Op zich is het prima te doen, zo rond je 45e langzaam die overgang in wandelen. Echt, het valt vaak best wel mee, een sporadische opvlieger, zwetend wakker worden in bed en een paar extra kilootjes om van te houden. Dit is best vol te houden tot je 65e….. zo’n probleem is het toch helemaal niet…? Ja, dat dacht ik écht toen ik 35 was! Toen lachte ik erom als vrouwen het erover hadden; kom, kom die ene opvlieger per dag, dat is toch wel vol te houden….? Maar nu snap ik waar sommigen vrouwen het over hadden. Wat een hel! En dan is het bij mij nog maar net begonnen.
Ik was dus laatst bij de huisarts, allemaal kleine kwaaltjes waar ik niets van snapte en de Drama Queen in mij dacht serieus dat ik ernstig ziek zou zijn. Ik loop er al een tijdje mee, mijn spieren zijn vermoeid, ik heb last van ontstekingen, mijn voeten doen zeer, mijn haar valt uit, ik heb pijn in mijn borst en hoofd en opoe komt en gaat wanneer zij dat wil en blijft soms wel drie weken achter elkaar!
De huisarts keek me een beetje glazig aan en vroeg me naar mijn slaappatroon, vroeg of ik veel stress had en bekeek mijn dossier. Enigszins overdonderd hoorde ik haar zeggen dat ik dan maar wat vroeger naar bed moest gaan, meer moest ontspannen en gezonder moest eten. Ze sloot wat ernstige ziektes uit, want die symptomen heb ik niet, zei neem maar een paracetamol en liet terloops het woordje overgang vallen. Mijn onderlip begon te trillen…..
Pas toen ik met een simpel plan weer thuis was, mijn tranen weggeveegd en mijn woede ingeslikt, begreep ik dat mijn lijf vanaf nu dus inderdaad andere zorg nodig heeft. Waar ik voorheen met 1 nacht bijslapen de hele week hard werken en laat naar bed mee kon compenseren is dat nu niet meer haalbaar. En zal ik nog meer op mijn eetpatroon moeten letten om de kleding die in de kast hangt nog aan te kunnen, en mezelf mooi en aantrekkelijk te vinden. Zal mijn mooie rooie haardos iets meer aandacht nodig hebben en zal ik door tijdig te gaan slapen en wat meer te bewegen mijn energie dus wel beter kunnen verdelen.
Oké, dat is aanpassen en tot zover nog wel te doen….
Tot die ene dag…… Dat ik tot overmaat van ramp, en dat is helaas ook een onderdeel van de overgang, in een enorme dip kwam. Ik voelde me niet lekker, zat niet fijn in mijn vel en vroeg me af WTF ik aan het doen was. Opoe was al twee weken aanwezig, ik kreeg haar maar niet uitgeschakeld en daarnaast kwamen we van de Italiaanse zon met 24 graden terug in Hollandse regen met 9 graden. Ik moest weer aan het werk en het enige dat ik wilde doen was in mijn bed liggen en slapen. Nergens over nadenken want alles wat ik bedacht was STOM!
De volgende dag dolde ik natuurlijk wat op kantoor dat de regen (cynische ‘hahaha’) mij wat depri maakte maar helaas, de dag daarna had ik het weer. En de dagen daarna waren al niet beter…. Hoe kon dit nou, ik ben al jaren niet meer zo in een dip beland en nu duurt het al een paar dagen? En ineens viel het kwartje…. Vriendinnen hadden het wel eens genoemd en sommigen hadden er echt veel last van maar ik had nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Ik zou er niet depressief van worden, echt niet! Net zoals ik dacht dat IK die overgang niet zo heftig zou krijgen zou ik niet neerslachtig worden.
Wel dus…. Een nieuw tijdperk in mijn leven is aangebroken, ik ben nu officieel oud 🙂 En waar de mannen in hun midlifecrisis in het wild op zoek gaan naar zichzelf, probeer ik mijzelf en mijn lijf opnieuw te leren kennen. Hoe fijn zou het zijn als ik er niet zo dramatisch of juist heel laconiek over zou doen, me er niet zo voor zou schamen, dat het een onderwerp is dat gewoon besproken zou kunnen worden zodat mijn omgeving begrip op kan brengen voor mijn stemmingswisselingen of sprintjes richting toilet.
Het is vast allemaal te overzien, bij mij is de zon vorige week weer gaan schijnen dus ik ga weer volop vooruit met goede energie. Maar ik ben heel eerlijk wanneer ik zeg dat ik heb er best last van heb gehad. Hoe houd je je hoofd hoog als je allerlei processen in je lijf tekeer voelt gaan? En hoe zorg je voor de aandacht van anderen, want ja ik had natuurlijk allemaal leuke uitjes en afspraken staan, zonder dat je jezelf wegcijfert maar ook niet alleen maar jankend rondloopt. En hoe zorg je ervoor dat je jezelf begrijpt en niet in de neerwaartse spiraal komt en écht last krijg van depressies?
Ik weet het eerlijk gezegd niet, sta aan het begin van een nieuwe periode maar ik weet wel dat ik alvast sorry zeg wanneer ik te vaak over mijn hormonale klachten praat en mopper, chagrijnig ben omdat ik mezelf weer kwijt ben of je afsnauw omdat ik op dat moment knallende koppijn heb. En ook maak ik bij deze mijn excuses, aan al die vrouwen, vriendinnen en familieleden die last hebben gehad van de overgang en die ik niet serieus heb genomen.
Het is voor mij gewoon nog even wennen, deze hernieuwde kennismaking. Dus bij deze, aangenaam MooiRood in de lie….ehm in de overgang 😀
❤
P.S. Mocht je na het lezen van deze blog dingen herkennen en niet weten wat je ermee moet doen? Ga toch maar even langs de huisarts want wellicht kunnen zij je wel ergens mee helpen. Het is dan in ieder geval fijn om te weten dat het geen ‘ernstige’ ziekten zijn en het slechts de overgang is.
Photo by Hanna Postova on Unsplash
mooirood.me 