Lagom

Afgelopen week heb ik mijn eerste training gegeven en oh boy was dat een uitdaging. Hoe houd je mensen geïnteresseerd in het onderwerp wat je ze wilt uitleggen? En hoe zorg je er voor dat de snelheid van een training hoog genoeg is maar niet té hoog? Hoe kan je er voor zorgen dat de aandacht niet verslapt maar dat je wel alle deelnemers meekrijgt en dat ze snappen wat je vertelt? Wanneer vertel je de theorie en wanneer laat je juist dat voor wat het is? Hoe actief wil je de training maken zonder dat ze drijvend nat van het zweet naar huis gaan?

Pffff, ik heb het gedaan en wat was dat een overwinning op mijzelf. Hoeveel bewondering heb ik nu voor die trainers, mensen die workshops geven of spreken voor een groot publiek! Want het is niet zo makkelijk als sommigen het doen lijken. Goed voorbereid zijn, weten wat je wilt overbrengen, de tijd in de gaten houden, de deelnemers goed informeren, structuur blijven houden en tegelijk flexibel kunnen zijn. Ik heb me in tijden niet zo zenuwachtig en onzeker gevoeld.

Als groei een van mijn kernwaarden is, dan zou je denken dat ik groei juist fijn zou vinden, dat ik me wil blijven ontwikkelen. Ik twijfel en merk aan mezelf dat het er aan ligt hoe ik groei, of ik er zelf voor kies en hoeveel ik er voor moet doen of juist moet laten. En heel eerlijk? Ik vind het nu gewoon ff ruk! Want hoe makkelijk is het wanneer ik tegen de ander zeg dat hij/zij moet groeien, wat hij/zij zou moeten doen en welke richting ik op zou gaan als ik hem/haar was? Hoe fijn is het om te kunnen coachen, mensen dingen mee te kunnen geven, te luisteren en te kunnen adviseren zonder dat je zelf in die spiegel hoeft te kijken. Zonder dat je zelf hoeft te GROEIEN? Lekker in die comfort zone kunt blijven en jezelf niet op dat podium te zetten zodat mensen er iets van kunnen vinden?

Terwijl ik dit schrijf heb ik weer de kriebels in mijn buik. Mensen nieuwe dingen leren vind ik leuk om te doen. Maar waarom vind ik dat eigenlijk zo leuk? En waarom heb ik dan nu kriebels als ik de feedback terug lees? Omdat ik iets nieuws doe, echt iets compleet nieuws. Ondanks dat mensen zeggen dat ze mij écht als trainer zien en het zeker zien doen, ben ik het nu dus ook gaan doen. EN dan sta ik ineens op dat podium, waar mijn deelnemers van alles van mij vinden, met alle positieve en negatieve feedback. En juist die negatieve feedback blijft hangen…..

Want als mens wil ik altijd voor het beste, mooiste en hoogste gaan. Ik wil geen voldoende op mijn rapport, ik wil minstens een goed. Dus als je dan terug krijgt dat de training te langzaam is….. ben ik meteen in twijfel, is dit echt wat ik wil? Trainingen geven en mezelf dus ook blootgeven, mijn talent laten zien met als risico dat mensen het maar niets vinden………? En relax! Relativeren is ook een kunst. Want wat is negatieve feedback? Ik kan er weer van leren en dat is ook wat ik ze heb gevraagd; wees eerlijk, ik wil leren.  Dus ja, dit is wat ik wil!

Deze week zag ik meerdere berichten op Facebook over uit die comfort zone stappen, uit het donker en juist vol in dat licht gaan staan. Laat jezelf maar zien want jij mag er zijn. Zo dubbel voelt het nu voor mij, dat op het moment dat ik dat doe het meteen zó spannend voelt dat ik begin te twijfelen. Ik twijfel aan mijzelf, mijn kennis en kunnen, mijn ervaring en alles wat ik tot nu toe geleerd heb. Mijn hoofd maakt overuren en terwijl ik een lekkere cappuccino voor mijzelf maak zie ik wat ik heb ‘geplakt’ aan het begin van het jaar en zie ik de powervrouw, mijn rondje wereld die ik nu al gemaakt hebt, de tattoo die ik ga zetten, het aanraken van de ander, de stappen die ik ga zetten, de zon die schijnt, dat ik volmondig JA zeg en dat het ‘lagom’ mag zijn, precies goed dus!

Ondanks dat het zo makkelijk is om te blijven doen wat ik altijd deed, want dan weet ik in ieder geval wat ik zal krijgen, blijf ik stappen zetten richting mijn doel, mijn uitdaging en mijn wens: groei, voor iedereen…. Inclusief mijzelf!

❤