog hebben voor de familie en altijd klaar staan voor een ander, kunnen luisteren maar ook zeker voor onszelf op kunnen komen, op de hoogte zijn van het nieuws, alle berichten op social media hebben gezien en geliket, sporten om het figuur goed te houden, leuke vakanties hebben, onszelf blijven ontwikkelen en op de scholen/sportverenigingen van de kinderen ook nog een handje helpen. Alles kan en alles is mogelijk. Herken je bovenstaand? En? Word jij al moe als je dit leest? Of krijg je juist energie van zo’n druk leven? Ben jíj dan die supervrouw/man?

Als ik in mijn omgeving kijk, zie ik zowel mannen als vrouwen die zóveel ballen in de lucht proberen te houden, dat ik me weleens afvraag hoe lang ze dit nog gaan volhouden. Wanneer gaan ze één bal of meerdere ballen laten vallen? En welke bal gaat dat dan zijn? We zijn veerkrachtig en heel sterk maar er komt ook een moment dat we moeten rusten, fysiek en zeker ook in ons hoofd.. En als er uiteindelijk ballen vallen, zijn deze mensen dan ineens geen supervrouw/man meer? Of juist wel?

‘Nee, zelf doen….!’ Ik hoor het de puberpeuter nog zeggen en ja, hoe blij waren de ouders dat het kind in kwestie het zelf kon doen en zij niet meer hoefden te helpen? Als kind leer je dat dingen zelf doen een positief iets is en dat je het altijd éérst zelf moet proberen voordat je om hulp vraagt. Als je het mij vraagt slaan we als volwassene hierin door en denken we dat we ALLES moeten doen EN dat we alles ALLEEN moeten doen. En waarom doen we dat? Omdat om hulp vragen ‘not-done’ is, omdat ‘het niet weten’ of ‘het niet op de hoogte zijn’ zwak is en omdat we dan minder zijn dan de ander, of kleiner, of dommer, of simpelweg ‘Niet die supervrouw/man die we graag willen zijn, want ja je hangt de vuile was niet buiten en we moeten op social media wel kunnen laten zien hoe ontzettend tof het allemaal is wat we doen…..?’

Terwijl we ondertussen met volle hoofden in ons bed liggen te malen hoe we de volgende dag gaan doorkomen, of we nog wel gelukkig zijn, hoe we de kinderen gaan helpen met hun huiswerk of andere sores, hoeveel die reparatie van de auto gaat kosten, wanneer we voor het laatst gepassioneerde seks hebben gehad en wat we morgen in godsnaam gaan eten (want de een lust dit niet en de ander dat niet!), durven we niet toe te geven aan die vermoeidheid. Hebben we niet de moed of de tijd om een paar ballen te laten vallen en ons alleen te richten op die ene bal, of misschien twee…. En gaan we door in de mallemolen die het leven heet…. totdat er iets gebeurt wat de boel op zijn kop zet.

Dan barst de bom, knalt de veilige omgeving uit elkaar of stort de hele mooie bubbel in. En dan….? Wat doe jij dan? Durf je dan tegen je partner te zeggen dat je het niet alleen kan? Durf jij om hulp te vragen bij een vriend(in)? Bespreek je het makkelijk met anderen om je heen? Of wil je juist niemand tot last zijn? Hoe doe jij dat?

Ik hoor steeds vaker mensen mopperen dat ze die ballen ook nog eens allemaal alleen omhoog moeten houden. In sommige gevallen omdat ze geen relatie hebben maar een heleboel mensen houden die 999 ballen in hun eentje omhoog terwijl ze wél een partner thuis hebben zitten. Wat weerhoud je om die wederheel in te zetten? Waarom vraag je die persoon niet om hulp, deel je niet jouw angsten of zorgen en regel je alle zaken ‘gewoon zonder de ander‘. En hoe doet jouw partner dat? Doet hij/zij het anders of (waarschijnlijk?) op dezelfde manier? Hebben we het uiteindelijk zo geleerd… ‘We regelen alles wel zelf, dan weet ik tenminste dat het gebeurt’, en kunnen of willen we dat nog veranderen?

Ik herken het ook bij mezelf hoor, ik ben af en toe net zo, en pas op het moment dat mijn lief ziet dat de stress me teveel wordt en van mijn gezicht af te lezen is, trekt hij aan de bel. Soms kan hij me helpen en soms ook niet. Maar veel vaker is het gewoon fijn om het te bespreken, even te delen (ja, dat kan ook zonder die oplossing), even te leunen en niet de hele wereld alleen te moeten dragen.

Juist op die momenten zijn we samen superman en supervrouw. Want we luisteren naar elkaar, helpen elkaar en zijn er voor elkaar. We nemen dan kleine stapjes samen, hakken de grote problemen in kleinere hapklare brokken en pakken die stuk voor stuk aan. Kan jij af en toe een bal laten vallen, expres, heel bewust even aangeven/zeggen dat je het niet meer trekt? En neem je dan dat moment om adem te halen, te genieten van de zon, even stil te zijn, een wandeling te maken, te leunen op iemand anders en eventueel ook de bal even bij een ander neer te leggen?

Mocht je hier moeite mee hebben, je bent niet de enige, je bent niet alleen! En weet wel dat niemand het alleen hoeft te doen! Je bent écht niet alleen! Iedereen heeft zijn zorgen en deze zijn vaak universeel en heel herkenbaar voor velen. Niemand is perfect en toch is alles perfect. Kruip niet in je schulp en houd je niet groot maar trek aan de bel en deel je verhaal. Zet kleine ieniemini stapjes, die er voor zorgen dat je in beweging komt.

Want juist als je het kan delen, als je jouw kwetsbaarheid, angsten en twijfel durft te tonen, aan kan geven dat je hulp nodig hebt, dan komt die supervrouw of -man naar boven, dat is namelijk precies wat het is; ook kwetsbaar durven zijn. En ja, dat vergt soms moed en drie keer slikken maar maakt het leven voor jou (en voor de ander die zich even héérlijk nuttig kan voelen) veel leuker!

Dus, welke bal geef jij door?

❤