Vrolijke verliefdheid

Vanmorgen met mijn laptop en tennistas in de tram naar mijn werk gestapt. Ik ga gezellig bij mijn ouders slapen vanavond. Ik ga de haren van de ballen afslaan op de tennisbaan en aangezien mijn vader morgen jarig is, en ik nu als alleenstaande dochter makkelijk de deur achter me dicht kan trekken en ouderwets bij papa en mama kan bivakkeren wanneer ik dat wil, grijp ik die mogelijkheid met beide handen aan. Even weer een beetje kind zijn…

Tijdens de rit van ongeveer 30 minuten belt een vriendin, ze is verliefd en geniet met volle teugen, ik geniet aan de ene kan stiekem met haar mee, ik ben enorm blij voor haar. En aan de andere kant wil ik het ook niet horen, ik wil wat zij heeft. Het raakt me en terwijl hordes kinderen de tram binnen komen zeilen, hoor ik haar vertwijfeld zeggen dat ze gewoon happy wil zijn. Misschien vertwijfeld omdat ze zoveel dingen in haar leven wil. Dat de ze binnen de 24 uur die de dag heeft, eigenlijk te veel wil om alles te kunnen doen. Of omdat ze bang is dat als ze kiest voor het ene, ze het andere op moet geven. En wellicht vraagt ze zich ook wel af of ze deze mooie nieuwe liefde wel echt verdiend heeft. Ik weet het niet, maar deze man geeft haar rust en liefde en dat is wat ze verdient, naast de carrière en het moederschap. Gewoon omdat ze is wie ze is, mooi…..

Het raakt me. Hoe kan het dat we ergens naar verlangen en als we het dan hebben, toch gaan twijfelen? Hoe kan het dat ik mijn relatie beëindig en nu nog steeds rouw om het afscheid en het gemis van die persoon? Wat is het, dat ik mijzelf steeds afvraag wat mij nou gelukkig maakt?

Een van mijn favoriete columnisten beschrijft het wonderbaarlijk goed. Henk heeft onder een stolp gezeten, dat was zijn wereld. Nu hij onder de stolp vandaan is, staat hij erbuiten, dat was zijn wereld en nu kan en wil hij er niet meer in. En dat besef van afscheid, van erbuiten staan, dat doet zeer. En het voelt alsof je er niet meer bent, overleden.

Ik merk dat mensen het liefste leuke verhaaltjes willen lezen over mijn single bestaan, mijn ‘happy single’ leven waarin het allemaal zó ontzettend leuk en feestelijk is. Dat ik ontzettend geniet van het alleen zijn, alle feestjes in Amsterdam afstruin en de ene na de andere man verslind. Sorry, nu ff niet. Mijn verhalen zijn voor sommigen confronterend en zij lezen er liever niet over. Waarom mag bijvoorbeeld Beyoncé niet zeggen dat ze het als artiest soms ook zwaar heeft, omdat ze moeder is, en bovenal gewoon mens als jij en ik? Waarom mag Henk niet schrijven dat hij soms kapot gaat van verdriet? En waarom haken mensen bij mij af als ik vertel of schrijf dat ik twijfel, niet weet wat ik voel en wil? Dat is toch ook het leven, naast alle vrolijke gebeurtenissen?

Vrolijke verliefdheid doet het goed, zorgt er voor dat anderen zich goed voelen, zo kunnen zij meeliften op de euforie van jouw vlinders en onbezorgdheid. Maar zonder de twijfel, zonder de vraag die ik mezelf vaak stel, ‘Wie ben ik en wat wil ik nou echt in dit leven?’, zonder deze persoonlijke hersenspinsels leef je volgens mij juist onder een stolp. Een ‘gemaakte’ stolp die er voor zorgt dat alles binnen de kaders van maatschappelijke acceptatie blijft. Een ‘gemaakte’ wereld waarin we niet meer voelen, niet meer huilen en ook niet meer lachen. Écht lachen…

Gemaakte vrolijkheid is niet wat ik zoek, en ik blijf mijzelf iedere dag de vraag stellen. Juist om die oprechte vrolijkheid en eerlijke liefde te mogen ontvangen en geven. Hoe zwaar de weg er naartoe ook is….