Rust roest rozijn

Mindfulness is geen nieuwe trend van 2014, het is al eeuwenoud en wordt door verschillende mensen, op verschillende manieren beoefend. Tijdens mijn opleiding tot coach hebben we een introductie gekregen. We moesten collectief sabbelen op een rozijn (nee niet allemaal op dezelfde rozijn!) en al gauw werd duidelijk dat het voor de meesten  van ons een ervaring was die op de lachspieren werkte. Onwennig lieten we de tong langs alle ribbels van de rozijn gaan en de docent begeleidde ons op een zwoele en spirituele wijze. Ze beschreef  de rozijn en spoorde ons aan te voelen wat die rozijn, de vorm en de smaak met ons deed. Als deze Mindfulness manier mij meer rust en geluk zou brengen bedacht ik me, zou ik iedere dag een paar rozijnen op sabbelen…

Het zal jullie wellicht niet verbazen dat ik niet voor de Mindfulness opdracht koos. Ik ben fysiek ingesteld en wil me zeker lichamelijk inzetten om me beter te voelen…. maar dan door middel van mijn sport, dat dan weer wel. In mijn dagelijkse leven heb ik, zoals velen in het Westerse Europa, een voorkeur van het bedenken hoe ik de dingen moet doen, in mijn hoofd, analyseren hoe het leven in elkaar zit en vooral rationeel bedenken hoe ik het kan oplossen. Dus ik koos voor het boekverslag, met analyses en beschrijvingen.

Nu, drie jaren later, blijf ik overal de term Mindfulness en het mindful leven tegen komen. In tijdschriften, het internet, Facebook, mijn huisarts begon er over en vriendinnen sturen me teksten door die me na laten denken over mijn manier van door het leven sjezen. Daarnaast heb ik een vriendje die me probeert duidelijk te maken dat ik echt meer rust in mijn donder moet vinden en kunnen mijn ouders en vrienden eigenlijk niet meer aanzien hoe ik maar in die hectische mallemolen van mijn leven blijf zitten. Zal ik er toch aan moeten geloven?

Ik ben altijd meer van de actie geweest, dingen doen, een gevulde dag hebben en vooral niet lui zijn. Deze Rooie houd niet van rust. Rust gaat roesten, rust is stilstand en stilstand is dood. En ik wil het leven ten volste in mij opnemen en er van genieten. Dus als ik nu een lege agenda heb weet ik van gekkigheid niet wat ik moet doen. En eerlijk gezegd vind ik het ook gewoon leuk om met vrienden en vriendinnen af te spreken, naar de bioscoop te gaan, een feestje te bezoeken, nieuwe dingen te ontdekken, te sporten, te koken voor mensen, een bakkie te doen met een collega etc….. Dat is toch leuk? Dus wat is het probleem?

Het probleem uit zich op verschillende manieren. De onderhuidse onrust heeft effect op mijn leven, mijn lijf, mijn prachtige liefde, mijn leuke werk, mijn dierbare vriendschappen en mijn mentale welzijn. Misschien toch maar eens gaan wandelen zonder te praten, heeft geholpen bij een tennisvriend. Of mijn meditatiestoel weer uit het stof halen. Of gewoon lui zijn en niets doen voor een paar dagen. Of een maand niets inplannen en alleen maar spontane dingen doen, voorstel van een andere vriend. Alle tips en trucs zijn welkom!

Hoe ik het ook draai, ik kan er niet onderuit. Ik zal moeten veranderen of aanvaarden dat ik in dit tempo mijzelf voorbij ga lopen. Pfffff… niet makkelijk maar met het vooruitzicht dat ik mensen om mij heen heb die me steunen durf ik de stap wel te zetten.  En die roest overleef ik wel, die sproeten zijn mijn USP zeggen ze… Nu nog die zak met rozijnen kopen….