Littekens

Het afsluiten van relaties, mislukte liefdes of verbroken vriendschappen, is voor mij een emotioneel proces. Ik heb mijn hart open gesteld, de liefde of vriendschap binnen laten komen, mijn onvoorwaardelijke liefde en vriendschap terug gegeven en energie gestoken in mensen waar ik van hield en mijn leven mee wilde delen. Ik heb me kwetsbaar opgesteld en alle liefde gegeven die ik geven kon.

Vriendschappen kunnen oppervlakkig zijn. Soms merk je na verloop van tijd dat je elkaar niet meer zo nodig hebt. Of dat het in het contact altijd om de ander draait, dat de ander de sh*t kwijt moet en weinig interesse heeft om naar jouw verhaal te luisteren. In hoeverre stel je jezelf dan de vraag of dit je energie geeft of kost? En wanneer kies je er voor om dit met de vriend(in) te bespreken? Hoe kwetsbaar stel je jezelf op? Hoe geef je de ander de ruimte om te reageren op jouw verhaal? Hoeveel energie wil je steken in het herstellen van een relatie? En als er dan een keuze komt, wellicht afscheid van de ander, hoe verwerk je dat verlies dan?

Hoe het ook verloopt in vriendschappen of relaties, hoe kwetsbaar ik me ook opstel, welke gesprekken ik ook voer, en welke keuze er uiteindelijk gemaakt wordt, afscheid nemen van een vriend(in) vind ik moeilijk. Ook als ik denk te weten dat ik de juiste keuze heb gemaakt, omdat het me teveel energie kostte, omdat er dingen gezegd zijn die té kwetsend en egoïstisch waren, of omdat een van beiden ineens verliefde gevoelens kreeg, ik blijf het lastig vinden de ander helemaal uit mijn leven te bannen. Mijn moeder zei altijd; ‘Tijd heelt alle wonden’. Maar soms duurt het me gewoon te lang voordat de wond geheeld is, en blijf ik mezelf pijnigen door er bij tijd en wijle heel bewust aan te denken…

In de liefde is het vaak nog emotioneler. Mijn liefdes hebben mijn kwetsbaarheden gezien, mijn minder mooie kanten en mijn onvolmaaktheden. En natuurlijk hoopte ik dat ik mijn prins gevonden had, dat ik oud met hem zou worden, dat ik mijn grootste liefde gevonden had. De lat werd hoog gelegd, verwachtingen werden gecreëerd en de relatie moest altijd intens en passievol zijn.

Ik vind het lastig om écht helemaal voorgoed afscheid te nemen van een oude liefde of vriendschap. Vaak vanwege de diepe, intense gevoelens maar ook omdat er bijvoorbeeld nog een vervelende geldkwestie speelt, post arriveert op een oud adres dat we samen gedeeld hebben, of ik haar weer zie fietsen in de stad. Het is de wond die weer een beetje open gaat. Ik stoot er door de omstandigheden weer tegen aan, of de ander weet de zere plek weer als vanouds te vinden. De wond die ik zo goed had laten helen, waar emoties, verdriet en boosheid diep onder verborgen zitten, is open en de gevoelens zijn weer in alle hevigheid voelbaar.

Het leven geeft allerlei ervaringen, daar hoef je niets voor te doen, leuke en minder leuke dingen, dat is het mooie van het leven. En sommige ervaringen zorgen voor verdriet, pijn waar je niet onderuit komt, wonden die als littekens altijd bij je blijven. Littekens die je het liefst zo snel mogelijk met een crème wilt wegwerken om er nooit meer aan te hoeven denken, en ze al helemaal niet meer wilt voelen.

Nieuwe mensen in mijn leven zorgen er momenteel voor dat ik weer eens goed in de spiegel kijk. *Zucht…..* Ik probeer naar mijzelf te luisteren en mijn eigen kwetsbaarheden en onzekerheden onder ogen te zien. Kruip ik daarom weg? Heb ik daarom weinig behoefte aan contact? Wil ik mijn littekens het liefst niet zien en voelen? Ik heb ze, ze zijn er en misschien moet ik ze koesteren, ik ben wie ik ben. Het voelt als een een koude douche, en om mijzelf zo puur en naakt aan de buitenwereld te laten zien… Nee, ik ga mijn littekens eerst verzorgen met een extreem dure crème, zodat ik ze zelf wat beter kan koesteren. En dan, heel misschien…….krijgt de buitenwereld ze ook te zien…