Verlaten

Mijn echtgenoot gaat me verlaten…. Ik blijf alleen achter op de boot, slaap alleen in ons bed, eet alleen aan onze tafel de maaltijden die ik met tegenzin voor mezelf ga klaarmaken; koken voor twee of meer is toch altijd leuker dan voor één….. Wees gerust: manlief heeft een opdracht in het buitenland aangenomen, dus heb ik het rijk voor mezelf de komende vijf tot zes weken.

Voor ons is dat weer een nieuwe ontwikkeling in onze relatie. Want hoe gaan we dit ervaren? Ik ben alleen op de boot, houd mijn dagelijkse routine aan en hij is 7000 kilometer verderop druk aan het werk. Via de telefoon, WhatsApp en skype zulen we contact houden en overbrengen waar we mee bezig zijn. Het is een andere dimensie zeg maar. Dat denk ik tenminste want ik heb geen idee hoe het is om je geliefde voor meer dan één week te moeten missen.

Aan de ene kant zijn het natuurlijk máár 5 weken en aan de andere kant zijn het wel 5 héle weken! En de week dat hij weer thuis zal zijn is ook van korte duur want snel daarna gaat hij ergens anders weer aan het werk, iets dichterbij maar toch nog 1500 kilometer verderop….  Al met al moet ik dus even wennen aan het vooruitzicht een tijdje alleen te zijn.

Voordelen genoeg: geen discussies meer over wie de meeste dekens in bed heeft, geen oordoppen (lees gesnurk) meer, gewoon de programma’s op tv kijken die ik wil kijken zonder de gefronste wenkbrauwen bij het zien van wéér een tenniswedstrijd, op ieder tijdstip van de dag kunnen eten zonder te overleggen, een volle koelkast die gevuld blijft met de dingen die ik haal (tenzij ik ze zelf opeet), zonder gêne alle ‘365’ dingen gewoon thuis kunnen doen, de hele tijd mijn eigen muziek keihard kunnen luisteren en zonder schuldgevoel met vrienden en vriendinnen de hort op kunnen…

Maar ja…. Ook geen lijf waar ik me aan kan opwarmen, geen glimlach als ik thuiskom, geen luisterend oor als ik mijn verhaal kwijt wil, niet samen koken en kletsen, plezier maken en samen lachen, geen knuffels wanneer ik het nodig heb (en ook wanneer ik het niet nodig heb maar wanneer we het gewoon fijn vinden), geen onverwachte kusjes, geen goede adviezen of opbeurende woorden als ik het ook even niet meer weet, niet dezelfde dingen tegelijk zeggen of denken, niet lopen geiten samen om niets, of mopperen op elkaar om niets en geen sterke man in de buurt waar ik even lekker tegenaan kan leunen omdat het kan en het mijn echtgenoot is…

Ik ben niet bang dat hij niet terug komt. Natuurlijk ken ik het Afrikaanse land waar hij naar toe gaat een klein beetje en weet ik dat het er niet altijd veilig is maar ik verwacht dat ik hem gewoon weer heelhuids in mijn armen kan nemen ergens in maart… En nee, mooie vrouwen en andere wilde dingen daar heeft hij geen tijd voor, zegt hij 😉 en ben ik ook niet ongerust over. Ons vertrouwen in elkaar is sterk en je hoeft niet van elkaar verwijderd te zijn om iemand anders te ontmoeten, als het goed voelt hoef je daar geen angsten over te hebben. Dat is mijn vertrouwen in hem en in mijzelf.

Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Er zijn nou eenmaal mensen (JA, mannen ÉN vrouwen) die tijdens hun reis zonder partner de bloemetjes lekker buiten zetten. Dingen doen die ze anders nooit zouden doen of toch met een ander het bed induiken omdat het na jaren relatie wat saai is geworden tussen de lakens… Een ‘vakantieliefde’ zeg maar. Ineens weer de volle aandacht krijgen van iemand in plaats van de kinderen naar school brengen, de rekeningen betalen, koken en de vaatwasser uitruimen en al die andere dingen die je doet als je in de mallemolen zit die het leven heet. En ja, daar hoef je natuurlijk niet voor naar het buitenland te gaan, menigeen vind een andere liefde gewoon in hetzelfde dorp. Maar een vluchtige liefde ver weg maakt het wel wat makkelijker om thuis even te vergeten om uiteindelijk weer je vertrouwde (en misschien saaie) leven weer in te stappen.

Hoe zit dat bij jou? Zou jij het spannend vinden als je ineens een paar weken alleen zou zijn, zonder je partner in de buurt? Heb je er nachtmerries over, zie je allerlei ongelukken gebeuren of ben je juist blij dat hij/zij even weg is? Vertrouw jij je partner zodanig dat je hem/haar alleen op reis zou laten gaan? Of krijg je het stiekem toch een beetje benauwd bij het idee? Ben jij juist de persoon die de bloemetjes buiten zou zetten als je even uit je ‘normale’ leven zou stappen? Of heb je dat al een keer gedaan? En heeft dat de relatie verbeterd of juist niet? Ben je bang dat er iets ergs gaat gebeuren of heb je een rotsvast vertrouwen in je partner?

Vertrouwen, een basiswaarde voor een relatie. Voor sommigen een kernwaarde in hun leven waar ze niet zonder kunnen. Voor ons essentieel om helemaal onszelf te kunnen zijn in de relatie. Dus vertrouw ik mijn echtgenoot als hij me aankijkt en zegt dat ik zijn grote liefde ben, lekker gaat werken in Verweggistan en mij natuurlijk gaat missen. En weet ik dat we elkaar tijdelijk kunnen verlaten, elkaar binnen no-time weer gaan zien en uiteindelijk na een paar weken weer in de armen kunnen sluiten.

Het is nu nog even aan het idee wennen, we kunnen beiden slecht tegen afscheid nemen en vinden het toch best wel spannend dus de emoties vliegen thuis soms alle kanten op. Wat zijn zes weken op een mensenleven? Niet veel toch? Nee niet veel, maar ik tel de dagen af en hoop dat we het goed doorkomen, zonder heimwee en teveel gemis, om over een paar weken weer heerlijk op elkaar te mopperen, ik op zijn gesnurk en hij op mijn dekens-jatterij…

❤

Photo by Mantas Hesthaven on Unsplash